Het zat er aan te komen, maar één model op de werkbank, dus .....
De VFW 614 is niet echt een Fokker product, maar omdat hij werd ontwikkeld en geproduceerd in een periode dat Fokker en VFW (Vereinigte Flugtechnische Werke) een fusie bedrijf waren vind ik dat ie toch wel past in mijn collectie Nederlandse vliegtuigen.

Eerst wat geschiedenis, hoofdzakelijk uit Wikipedia. De VFW-Fokker 614 was een tweemotorige jetliner en was het eerste passagiersvliegtuig met straalvoortstuwing ontworpen en gebouwd in West Duitsland. Hij werd in kleine aantallen geproduceerd door VFW-Fokker in de eerste helft van de zeventiger jaren van de vorige eeuw en was oorspronkelijk bedoeld als DC-3 vervanger.
De VFW 614 werd in 1961 gelanceerd door de Entwicklungsring Nord (ERNO) groep, bestaande uit Focke-Wulf, Hamburger Flugzeugbau (HFB) and Weser als de E.614, een vliegtuig met 36-40 stoelen met twee Lycoming PLF1B-2 turbofans. Vervolgens werd de West Duitse industrie gereorganiseerd en ontstond VFW, gevestigd in Bremen. De ontwikkeling van wat nu de VW 614 was ging door. Hoewel Lycoming de ontwikkeling van de PLF1staakte, werd het project voortgezet met de Rolls-Royce/SNECMA M45H turbofan, die specifiek voor de 614 ontwikkeld was.
In 1968 kreeg het project de go-ahead met 80 procent financiering door de West Duitse regering. Productie werd goedgekeurd in 1970. Overeenkomsten voor risico deling waren gesloten met SIAT in Duitsland, Fairey and SABCA in België en Shorts in het Verenigd Koninkrijk. Vanaf de fusie tussen Fokker en VFW in 1964 werd het VFW 614 project ook gesubsidieerd door het Nederlands Instituut voor Vliegtuigontwikkeling, NIV. De eindlijn werd in Bremen opgezet en de eerste van de drie prototypes vloog op 14 juli 1971.
Het vliegtuig had een onconventionele configuratie met de twee M45H turbofans op pylons bovenop de vleugel. Met deze configuratie werd de zware constructie vermeden die samenhangt met aan de staart gemonteerde motoren en eventuele beschadiging door opgezogen vuil door onder de vleugel gemonteerde motoren vermeden. Het maakte een kort en stevig landingsgestel mogelijk, specifiek geschikt voor operaties van ruwe startbanen.
De ontwikkeling van het vliegtuig duurde lang en orders kwamen traag binnen, ondanks een intensieve marketing campagne. De situatie werd niet beter op door het faillissement van Rolls Royce in 1971, waardoor de levering van de motoren in gevaar kwam. Ook ging het eerste prototype, de D-BABA, verloren gedurende flutter testen op 1 februari 1972 ten gevolge van flutter van het hoogteroer, waardoor de order situatie verslechterde. In februari 1975 waren slechts tien vliegtuigen besteld. De eerste productie VFW-614 vloog in april 1975 en werd afgeleverd aan Cimber Air in Denemarken viet maanden later. Andere VFW 614’s hebben bij Touraine Air Transport, Air Alsace en de Duitse luchtmacht gevlogen.
In het begin had het vliegtuig nogal wat motorproblemen, maar het was vooral te duur voor de kleine regionale luchtvaartmaatschappijen voor wie het ontworpen was. Bovendien moest het opboksen tegen de F.27 Friendship en de F.28 Fellowship, de twee andere passagiersvliegtuigen uit de Fokker-VFW stal die door hetzelfde verkoopteam werden aangeboden. Drie vliegtuigen hebben gevlogen maar zijn nooit afgeleverd en vier zijn verschroot voordat ze afgebouwd waren. Het VFW 614 programma werd officieel geschrapt in 1977, en het laatste onverkochte vliegtuig vloog in juli 1978.
In 1980 hield de fusie tussen Fokker en VFW op te bestaan. De meeste 614’’s waren tegen 1981 uit dienst genomen, waarbij de fabriek de vliegtuigen terug kocht en tegelijkertijd de ondersteuning stopte. Daarna bleven alleen de vliegtuigen van de Duitse luchtmacht in dienst, waarvan de laatste in 1999 uitdienst genomen werd. The last luchtwaardige VFW 614 werd gebruikt bij het DLR voor het Advanced Technologies Testing Aircraft System (ATTAS) project. Na zijn verblijf gedurende vele Jaren bij het DLR in Braunschweig werd dit vliegtuig, geregistreerd als D-ADAM, uit dienst genomen in december 2012 en tentoongesteld bij het Deutsches Museum Flugwerft in Oberschleissheim, Duitsland.
Wat karakteristieken van het vliegtuig:
Spanwijdte 21.50 m
Lengte 20.60 m
Hoogte 7.84 m
Motoren Rolls Royce/SNECMA M45H Mk 501; 2 x 33.2 kN
Crew/passengers 2/40
Referenties
1.
https://en.wikipedia.org/wiki/VFW-Fokker_6142.
http://www.vfw614.de/die_vfw_614_e.html3. M. Dierikx, Uit de lucht gegrepen, Fokker als Nederlandse droom, p. 180, 1945-1996, ISBN 90-5352-889 X, 2004
4. T. Postma, Fameuze Fokker Vliegtuigen, Luchtvaart in Beeld nr. 1, p. 78, Omniboek, Kampen, 1978
5. T. Postma, Fokker, Bouwer aan de Wereldluchtvaart, p. 153, Fibula - Van Dishoeck, Haarlem, 1979
6. T. Postma, Vermetele vliegende Hollanders, p. 115, ISBN 90 228 3987 7, De Haan, Bussum, 1975
7. W.C.J. Westerop, Fokker en de twintigste eeuw: een historische relatie, p. 52, ISBN 90-9011870-5, 1998
De meeste informatie over de VFW 614 staat in referenties 1 en 2.
Dan de kit.

