De Avro Vulcan werd na de Tweede Wereldoorlog ontwikkeld omdat de RAF behoefte had aan een nieuwe strategische bommenwerper. Deze moest voldoen aan de volgende eisen:
• een groot vliegbereik
• een grote wapenlast kunnen dragen
• een hoge topsnelheid
• op grote hoogte kunnen opereren
• gemakkelijk in onderhoud
• overal inzetbaar
De firma’s Vickers, Avro en Handley Page werd verzocht om toestellen te ontwerpen die aan deze eisen voldeden.
Dit resulteerde in de RAF V-FORCE, een luchtvloot bestaande uit bommenwerpers van de typen Vickers Valiant, Avro Vulcan en Handley Page Victor. Avro was de enige fabrikant die zijn toestel, de Vulcan, met deltavleugels had uitgerust. De staartvleugels ontbraken en waren geïntegreerd in de ver achteruit geplaatste grote deltavleugels.
Het toestel had een bemanning van 5 personen: 2 vliegers, 1 navigator, 1 radar operator en 1 electronic warfare operator en beschikte over een intern bommenruim dat in eerste instantie bedoeld was voor 2 atoombommen van het type Yellow Sun Mk 1 en later voor de WE.177. De Vulcan startte zijn carrière ook als strategische bommenwerper bedoeld voor operaties op grote hoogten.
Binnen vrij korte tijd werden de toestellen echter aangepast; ze kregen de beschikking over voorzieningen om tijdens de vlucht te kunnen bijtanken, een verbeterde aanvalsradar en een verlengde romp. Aldus kon de Britse Blue Steel raket en bij de USAF in ontwikkeling zijnde Skybolt raket vervoerd worden.
De Skybolt werd echter niet door de RAF aangekocht en de Britse Blue Steel raket werd uit dienst genomen en vervangen door de Polaris die door de Royal Navy onder water kon worden afgeschoten. Hierdoor veranderde de rol van de Vulcan in die van een op lage hoogte opererende penetratiebommenwerper voor conventionele precisiewapens. Hij werd daarom uitgerust met een zeer geavanceerd en uitgebreid systeem voor Electronic countermeasures (ECM).