In navolging van Jan heb ik ook een interessant artikel gevonden. Ik heb de complete gebundelde serie boeken van "Bericht van de Tweede Wereld Oorlog"
Dit is een uitgebrachte serie van losse magazines in de jaren 70 van de vorige eeuw. In een van deze boekjes stond ook een artikel dat bij deze groepsbouw zeker past.
Het artikel is geschreven door ene meneer A. van den Heuvel en komt uit boekje nr.87 Band 6. Veel leesplezier en neem er een
bij of zo of een bakkie koffie
.
Piloten van de Goddelijke Wind
Bij de aanval op de Filippijnen (oktober 1944) kregen de Amerikanen voor het eerst te maken met de Piloten van de Goddelijke Wind, de kamikazevliegers (kami = god kaze = wind) . Het waren Japanse piloten die zich hun vliegtuigen, volgeladen met explosieven, op de Amerikaanse schepen stortten. Deze zelfmoordacties veroorzaakten aanvankelijk grote paniek onder de scheepsbemanningen. Het inzetten van kamikazepiloten is geen vondst geweest van één bepaalde militaire bevelhebber; taiatari (aanvallen met het eigen lichaam) was in de Japanse oorlogsvoering allang geen onbekend begrip. Reeds verscheidene malen hadden de Amerikaanse soldaten te maken gehad met een tegenstander die, ondanks een moordend afweervuur, al of niet beladen met explosieven, gewoon doorliep als een soort menselijk projectiel. Uiteraard zal men de achtergrond voor deze “alles opofferende daden” moeten zoeken in het Japanse cultuurpatroon van die dagen, bijvoorbeeld het shintoïsme, de in 1945 door de Amerikanen verboden Japanse godsdienst, met in het centrum de tenno (keizer) en de nationalistische mythe. Deze meer emotionele dan intellectuele godsdienst ging gepaard met het optreden van allerlei felle nationalistische paramilitaire organisaties. Sterven voor Japan, sterven voor de tenno waren begrippen waarin vele Japanners waren opgevoed.
Taiatari leefde in de harten van vele Japanse militairen. Ook het opperbevel werd regelmatig met deze gedachte geconfronteerd, maar tot in de herfst van 1944 was men niet overtuigd van de militaire noodzaak. Op 15 juni 1944 ontving admiraal Shigeru Hukutome bijvoorbeeld een brief van kolonel vlieger Motoadu Okamura, waarin deze het volgende schreef : “Het is nu niet meer de tijd voor de normale oorlogtactieken. Er blijft ons geen andere methode over dan met het eigen lichaam schepen te kraken. Als ik 300 taiatariki (ki betekent in dit geval vliegtuig) had, zouden we nog veel kunnen bereiken; wij zouden de kansen kunnen laten keren. Ik heb met mijn piloten gepraat en zonder uitzondering zeiden zei dat zij een dergelijke tactiek graag zouden willen uitvoeren. Op deze brief reageerde het hoofdkwartier niet, maar langzamerhand werd de militaire situatie voor de japanners wel veel slechter. Vooral de Japanse marine had onvoorstelbare verliezen geleden en toen dan eindelijk in september 1944 de marinebevelhebber, vice-admiraal Takijiro Oniji, besloot een wanhopige situatie met wanhoopsmiddelen te gaan bestrijden., was het niet onlogisch dat de marine de eerste zelfmoordpiloten ging leveren. Admiraal Kimei Teraoka zou later schrijven: “Dit idee van de kamikaze-piloot kon alleen maar ontstaan in het uitzonderlijke karakter van de Tweede Wereldoorlog en bij de Japanse marine. Hier gingen zoveel schepen en mensen ten onder, dat de gedachte “we varen uit en komen ook niet meer terug” heel tastbaar was”
Het was majoor Tamai, vroeger het hoofd van een vliegeropleiding in Japan, die de opdracht kreeg de eerste groep kamikaze-piloten samen te stellen. Hij rekruteerde 24 vliegers die hij zelf nog had opgeleid. Een paar jaar later schreef hij: Ik legde ze de toestand van het front uit en deelde ze de beslissing van het opperbevel mee. Met de armen omhoog juichten ze met toe. De meesten waren te jong om hun gevoelens op de juiste manier te uitten, maar aan hun schitterende ogen kon ik zien dat ze bereid waren, hun gesneuvelde kameraden te wreken. Ik zal dit nooit meer vergeten.”
