Leuk om te zien dat jullie ook benieuwd zijn naar dit toestel! Ik was in de openingspost helemaal vergeten te vertellen dat ik al eens eerder een A318 heb gebouwd. Ik was toen 16 en het was m'n eerste verbouwingsklus van een airliner. Ik heb destijds de verkeerde rompsegmenten weggehaald waardoor de vleugels te ver naar voren zitten. De decals heb ik zelf geprint, het hele model is met de kwast gedaan en de striping op de staart afgeplakt en geschilderd. Het is eigenlijk jammer dat ik het model niet meer heb... maar gelukkig hebben we nog een foto:
Dan terug naar 2022! Gelukkig heb ik dit keer beter voor ogen wat er moet gebeuren. Voor het verzagen van de romp heb ik een heel fijn zaagje van CMK gebruikt. Dit werkte heel fijn, omdat je maar heel weinig zaagverlies hebt. Misschien tweetiende van een millimeter? Weinig, in elk geval. Wel moet je goed opletten dat je een rechte zaagsnede maakt, als je zonder verstekbak werkt. Ik ben niet heel nauwkeurig geweest, moet ik zeggen.
Er moet vóór de vleugels 1,5 frame worden weggehaald, en achter de vleugels 3 frames.
Frames betekenen in de airliner-wereld rompsegmenten van één cabineraampje.
Met wat interne versteviging van stukken sprue heb ik de delen weer tegen elkaar gelijmd. Ook heb ik de cabineraampjes alvast geblindeerd met een reepje plastic, zodat ik straks niet tientallen bodemloze putjes hoef te vullen met plamuur.
Nadat de neuswielbak en het neusgewicht waren aangebracht, heb ik meteen de delen van de andere zijde aangebracht. Ik heb daar expres niet mee gewacht tot de lijm van de linkerzijde helemaal droog was, zodat er nog wat bewegingsruimte was. Gelukkig maar, want toen alles tegen elkaar zat geplakt zag ik pas dat ik een banaan aan het bouwen was
Was de lijm al uitgehard, dan had ik er wederom de zaag in moeten zetten. Nu kwam ik er vanaf met wat ouderwets buig- en zetwerk.
Een van de grootste nachtmerries van airlinerbouwers, en vooral degenen die de kits ontwerpen, is de
wing-body-fairing (WBF). Dit is de gestroomlijnde overgang tussen de vleugels en de romp. Kitfabrikanten gaan hier vaak mee de mist in als ze airliners uitbrengen. Die van deze Revell-kit is overigens prima, maar aangezien ik er een A318 van maak sta ik alsnog voor een uitdaging.
Omdat de romp zo kort is, moest Airbus ruimte maken voor de voorste vrachtdeur. Kennelijk was het technisch niet mogelijk om de vrachtdeur deels mee te vormen met de WBF, zoals vaak gebeurt, maar is ervoor gekozen om de WBF aan de rechterzijde een stukje in te korten. De A318 is hierin dus asymmetrisch! Als je het verticale paneellijntje als uitgangspunt neemt, is te zien wat ik bedoel. Het verschil is ongeveer één frame.
Met zwart heb ik het deel van de WBF omlijnd waar ik aan moet gaan knutselen.
Hiervoor kwam het CMK-zaagje weer van pas!
Het terugzetten van het uitgesneden stukje ging vrij makkelijk, en om het gat te vullen heb ik een stukje van de eerder uitgezaagde frames gebruikt.
Ik ben niet zuinig geweest met de lijm en heb kiertjes meteen volgestopt met stukjes witte styreen van Evergreen. Ik vul liever geen gaten op met plamuur, om dezelfde reden heb ik de cabineraampjes alvast zo goed mogelijk gevuld met stukjes rondstaf. Plamuur vind ik vooral fijn om de laatste oneffenheden te egaliseren.
Na een rondje schuren (zonder plamuur, dus!) lijkt het al heel wat.
De staart moet met ca. 5,5 mm worden verhoogd. Het topje van de staart heb ik afgezaagd en met stukjes styreen heb ik een begin van een ophoging gemaakt.