De kit van Airmodel zit in een plastic zak en bevat drie sheets met witte vacform plastic onderdelen, een helder plastic vacform part voor het windscherm en het cockpit dak.

Op een A4-tje staat een korte beschrijving van het vliegtuig en algemene schilder- en bouwinstructies en er is een tweezijdig bedrukt vel A3 met de bouwhandleiding.


De handleiding bevat veel informatie voor het detailleren van het model en aanwijzingen welke onderdelen (vloer, spanten en vleugelliggers) scratch gebouwd moeten worden om een stevig model te krijgen. Er staan ook de schilderinstructies voor de Luftwaffe versie in in FS, Methuen en Humbrol codes.
Airmodel levert ook een setje resin onderdelen voor cockpit, motoren, onderstel en flap track fairings die samen met de vacform kit of apart besteld kunnen worden en decals voor de prototype versie, en de versies voor de Luchtwaffe en Cimber Air. De decals kunnen alleen gekocht worden in combinatie met de vacform kit.
Omdat het aardig wat werk scheelt en bovendien veel fraaier is, heb ik het resin setje apart gekocht.

Ik ga het derde prototype, de D-BABC in test configuratie bouwen. Er bestaan een aantal foto’s van dit vliegtuig, die aan een kant de typische beschildering tonen voor test vluchten. Die waren overigens niet altijd aanwezig en zij staan niet op de foto van de andere kant van het vliegtuig.

Op het Internet heb ik een goede maatschets gevonden.

Omdat de decals alleen samen met een kit gekocht kunnen worden en ik de kit al heb, moest ik ze zelf tekenen. Op Internet heb ik een tekening van het eerste prototype gevonden.

Ik ben begonnen met die te importeren in een leeg CorelDraw blad en daarna het logo, het opschrift VFW 614, en de Duitse vlag over te tekenen met rechthoeken en ellipsen, en die net zo lang te manipuleren tot ze redelijk pasten. Voor de registratie heb ik een passend font gekozen. De kleuren heb ik zo goed mogelijk aangepast aan die op de kleurenfoto’s.

De twee wit-zwarte test blokken heb ik opgebouwd uit vierkanten en de “11” is weer gehaald uit een passend font en voorzien van zijn witte “echo”. De maten zijn afgeleid uit de foto’s en de afmetingen van het model, en verfijnd met enige iteraties van “tekenen-printen-passen op het model-afmetingen aanpassen”, enzovoort.
De afmetingen van de deuren en luiken heb ik aan romp zijkanten van de kit opgemeten. Na het tekenen van de donkergrijze randen heb ik ze uitgeknipt en op de romp geplakt (en natuurlijk gecorrigeerd als de maten niet klopten).