Deze groep van 24 man voerde op 25 oktober 1944 de eerste kamikaze opdracht uit op de Amerikaanse schepen bij het eiland Leyte. De vliegers stonden onder bevel van luitenant Seiki, van wie bekend was, dat hij aanvankelijk de opdracht wilde weigeren, omdat hij werd gekweld door hevige aanvallen van buikloop en hij bevreesd was, de opdracht niet op de juiste manier te kunnen uitvoeren.. Zes vliegtuigen in deze eerste vlucht bereikten hun doel: zij troffen een Amerikaans schip(in het artikel wordt niet gezegd welk schip het betreft). Vanaf die dag in oktober 1944 werd de kamikazetactiek voor de Japanners steeds belangrijker.. Vooral in het begin waren hun acties succesvol, maar toen de Amerikanen over hun eerste schrik heen waren, begon men zich te bezinnen op tegenmaatregelen. Er kwam een betere brandbeveiliging en het afweergeschut op de schepen werd meer aangepast en koelbloediger bediend, waardoor de resultaten van de dood en paniek zaaiende zelfmoordpiloten werden verminderd.
De psychologische druk op de Amerikanen bleef echter bestaan; geen militair kan zich te allen tijde daaraan onttrekken, als een tegenstander niet ook probeert de strijd te overleven, maar zich alleen blijkt op te offeren. Om het effect van de Amerikaanse tegenmaatregelen zo groot mogelijk te doen zijn eb om de Japanners in het duister te laten tasten over de resultaten van de kamikaze-acties, hielden de Amerikanen de berichten erover uit de pers. Pas op 12 april 1945 gaven zij het nieuws vrij, maar de dood van president Roosevelt op diezelfde dag overspoelde het nieuws over de kamikaze-acties geheel.
De cijfers tonen aan dat de kamikaze-aanvallen steeds minder succes hadden. In de slag bij de Filippijnen in 1944 bereikte 26,8% van de kamikazes hun doel door op een of andere manier een Amerikaans schip te raken. In april 1945 was het percentage bij Okinawa 14,7%. Over de gehele periode waarin kamikaze piloten actief waren, slaagde 18% erin een doel te bereiken. Dit betreffen uitsluitend cijfers die betrekking hebben op Japanse marinevliegers. De Japanse luchtmacht ging eind 1944 over tot het in leven roepen van “troepen met een speciale opdracht”; het percentage van de gelukte opdrachten werd voor dit onderdeel geschat op 15%. Bij de marine zijn in totaal 2367 vliegtuigen niet teruggekeerd van hun zelfmoordactie. Daarbij kwamen 2535 vliegers om het leven. Dit cijfer is nogal vreemd omdat dit 163 meer zijn dan opgestegen vliegtuigen (mijn theorie…wellicht enkele toestellen, met twee bemanningsleden of bemanningsleden van de Mitsubishi G4Me2, die de Yokosuka MXY-7 met zich meedroeg.) De cijfers bij de Japanse luchtmacht zijn niet bekend, maar het totaal aantal bij de kamikaze-vluchten betrokken vliegtuigen wordt geschat op 1800 toestellen.
Wie waren nu die kamikaze-piloten, deze vaak slecht getrainde mannen in vliegtuigen, waarvan sommige typen nauwelijks in de lucht konden blijven; deze fanatiekelingen, die bij schemering of dageraad van verscheidene vliegvelden opstegen om nooit meer terug te keren?
