Dank mannen. De modelbouw ligt hier nu een tijdje stil, want verbouwing bovenverdieping, die mij een nieuwe, grotere hobbykamer oplevert met meer daglicht en bergruimte. Een mooi moment om met een geschiedenislesje te komen, als vrucht van mijn research. Want een mens wil toch precies weten wat ie bouwt, nietwaar?
De F4U Corsair in Engelse dienstDe aanloopOp 1 september 1939 begon voor het Verenigd Koninkrijk de Tweede Wereldoorlog. Dankzij de enorme inspanning van de Engelsen slaagden zij erin voldoende jagers in de strijd te brengen om de Duitsers te weerstaan, voor zover dat de Britse eilanden betrof. Maar toen Duitsland de italianen te hulp kwam in Noord Afrika en Japan in december 1941 Pearl Harbor aanviel betekende dit een directe bedreiging van The British Empire. Zo kwam het dat Engeland op alle oceanen en op 5 van de 7 continenten tegelijkertijd oorlog voerde. Aan de enorme behoefte aan oorlogsvliegtuigen, die nu ontstond, kon de industrie in Engeland onmogelijk voldoen.
Al in 1940, tijdens de Slag om Engeland, werd dit probleem onderkend en daarom sloten de Engelsen met de Amerikanen, die toen nog niet bij de oorlog betrokken waren, een lend/lease overeenkomt. In het kort hield dat in dat de Engelsen Amerikaans oorlogsmaterieel kregen aangeleverd, dat geleased werd of na de oorlog zou worden geretourneerd. (Minder bekend is dat Engeland tot begin jaren 70 bezig is geweest met het afbetalen van die lend/lease overeenkomst. Bedenk ook dat Engeland geen Marshall hulp kreeg....)
Op zoek naar een effectieve marinejagerOm de Japanners in de Pacific van repliek te dienen waren goede jagers nodig voor de carriers, die de Engelsen daar naar toezonden. Dat was een probleem: er waren geen goede Engelse vliegtuigen met voldoende actieradius beschikbaar, die bruikbaar waren voor operaties vanaf carriers. Spitfires en Hurricanes waren nodig voor het thuisfront en in Noord Afrika, en wat wel voor oorlog op zee beschikbaar was waren de verouderde Sea Gladiator (die het nog aardig deed) en de gemankeerde Fairey Fulmar, Blackburn Skua en Blackburn Roc.
Nu hadden de Engelsen zich eind jaren dertig al gerealiseerd, dat bij de RAF te weinig expertise was voor het ontwikkelen en inzetten van een maritieme luchtmacht vanaf carriers. Besloten werd dat de RAF haar maritieme operaties vooral zou richten op de bestrijding van U-boten door hun afdeling Coastal Command, terwijl speciaal voor operaties vanaf carriers de Fleet Air Arm (FAA) werd opgericht.
*
Het onbewapende prototype van de Vought-Sikorsky XF4U-1 Corsair maakte zijn eerste vlucht in mei 1940.De jagers die men wilde hebben zouden betrokken worden uit de VS, waar wel de benodigde expertise aanwezig was. Zo kwam het dat de Grumman F4F Wildcat, oftewel de Martlet I, zoals de Engelsen hem noemden, als eerste Amerikaanse jager opereerde boven Noordzee en Middellandse Zee. Intussen hadden de Engelsen lucht gekregen van een Franse order voor een nieuwe jager, die in 1940 nog in ontwikkeling was bij Vought: de Corsair. Omdat Frankrijk intussen bezet was, zouden deze nooit geleverd kunnen worden en de Engelsen namen de order voor dit zeer geavanceerde vliegtuig graag over. Temeer daar ze al begin 1943 beschikbaar zouden komen.
De Corsair: een topper voor wie ermee kon vliegen… en landenDe Corsair is vooral bekend om zijn karakteristieke "inverted-gull" vleugel, oftewel de omgekeerde “meeuwenvleugel”. Deze was ontworpen om het landingsgestel zo klein mogelijk te houden en ruimte de scheppen voor de enorme propeller. De Vought F4U Corsair was één van de 'groten' in de luchtgevechten van de Tweede Wereldoorlog. Het eerste type vloog in mei 1940 en de Corsair werd sinds begin 1943 in de oorlog gebruikt. De machine was snel, stevig en had met zes mitrailleurs grote vuurkracht. Ook kon het vliegtuig met bommen of raketten uitgerust worden.
De F4U was eigenlijk bedoeld om ingezet te worden vanaf vliegdekschepen, maar is vooral in de Grote Oceaan ingezet als grondjager en als jachtvliegtuig tegen de Japanners. Daar waren verschillende redenen voor. Het vliegtuig was zo ontworpen dat motor, olie- en brandstoftanks voorin de romp werden geplaatst, dus vóór de vlieger om een ideaal zwaartepunt te bereiken. Omdat de neus daardoor zo lang was zat de vlieger ver naar achteren en kon niet zien wat zich direct naast en onder zich afspeelde, want de vleugel belemmerde het zicht. Tijdens het vliegen moest de jager dus “op zijn kant” worden gezet om te zien wat zich eronder bevond.
