Wetmatigheden.
Het is volgens mij alweer een weekje of twee geleden dat ik hem tegenkwam.
Ik zat weer eens vast met modelbouwen en moest dientengevolge naar de modelbouw winkel die een dorpje verderop ligt. Op zich niet zo’n probleem, ik heb een van de beste koopspook-killers die je je kan wensen…..mijn oudste dochter. Het zou dus geen zware opdracht moeten zijn om die twee potjes verf, en dat pakje styreen te scoren, en dan weer zo snel mogelijk huiswaarts te keren. Mijn dochter heeft dan haar handen vol om die (gebruikelijke) lolly te bemachtigen van de winkeleigenaar terwijl ik die verf uit het winkelrek haal.
Feitelijk fout gedacht dus. De winkel zelf is een gecombineerde modelspoor-modelbouw winkel. Achter in de winkel, bij een opgezette spoorbaan was er plotseling kortsluiting, althans, ik bemerkte eerst een lichtflits en een knal, onmiddellijk gevolgd door een penetrante schroeilucht. Geschrokken, en natuurlijk benieuwd naar wat er in eerste instantie aan de hand zou zijn, haastte ik mij met de winkeleigenaar naar achteren in de winkel. Daar zag ik hem staan, het was zeker een half jaar of langer geleden dat we elkaar voor het laatst gesproken hadden. We begroeten elkaar, en wist dat we weer heel wat te bepraten hadden.
Terwijl de winkeleigenaar aan het stoeien was met de elektriciteit en de doorgeslagen stoppen nam zijn assistent de schade op aan de spoorbaan, gelukkig deed de aardlekschakelaar ook nu zijn werk weer goed.
Al druk in conversatie met die oude bekende rekende ik mijn potjes verf af bij de vrouw van de winkeleigenaar. Gelukkig was het een klein bedrag dat ik contant kon betalen, want de pin apparatuur had het zojuist begeven vermelde ze mij. Ik bood uit vriendelijkheid die oude bekende een lift aan, zover zou ik toch niet om hoeven te rijden, hij vroeg me gelijk enthousiast of hij niet een bakje koffie bij mij zou mogen drinken, om dan gelijk mijn vorderingen op modelbouwgebied te kunnen bekijken. Achja, ik ben de beroerdste niet.
Tijdens het verlaten van de winkel hoorde ik nog net hoe een complete winkelstelling met modelbouwdozen omdonderde. Tijd om daarop te reageren had ik iet echt. Mijn dochter viel zojuist over haar losgelaten veters en viel daarmee een scheur in de broek, en een flinke wond op haar knie. De lolly had ze weten te redden en dat troostte haar ook in dit geval. Al onderweg naar huis met de auto kon ik mijn oude vriend vertellen dat het sinds zijn laatste ontmoeting alweer een stuk beter met mij ging, ik had zelfs alweer de moed gehad om te modelbouwen, sterker nog, er waren alweer enkele projecten klaar.
Die bak koffie zou trouwens nog wel even kunnen wachten, al slingerend probeerde ik de auto een beetje in bedwang te houden…klapband. Reservewiel erop geprutst, en zo goed en kwaad als het kon door naar mij thuis. Op die ene flitspaal na die waarschijnlijk iets te scherp stond afgesteld (ik reed echt maar 51 per uur!) waren we er dan ook vlug.
Bij het openen van de deur brak de sleutel af, ik raapte nog snel de post op (juist vandaag weer van die blauwe enveloppen), en riep naar mijn vrouw dat ze koffie moest zetten, vanwege die gast die ik al maanden niet meer gezien had. Natuurlijk kreeg ik weer die mok waar het oor vanaf brak tijdens het koffieleuten.
Uiteindelijk kwam het gesprek dan toch weer op modelbouw uit. Zorgvuldig pakte ik mijn laatste afgeronde project, om deze vol trots aan mijn gast te laten zien.
Op een of andere manier had ik het in de loop van de dag ook wel aan kunnen zien komen, want net op het moment dat ik met het model in mijn handen van de vitrinekast afliep, overviel mij een gigantische niesbui. Ik dacht nog dat zoiets normaal gesproken alleen in flauwe columns zou kunnen voorkomen, maar ik keek toch echt naar mijn trots die daar in stukken op de vloer was uiteengespat. Samen met mijn vrouw raapte ik onderdelen op van datgene waar de afgelopen maanden bloed zweet en tranen in was gaan zitten, en waar ik vol trots op het modelbrouwersforum de eindfoto’s van had gepresenteerd. Langzamerhand begon ik mij ook af te vragen of mijn gast wel van plan zou zijn de komende dagen, weken, en in het ergste geval maanden weg te gaan.
De vorige keer dat ik hem tegen het lijf liep, duurde het ook een paar weken voordat we alles doorgesproken hadden wat ons in het verleden allemaal overkomen was, en wat we gezamenlijk meegemaakt hadden. Hij oogt sympathiek, en meestal opent hij met een grap die eigenlijk te flauw voor woorden is. Hoe langer hij blijft, des te flauwer wordt zijn humor, en des te moeilijker is het om hem uit huis te krijgen. Op de mafste momenten haalt hij wel weer een gimmick met je uit, meestal als je net met een pincetje en secondenlijm iets aan elkaar probeert te lijmen. Eigenlijk kan alles wat misgaat en waarvan je nooit had gedacht dat het mis zou kunnen gaan als voorbeeld dienen.
Het is een feit het blijven de wetmatigheden van Murphy…….
Rob#@!Rsa;’rnrw;’lwn……..
|