Hierbij mijn eerste bouwverslag. Het model is een vacuform Grumman G-73 Mallard. Om veel redenen is dit model uniek.
In de eerste plaats zijn tussen 1946 en 1951 maar 59 Mallards gebouwd. Het toestel ging de in veel grotere aantallen gebouwde Grumman Albatross voor. Omdat de Albatross veel militair in gebruik is geweest zijn hier diverse model kits van geproduceerd. Het zelfde geldt voor de kleinere Grumman Widgeon en Grumman Goose. Om de een of andere reden heeft niemand brood gezien in een model van de Mallard. Behalve Mike Herrill, die onder de merknaam 'Nostalgia On Wings' rond 1977 een execuform (vacuform) Mallard op de markt bracht. Af en toe verschijnt zo'n model op ebay, maar ze zijn schaars. Mijn exemplaar komt van http://www.oldmodelkits.com en het is mijn eerste ervaring met vacuform. Het moeilijkste werk was reeds jaren geleden gedaan en de basisvormen waren al uitgesneden en professioneel geschuurd. Ik kon dus gelijk gaan bouwen.

ps, ik ben nieuw hier. Zou iemand mij kunnen vertellen hoe ik foto's toevoeg? Dan kan ik het een en ander laten zien.

Eerste poging foto's toevoegen;



Zo stond hij te koop



en dit is het begin van het intekenen van de details die daarna uitgesneden moesten worden. Het kuststof van dit model is zachter dan ik gewend ben van de grote merken en dat maakte het uitsnijden een stuk gemakkelijker.



En hier zijn de details uit de basisvorm gesneden. 'Nostalgia On Wings' heeft gelukkig een 1:1 bouwtekening bijgevoegd, wat het intekenen van de uit te snijden delen een stuk makkelijker heeft gemaakt. Natuurlijk zaten er fouten in die later gecorrigeerd moesten worden.

Daar ging het dus mis. De cockpit ramen van de Mallard zijn karakteristiek en moeten dus perfect zijn. En ik was uitgeschoten waardoor het zijraam te groot was geworden. Een stukje terugplakken, schuren en licht bijsnijden leverde uiteindelijk het gewenste resultaat. Zoals je ziet moet hier nog het een en ander in detail geschuurd worden.



Ook de motorbehuizing heeft wat extra aandacht gekost. De uitlaten zitten boven op de vleugel en de uitlaatgassen stromen over de vleugel in een uitsparing. Dit effect heb ik bereikt door het kunststof in te kepen en met een tang naar beneden te buigen. Een beetje plamuur (gewoon autoplamuur) in de kiertjes en klaar. Aan de onderkant heb ik een zelfde uitsparing gemaakt voor de cowlflaps. De uitlaten zijn gemaakt van holle buisjes waarmee ook het landingsgestel gemaakt is.

Vervolgens een scratch building landingsgestel. Dat is een complex geheel bij de Mallard. Het landingsgestel knikt halverwege naar binnen en bestaat uit veel gedetailleerde onderdelen.



Hier een foto van het origineel. Natuurlijk is de uitdaging om dit na te bouwen zo groot dat ik niet kon laten...



het uitgangspunt zijn holle buisjes die versterkt zijn met metaal om het te kunnen buigen.



Vervolgens zijn de diverse onderdeeltjes erop gelijmd.



hierbij het voorlopige resultaat.

Dat ziet er al niet simpel uit. Het wordt een boeiend verslag. Heb je een archiefplaatje van dit mooie toestel?

Een mooi model, inderdaad niet zo bekend type.
Ik las, dat dit je eerste vacu-form kit is. Ik heb wat meer ervaring in deze vorm van bouwen. Mag ik je wat advies geven. Hoofdregel is, zorg vooral, dat je de romp versterkt met strips en bulkheads op de plekken waar het onderstel en vooral de vleugel aan komen. Een soort van brugconstructie. En wees voorzichtig met lijm, dat dunne en zachte plastic wil nog wel eens deuken gaan vertonen, bij teveel lijm.
Tip nog over de ramen en andere openingen, blijf aan de veilige kant, klein gaatje maken en dan verder met vijltjes op maat maken. Dat proces is beter te besturen dan met mesjes werken, uitschieten en scheuren van het plastic, en denk ook om je vingers. Ik weet er alles van

Maar veel plezier en succes met de bouw!

Groeten,
JohnH

Ik ben ook met een vacu-vliegtuig bezig (lange duur project) om eens uit te vogelen of deze bouwtechniek me ligt. Op dit moment ben ik er nog niet aan toe. Wat een werk is het om alle delen uit te snijden en op dikte te schuren - iets wat jou bespaard is gebleven. Er zijn hier een paar bouwers erg bedreven (John en Robh) die zo nu en dan mooie werkjes laten zien.

Succes met deze uitdaging. De start ziet er in ieder geval hoopvol uit.

René

Wat een fijne reacties op mijn eerste post! Dank daarvoor.
StevenVD, je vroeg om een archiefplaatje. Ik zal het ook voorzien van wat achtergrond bij dit prachtige, maar relatief onbekende vliegtuig. Ik zal ook toelichten welke specifieke kist ga bouwen.