Om de “NO STEP” lijnen op de vleugels te maken heb ik de paneellijnen op de bovenkant van een van de vleugels met zacht potlood geaccentueerd en daarna ingescand.

Weer de lijnen nagetekend/overgetrokken in Corel Draw door de op grote schaal getekende veelhoeken om te zetten in oppervlakken met een breedte van 0,5 mm. Een printje gemaakt en dat weer gepast op de vleugel. Ook tegelijkertijd de walk ways aangegeven ter hoogte van de noodluiken (in eerste instantie fout, want naar achteren weglopen kan niet i.v.m. motoren bovenop de vleugel). De “NO STEP” tekst (en het EXIT opschrift boven de noodluiken) is overgenomen van de decals die ik voor de Fokker F.26 gemaakt had.
In principe zijn alle elementen op de decal sheets, ook letters en getallen, opgebouwd uit veelhoeken, zonder omtreklijnen of andere lijnen, omdat die vaak problemen opleveren bij het printen met een ALPS printer, die je wel moet gebruiken bij witte of lichte kleuren in de tekeningen, tenzij je wit decal papier gebruikt om ze op je inktjet printer te maken. Maar dan moet je de decals heel precies uitsnijden, en zelfs dan zie je vaak nog de witte onderlaag van dat papier. Een voordeel van het gebruik van de inktjet is wel dat je daar alles wat hierboven verboden is mag doen; die is echt WYSIWYG.
Nu had ik dus de eerste versie van mijn decals. Waarbij deuren en luiken ook voorzien zijn van de nodige details en heb ik twee Rolls Royce logo’s toegevoegd.

Ik heb een kopietje van de Corel Draw file naar mijn vaste ALPS printer in de US of A gestuurd (Joseph Orborn van Fireball Models) en hem gevraagd die te beoordelen op printbaarheid. De boodschap die ik terug kreeg was dat het grijs, blauw-grijs en light blauw waarschijnlijk vlekkerig zou worden, dus moest ik zoeken naar een andere oplossing voor die onderdelen.
Voor de lijnen langs de omtrek van deuren en luiken is dat simpel: Gewoon in zwart laten printen en zo’n conversie was snel gedaan. Voor de VFW-Fokker logo’s is het lastiger. Om eventuele oplossingen uit te proberen heb ik die met en zonder tekst een aantal keren op de inktjet uitgeprint op doorzichtig decal papier. Ik heb die vervolgens op een stukje wit geschilderd plastic geplakt, zowel enkel als twee lagen op elkaar om de mate van dekking te onderzoeken. Daarbij bleek dat twee identieke decals bovenop elkaar een vrijwel perfecte dekking opleverden. Alleen de gele tekst op de blauwe decals gaf een slecht resultaat, dus de oplossing bestaat uit het gebruiken van twee identieke decals, inclusief gele tekst, bovenop elkaar. Het uitlijnen gaat ook erg makkelijk; de randen zijn wel duidelijker te zien, maar met iets accurater uitsnijden en schoon werken moet dat voldoende weg te werken zijn.

Uiteindelijk zal ik dus twee decal velletjes gebruiken. De bovenste ALPS geprint en de onderste geprint op mijn inktjet. Intussen is ook de decal voor de ontsnappingsroute gecorrigeerd.

Ik probeer overigens nog steeds Matthias Simon van Airmodel er van te overtuigen, dat ie mij een decal sheet van deze versie moet leveren.
Een aantal onderdelen, voornamelijk het cockpit interieur, schotten en vloeren en alle passagiersstoelen, moeten zelf uit plastic plaat gemaakt worden.

Bij de resin onderdelen zitten de cockpit vloer en achterwand (b t/m e) en de cockpit stoelen, instrumenten paneel en sturen (k, m en n) al netjes bijgeleverd, dus dat scheelt. De 40 stoelen zullen weer een geestdodend karweitje worden, tenzij ik de moed opbreng om er een master van te maken en ze dan te (laten) gieten.
In de handleiding zijn de zelf te maken delen op de juiste schaal getekend. Ik heb een kopie van de onderdelen op 1 mm dik polystyreen plastic geplakt met verdunde Microscale Kristal Klear.

De wandjes van het toilet zijn niet op maat getekend in de handleiding; die moeten dus weer volledig geschratched worden. Het patroon voor de plaats van de stoelen heb ik voortgezet tot bij het toilet en op de vloer aangegeven door de montagepunten aan te prikken.
Tot zover.
Rob