Het waren jeugdige piloten die door hun commandanten werden aangewezen om te sterven voor Japan. Amerikaanse bronnen vermeldden zeer sporadisch de gevallen van kamikaze-piloten die er de brui aan hadden gegeven door in zee te landen en zich over te geven. Verreweg de meeste vliegers namen hun opdracht in ontvangst en vervulden hun rol als plichtsgetrouwe Japanner, als slachtoffer of zelfs als uitverkorene.
In 1970 heeft het Japanse tijdschrift Maru een speciaal nummer uitgegeven dat geheel gewijd was aan de kamikaze-piloten. Hierin waren onder meer vele laatste brieven opgenomen die deze piloten aam hun familie hadden geschreven. Het beeld dat uit al deze brieven baar voren is gekomen, is dat van de plichtsgetrouwe, fanatieke, uitverkoren, verblinde, tragisch militair, maar nooit dat van de onbewogen soldaat, zoals vaak werd aangenomen.
Een gedeelte uit een brief van korporaal Roku Oeno, die zijn verhaal begint op 10 maart 1945:
“Mijn vriend kwam huilend naar mij toe en zei: “Je naam staat op het bord bij het kantoor.” Ik ging kijken en inderdaad, ik werd genoemd als makatotokai (vlieger met speciale opdracht). In het kantoor zei een officier dat ik mijn testament moest schrijven; men vroeg ook of ik nog wensen had en wat ik morgen wilde eten. Mijn leven zou tot de volgende dageraad duren. Ik wilde nog eenmaal mijn vader zien -hij hield van mij-, maar dat was natuurlijk onmogelijk. Ik ging naar mijn kamer om mijn testament te schrijven en een glas sake te drinken. Mijn kameraden gingen één voor één. Voor mij kwam er geen nadere opdracht.
Het wachten is verschrikkelijk, dag in dag uit. Eindelijk, enkele weken later, is het zover. In de ochtend van 3 april moet ik vertrekken. Mijn vrienden zeggen: “Wees flink.” Ik ga naar het waslokaal en zie dat een van mijn collega’s zijn tanden poetst. Ik vond dat vreemd, voor het sterven je tanden poetsen.
In het donker reden wij naar het vliegveld, waar twaalf toestellen gereed stonden. Iedereen was aanwezig om afscheid te nemen. We dronken allemaal een glas sake en de commandant gaf mijn een hand. Hij zei: ”Veel succes.”Ik voelde ontroering in mijn hart, maar ik slikte mijn tranen in. Niemand zal ooit bij het vertrek hebben gehuild. Ik zei nog: “Ik zal goed vechten, ik zal slagen.”
Daarop zijn de piloten, onder wie korporaal Oeno, vertrokken. Het was die dag echter zeer mistig, zodat de hele groep de opdracht kreeg terug te keren. Oeno is daarna ziek geworden. Hij kreeg een paar ernstige malaria-aanvallen en is voor het einde van de oorlog niet meer in staat geweest te vliegen, niet meer in staat geweest zijn leven te offeren. Van een aantal van de “overgebleven” kamikazepiloten is bekend dat zij na de oorlog alsnog zelfmoord hebben gepleegd. Oeno besloot te blijven leven en in 1970 liet hij zijn brief publiceren.
Wapens die voor de kamikaze opdrachten werden gebruikt.
Mitsubishi A6M of te wel de "Zero"
Bron:www.airpowerworld.infoBemande torpedo type "Kaiten"
Bron:wikipediaYokosuka MYX-7 Okha
Bron:wikimediamotorsloepen van de Shinyo klasse
Bron:histoy of war.orgEen wereldbekende foto
Bron:reddit.comCheerz
Barry
A tot Z
Winkel
Tips en trucs
Organisatie
Twitter
YouTube
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
), dus ik zit hier mijn kennis lekker op te halen aan jullie verhalen.