Model G73 Mallard werd aan het einde van WOII geïntroduceerd als vervanger van het model Goose in de reeks Grumman amfibie vliegtuigen. Voor zijn tijd was de Mallard een heel modern en veelzijdig toestel. Het had een neuswiel onderstel, extra brede tractie van het hoofdlandingsgestel voor meer stabiliteit tijdens land operatie. De besturing was licht en gemakkelijk en CG range was ruim (Center of Gravity of ballans). Zelfs William Boeing heeft jaren een Mallard als persoonlijk reisvliegtuig gebruikt.

De Mallard werd dan ook voor dat doel in de markt gezet; het vliegtuig voor ‘the sportsman pilot’ en als klein commuter vliegtuig voor 10 passagiers.
Maar het liep anders. De Mallard was dan wel flexibel en luxe, maar ook duur in gebruik, het maakte veel lawaai tijdens de take-off en kwam prestaties te kort. Door dat laatste was er geen militaire belangstelling (op twee exemplaren voor de Egyptische Koning Farouk na) en ook de airlines waren niet enthousiast. Er was immers een groot overschot aan high performance vliegtuigen uit WOII beschikbaar die voor de helft van de kosten van een nieuwe Mallard werden omgebouwd passagiersvervoer. Uiteindelijk heeft men met moeite 59 exemplaren kunnen verkopen.

Het prestatie probleem van de Mallard bleek vooral tijdens single engine flight. Met één uitgevallen motor kon de overgebleven 600 PK Pratt & Whitney R-1340 Wasp de kist niet genoeg klimvermogen geven. Dat werd deels opgelost door het landingsgestel sneller te laten intrekken, maar dan nog kwam het toestel eigenlijk 200 PK te kort. Er was simpelweg geen goede motor beschikbaar in de 700 PK range die de zelfde betrouwbaarheid had als de goede oude Wasp (al 20 jaar in productie toen de Mallard ten tonelen verscheen). Het toestel had hierdoor een nuttige lading van slechts 1400 kg.

Dat veranderde aan het einde van de jaren ’60 toen Fred Frakes Pratt & Whitney PT6 motoren installeerde en het toestel liet certificeren als ‘Turbo Mallard’, of G-73T. Met een hogere snelheid, meer range en 19% meer payload bleek de Turbo Mallard al snel geschikt voor het betere bush werk. 12 toestellen zijn omgebouwd tot G73T en ze hebben alle 12 dienst gedaan als klein verkeersvliegtuig tot aan dit alles een schokkend einde kwam met de crash van J27 op 19 december 2005, die aan alle 20 inzittenden het leven kostte.

http://en.wikipedia.org/wiki/Chalk's_Oc ... Flight_101

Corrosie en haarscheurtjes in de hoofdligger, gevolg van jaren harde klappen op het water en aantasting door zout, hadden de vleugel doen afbreken. Alle Mallards kregen een vliegverbod tot een uitgebreide inspectie en deels herbouw van de hoofdligger had plaatsgevonden. Alleen Mallard J-13 en drie recent in Australië door Paspaley herbouwde G-73AT Mallards (A staat voor Australia) mochten blijven vliegen omdat deze reeds waren voorzien van een nieuwe ligger. Dit ongeluk en de nasleep ervan betekende het einde voor commerciële vluchten met de Mallard. Uitzondering zijn die drie Australische Mallards, maar die zijn dan ook zo gronding herbouwd dat het feitelijk nieuwe toestellen zijn.



De meest complete boeken over de Mallard zijn ‘The Grumman Amphibians’ van Knight, uitgegeven door Air-Britain en ‘Grumman Mallard the enduring Classic’ Van Hotson & Rodina. Op de cover van dat laatste boek staat een foto van J-5. Bij het zien van die ene foto wist ik het meteen; die ga ik bouwen. Over smaak valt niet te twisten, maar de paar multimiljonairs die heden ten dagen ervoor kiezen geen Learjet of Citation aan te schaffen, maar gaan voor deze langzame, lawaaierige Eend en deze ook nog mint groen met zwart te verven, verdienen een eerbetoon! En laten we wel wezen; het is natuurlijk een prachtige art-deco livery

Graag zelfs John. Ik ben al wat verder met de bouw dan de foto's doen vermoeden. Maar tips and tricks zijn van harte welkom. Bij de bouwtekening zaten ook mallen voor het interieur. Dat kon ik natuurlijk niet laten! Het gaf meteen de nodige stevigheid.



Uiteraard heb ik ook geprobeerd de twee sofa's voor de vleugel en de club seating achter de vleugel te bouwen. Met wat meer kleur lijkt het straks nog wat beter.

Ondertussen zijn een paar weken geleden de 'nieuwe' motoren van Radial Engines & Wheels binnengekomen. De originele Pratt & Whitney R-1340 Wasp, 9 cilinders, luchtgekoelde radiaalmotor.





Via Oldmodelkits heb ik nog een setje bijpassende 1/72 Aeroclub Hamilton Standard hydraulische propellers op de kop kunnen tikken. Tijd dus om de cowlflaps te lijmen en het een en ander in de verf te zetten. Props polijsten en monteren en daarmee is het eerste detail gereed.



Het zijn de props die voor dat enorme lawaai bij de take-off zorgen, omdat bij vol vermogen de tips van de bladen door de geluidsbarrière breken. Dat levert een doordringend scherp geluid (maar muziek in mijn oren )
Wordt vervolgd...