Wat ook niet hielp was dat de eerste versie het moest doen met de te krappe ‘birdcage cockpit’, met te weinig zicht rondom. Dat maakte het landen op een vliegdekschip een hachelijke onderneming. Daarnaast was de landingssnelheid eigenlijk te hoog, want bij geringer vermogen neigde het toestel te overtrekken naar links en in een vrille terecht te komen. Alsof dat nog niet genoeg was moest de vlieger ook nog rekening houden met de enorme schroef: als de neus te laag uitkwam bij de landing raakt die het dek. En als je je Corsair dan eindelijk op het stampende dek had neergezet gedroeg die zich als een kangoeroe en ging al hoppend het dek over, met grote kans om de remkabels te missen en overboord te schieten. Al deze dingen leidden tot vele, vaak fatale ongelukken en begin 1943 had de Amerikaanse marine er genoeg van: alle Corsairs werden doorgeschoven naar de US Marines, die er dankbaar en met veel succes gebruik van maakten als jager en jachtbommenwerper.
*
De 2 versies van de clipped wing van de Britse Corsairs. Door de vleugels 8 inch in te korten pasten ze in opgeklapte toetand in de hangars onder het vliegdek. Voor mijn kit maak ik gebruik van de linker tekening.
Technische aanpassingenDe Engelsen keken het gegeven paard niet in de bek en zetten de Corsair naar hun hand. Zo werden de wielpoten ingekort en de vering aangepast, waardoor het kangoeroegedrag verholpen werd. Mede op hun aandringen werd een nieuwe cockpitdak ontworpen, dat verwant was aan de ‘Malcolm hood’, die al op Engelse Mustangs werd toegepast en kreeg de vlieger meer ruimte in de cockpit. Nadat de eerste Corsairs geleverd waren bleek, dat de vleugels in opgeklapte toestand te hoog waren voor de hangars aan boord. Doordat de Engelse vliegdekken gepantserd waren, waren de hangars benedendeks minder hoog. Het probleem werd opgelost door de vleugels 8 inch in te korten, wat als bijkomend, onverwacht voordeel opleverde dat de “roll rate” verbeterde.
*
Corsair II met clipped wingsVan groot belang was dat de Engelsen een briljante oplossing bedachten om veilig met een Corsair op een vliegdek te landen. In een wijde boog naar links stuurde de vlieger zijn Corsair naar het begin van het vliegdek, hield de motor op vermogen en volgde de aanwijzingen van de batsman, terwijl hij zelf het dek niet kon zien. Op aanwijzingen van de batsman nam hij snel gas terug en zette het vliegtuig neer, klapte de vleugels op en taxiede naar de lift. Deze aanpak doet denken aan de “pancake approach” die de RAF tijdens de Slag on Engeland ontwikkelde om snel landen bij mist mogelijk te maken.
Toen de Amerikanen zagen met welk succes de Britten de “carrier handling” aanpakten stelden ze hun oordeel bij en vanaf begin 1944 waren de Corsairs weer welkom op hun carriers.
Trainen, trainen, trainen…..Waar past de Corsair die ik ga bouwen nu in dit verhaal? Wel, als de Engelsen van één ding overtuigd waren was het wel dat een gedegen training nodig was voor het werken met de Corsair. Daarvoor werd in februari 1943 een speciaal squadron opgericht, het FAA 738, dat gehuisvest werd op 2 bases aan de Amerikaanse oostkust, nl. Lewiston en Brunswick, Maine.
*
Corsair I op NAS station Quonset Point, 1943Engelse piloten werden naar deze bases overgebracht en kregen eerst een beginnerstraining. Als ze vertrouwd waren geraakt met hun Corsair volgden speciale trainingen: laagvliegen, aanvallen in groepen, formatievliegen, nachtvliegen, gesimuleerde deklandingen, navigatie boven zee, vliegen op instrumenten en aanvallen op schepen en gronddoelen. Ook werden hier bemanningen voor de FAA Avengers getraind. In juli 1945 werd het squadron ontbonden.
Na hun trainingen werden de vliegers verscheept naar Liverpool en ingedeeld op carriers in 4 verschillende squadrons. In juni 1943 arriveerde de eerste groep vliegers uit Amerika, net op tijd om aan boord van de HMS Illustrious ingezet te worden tegen de Tirpitz, die in een Noors fjord verborgen lag.
*
Corsairs (voor het eerst in actie) en Baracuda's aan boord van de HMS Illustrious op weg naar Noorwegen om het slagschip de Tirpitz aan te pakken.Hiervoor, en voor de inzet in de Indische en de Stille Oceaan verwijs ik van harte naar onderstaande documentaire.
Why did Britain use American F4U Corsairs: the full story:
https://www.youtube.com/watch?v=1YLqB_M ... onDeepDive
*
Toen de US Navy de Corsair alsnog als dekjager accepteerde na de Britse successen vloog de productie omhoog.Bronnen:* Mark Styling: Britse Corsairs, in: Corsair-azen uit de Tweede Wereldoorlog, Osprey Aviation/Del Prado90, Madrid, 2000
* F4U Corsair:
https://en.wikipedia.org/wiki/Vought_F4U_Corsair* FAA Corsiar: what’s the difference?:
https://forum.largescalemodeller.com/to ... ifference/* 738 Naval Air Squadron:
https://en.wikipedia.org/wiki/738_Naval_Air_SquadronMet dank aan Paul1970 voor hulp bij de research.
A tot Z
Winkel
Tips en trucs
Organisatie
Twitter
YouTube
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
). Zien we ook meteen waar die naam 'birdcage' vandaan komt. Maar ik zie ook de laatste foto, waarop een hele kudde Corsairs staat uitgestald. Dat lijkt wel een 'blimp' hangaar.