Na wat bijknipwerk kon het topje er weer bovenop en rest alleen nog het in vorm schuren met de rest van de staart, eventueel met behulp van wat plamuur.
Bij de aansluiting van de achterste rompdelen ontstaat een flinke vertrapping. Dat is moeilijk te voorkomen, en gelukkig ook niet moeilijk op te lossen. Ik had hier al op geanticipeerd door van binnenuit wat laagjes plastic vast te lijmen zodat ik er straks geen gat in schuur.
Bij Modelbouw Krikke in Groningen-Stad heb ik een paar soorten plamuur gekocht. Milliput heb ik vaker gebruikt, en is eigenlijk niet echt plamuur maar meer een soort twee-componenten boetseerklei. Het werkt erg fijn af en is stevig, maar hecht niet heel goed aan plastic. De Gunze dissolved putty werd me aangeraden door Peter in mijn bouwverslag van de Air Littoral ATR-42. De Mr.White heb ik gekocht omdat ik net voor de tweede keer Breaking Bad heb afgekeken en ik de naam grappig vond.
Dan was er ook nog iets met de vleugels. Iedereen die weleens in een passagiersvliegtuig gevlogen heeft weet dat er aan de achterzijde van de vleugels uitschuifbare delen zitten, die bij start en landing worden gebruikt. Deze zogenaamde flaps zorgen ervoor dat de welving en de invalshoek van de vleugel worden vergroot, waardoor het vliegtuig met lagere snelheid in de lucht kan blijven.
Vaak bestaan deze flaps uit meerdere 'trappen', en bevatten de grote flaps op hun beurt weer een rij kleinere flaps. Sommige toestellen, zoals de Boeing 747, maken het helemaal bont en hebben drietrapsflaps. Of, zoals een docent op de HvA het ooit noemde: luxaflex.
De Airbus A318, A319 en A320 hebben 'single slotted flaps', dat wil zeggen: er is maar één trap aan flaps. Lekker eenvoudig, dus. De A321 daarentegen heeft ze 'double slotted' uitgevoerd. Door de lange romplengte kan de A321 niet zo steil aanvliegen als zijn kleinere broertjes, om het risico op een 'tail strike' (de staart die tegen het asfalt knalt) te verkleinen.
Zie hier het verschil tussen de 'single slotted' en 'double slotted' flaps:
De Revell-kit heeft de double-slotted flaps van de A321. Dat is minder erg dan het klinkt, want met ingevouwen flaps (
clean configuration) is het verschil minimaal. De zwart gemarkeerde paneellijntjes moeten worden opgevuld.
Aan de onderzijde van de romp zitten een paar kleine steuntjes die de double slotted flaps ondersteunen. De grote 'kano's' oftewel
flap track fairings mogen blijven. De kleintjes moeten even worden weggehaald.
Revell vermeldt dit overigens ook keurig in de handleiding, maar het paneellijntje zijn ze vergeten te vermelden.
Komende dagen ga ik verder met het egaliseren van alle plastische chirurgie op romp en vleugels. Ook ga ik een begin maken aan de motoren.
Dan tot slot nog een gewetensvraagje. Bij het schuren van plastic doe ik dit altijd onder de kraan, omdat ik niet geloof dat het stof erg gezond voor je kan zijn. Van resin is dit allang bekend, maar over schuurstof van polystyreen hoor je nooit iemand. Daarbij werkt nat schuren ook nog eens veel gladder af. Echter... om dezelfde reden dat douchegels met plastic scrubmiddelen verboden zijn en je fleece kleding eigenlijk in een speciaal zakje moet wassen, is het eigenlijk niet oké om dat plastic schuurstof altijd maar door de gootsteen te spoelen. Een bakje water gebruiken i.p.v. de stromende kraan is natuurlijk een goed begin, maar het water moet vervolgens toch ergens heen. Zijn hier mensen die hier al eens over hebben nagedacht en een goede oplossing hebben? Het plastic soepje door een koffiefilter gieten zou kunnen werken, maar... nouja. Jullie zijn vast creatiever!
groetjes Jelle