We zijn weer wat verder, en deze update heeft minder foto’s dan ik had verwacht, ik ben wel bezig met een flink stuk van de bouw.
Maar laat ik eerst maar weer een stukje van uit m’n boek plaatsen, want het is alweer even geleden.
We waren bij het punt dat de mensen op de testbasis Rechlin aan het klagen waren over de gebrekkige vleugels.
De oorzaak lag grotendeels bij het feit dat de vleugels maar 1 ligger hadden, i.p.v. 2 of zelfs 3, wat bij grotere toestellen gebruikelijker is.
Aanvankelijk werd er een hoop tijd gestoken in het versterken van de vleugel, maar toen de eis wat betreft de duikbombardementen werd laten vallen, besloot men om het toestel ‘as is’ in dienst te stellen.
Op onderstaand plaatje is de opvallend grote spanwijdte van de Greif redelijk goed te zien.
Op dezelfde dag als het gebeuren op Rechlin kwam Milch met de volgende opmerking met betrekking tot de gebreken, en de pogingen tot het oplossen van deze, van de Greif:
’Eerst hebben we een kleine ooroperatie geprobeerd, daarna hebben we z’n tanden hersteld, en nu heeft hij een chronisch hartprobleem en wordt naar alle waarschijnlijkheid enkel kunstmatig in leven gehouden.’ Zo’n 10 dagen later kwam men op een RLM bijeenkomst tot de conclusie dat het grootste probleem bij Heinkel Technisch Bureau lag welk
‘…niet voldoende heeft bijgedragen aan het oppakken en uitvoeren van de nodige modificaties.’ Dus keerde Dipl.-Ing. Hertel, in November 1942, als afgevaardigde van het RLM terug naar Heinkel (Hertel was opgeleid door Heinkel, maar was vanaf 1939 bij Junkers werkzaam). Deze ronde had hij de volledige bevoegdheid om de ontwikkeling van de He-177 te reorganiseren.
Nadat er wederom een ongeluk m.b.t. een He-177 was gebeurd hebben Milch’s technici ontdekt dat de vleugels nog altijd niet sterk genoeg waren en de neiging hadden te buigen en ontzetten onder stress.
’Dit is geen kleine fout,’ brieste Milch,
’Dit is een grote blunder!’Ook al had Göring verzekerd dat de ‘177 geen duikvluchten hoefde te maken, toch bleef Prof. Heinkel bij de benadering die hij had, zo verdedigde hij zich:
’Jammer genoeg heeft deze opmerking niets kunnen veranderen aan de ontwikkeling van de He-177. De betrokken officieren wilde het idee van duikbombardementen nog steeds niet achterwege laten.
Bovendien heeft deze beslissing ook niet geleid tot het oplossen van de moeilijkheden met de dubbele motoren door deze te vervangen voor vier enkele motoren, wat ik in 1939 al had voorgesteld. Het duurde nog eens 9 maanden (na November 1942 dus) voordat men bij de Technische Amt en de Generale Staff eindelijk halverwege 1943 de ontwikkeling van de dubbele motoren officiëel stopzette en de opdracht gaf dat de ‘177 een conventionele 4-motorige bommenwerper moest worden.’Dat moest dus dit worden:
Desondanks werden er nog steeds problemen ervaren met de He-177, zoals Milch zich op 12 Maart 1943 beklaagde tegen bommenwerper Ace, Werner Baumbach:
’We zitten in de problemen omdat de He-177 niet in orde is. De Fürher heeft met me gesproken. Ik voelde me als een schooljongen die z’n huiswerk niet had gemaakt. Ik probeerde de situatie uit te leggen, maar het is moeilijk om iets uit te leggen aan iemand die jouw gedachtegang niet volgt. Zeker gezien ik niet zomaar kan zeggen: ‘Ik moest me behelpen met de situatie zoals ik deze aantrof, ik kan er niets aan doen, het is de schuld van m’n voorganger’.’Zes dagen later had Göring een nieuwe bijeenkomst georganiseerd in Karinhall (Göring’s landhuis). Onder de aanwezigen waren Erhard Milch, Claudius Dornier, Heinrich Hertel, Ernst Heinkel, Willy Messerschmitt, Carl Francke (afgevaardigde van het Rechlin testcentrum),en Fritz Nallinger (Technisch directeur van Daimler-Benz).
Kort na de aanvang van de bijeenkomst richtte Göring zich op Heinkel en keek niet bepaald vriendelijk:
’Er was mij een zware bommenwerper beloofd; de Heinkel 177. Na calamiteit op calamiteit zeiden ze me, ‘Als hij niet hoefde te duiken, was het ’t beste toestel ter wereld, en kon hij per direct in dienst. Per direct!’ Ik reageerde gelijk, ‘Hij hoeft niet te kunnen duiken!’ Maar nu dat het toestel z’n debuut heeft gemaakt in actieve dienst zijn er catastrofale verliezen geleden, waarvan geen enkele door vijandelijke acties. Dus, Herr Heinkel, wat zegt u hiervan! En hoeveel toestellen zullen er in vlammen opgaan? De helft!
… Oh, we zitten ons te verkneukelen over de achterlijkheid van de vijand, hun zwoegende viermotorige kisten, en zo voort. Heren, ik zou verrukt zijn als jullie gewoon één van die viermotorige kisten zouden kopiëren, en snel ook! Dan had ik ten minste een vliegtuig wat het opscheppen waard zou zijn!’Jullie zien het, de ontwikkeling van de ‘177 ging niet bepaald soepel… Maar vanaf de He177A-3 begon daar wat verandering in te komen.
Dit is dan ook waar het volgende stuk over zal gaan.
Maar goed, ik heb de stoute schoenen aangetrokken en m'n Proxxon van een zaagje voorzien, en niet veel later...
Yup, dat waren de luiken, en nu zullen de romphelften wat bijgewerkt moeten worden, maar de ik verwacht geen problemen met de passing van het resin bommenruim.
Uiteraard komen er nog 2 zijwanden op, die liggen hier:
En ik mag ook alvast gaan bedenken wat ik in het ruim ga hangen. De He117 kon eigenlijk alle verschillende maten wat de Luftwaffe aan bommen had meenemen. Of het ruim nu volgestampt werd met 48 50kg bommetjes, of dat er 2 1800kg zware jetsers in gehengst werden.
Mijn eerste keuze was dit:
Eén SC1000, en 2 SC500's, dus 2 ton bij elkaar. En dat dan x 2.
Maar! Deze SC500's komen uit de Hasegawa bommenset, en daar zitten er maar 2 in. En ergens heb ik nog een paar grotere jongens liggen die ik verder niet zou kunnen gebruiken.... Dus de kans is ook vrij groot dat ik wat asymmetrisch bezig ga zijn en dat ik aan de ene kant bovenstaande lading gebruik, en aan de andere kant zo'n 1800kg zwaar geval erin prop.
Ik zal vanavond even kijken of ik iets interessants kan doen met de lading, aan de capaciteit zal het niet liggen.
Dat was het voor nu, meer later!
Danny