Verstoten
Zonder modelbouw ziet de wereld er anders uit. Verweerde vaat is weer gewoon verworden tot de borden, bestek en mokken die een afwasbeurt dienen te krijgen. Pigmentvlekken in de toiletpot weer gewoon een remspoor, die om een kusje van de wc-borstel vraagt. Mijn problemen zijn niet meer op schaal, maar dienen zich in volle omvang aan. En schijnbaar bruikbare voorwerpen die feitelijk gezien hun levensduur gehad hebben verdwijnen niet meer in de opbergbox voor spulletjes die in de (verre) toekomst misschien ooit wellicht nog een keer hun nut kunnen hebben voor modelbouw. Maar krijgen net zoals mislukte modelbouwprojecten destijds, een enkele reis kliko. Al dan niet gescheiden van het gft-afval.
Net zoals je in de winter al na een dag visueel gewend bent aan een mooi pak sneeuw. Wanneer de dooi vlug en flink doorzet vallen je pas dingen, kleuren en nuances op die je twee dagen ervoor nog niet in die intensiteit had beleefd. Hoe snel dingen ons gewoon worden waardoor je de bijzonderheid er niet meer van inziet.
Het hoofd van mijn oudste dochter eindigt net onder mijn kin. Vreemd, gisteren tilde ik haar toch met een hand nog zo boven mijn hoofd? Daarbij rent er ook nog een ander meisje rond, schijnt zes jaar te zijn, mij papa te noemen en gewoon met de pot mee te eten. We hadden toch maar een dochter, waar komt deze dan vandaan? Heb ik dan echt alleen maar oog gehad voor die ene hobby. Heb ik dan echt alles verwaarloosd om mij heen. Is Ruud Lubbers dan al zo lang geen minister-president van dit kleine kikkerlandje meer?
Ik heb geen cold turkey gehad, maar toch voelt het aan alsof ik van de ene op de andere dag niet meer het wereld wijde web afspeur op zoek naar koopjes voor de modelbouw. Uit de warme moederschoot verdreven van de schappen van de modelbouwwinkel, recht in die van mijn vrouw zonder dat ik kan vluchten naar die veilige haven een verdieping hoger. Die veilige haven die er niet meer is. Rondtollend in een tobbe van de stroomversnelling die het echte leven heet. Nou wat heet, met de stofzuiger door de woonkamer is nu gewoon functioneel meehelpen in de huishouding. Destijds was het een onderdeel in mijn gewapende strijd tegen stof in mijn zojuist aangebrachte frisse laklaag. Nu voelt het alsof ik maar een beetje doelloos wat in de rondte aan het zuigen ben. Kan net zo goed niet de stekker in het stopcontact steken.
Maar, ik klaag niet hoor, mocht dat er misschien op lijken. Ik doe slechts een kleine constatering, dat is heel iets anders. Nee, klagen is niet aan mij besteed. Ondanks dat ik een beetje doelloos door de woning heen dwaal, dat de afstandbediening allang niet meer in mijn hand past, dat ik naar diezelfde afstandbediening nog niet eens mag kijken omdat ik geen zeggenschap meer over de televisie heb. En ach, internetten, eigenlijk is dat toch ook iets voor nerds. Ja, ik heb makkelijk praten sinds de oudste dochter youtube heeft ontdekt, en mij dodelijk aankijkt wanneer ik ook maar in de buurt durf te komen. Wie heeft die meid in hemelsnaam leren lezen en schrijven, en waarom, met welk doel?
Dan maar weer een veilige cocon rond mij heen trekken. Waar is mijn mp-3 speler zodat ik mij even kan afsluiten van de rest van de wereld. En wat maakt het ook uit. Hoe kan een verstoteling zich afsluiten. Was dat niet al onderdeel van het groepsproces met natuurlijke selectie waardoor ik nu (hopelijk tijdelijk) bij alles het onderspit delf. Als een nitwit van hot naar her word gestuurd omdat ik even niet gewenst ben. Ja, om op zondag het vlees te snijden. Maar op die andere zes dagen ben ik er ook hoor….
Niemand hoort mij. Ja, pappa is er wel. Ja mijn man is er wel. Maar echte vrouwenzaken. Ja, daar kunnen we pappa even niet bij gebruiken. Dat begrijp je toch niet en ook snap je er niks van. Natuurlijk nemen we je dat niet kwalijk. Daar ben je immers een man voor. Ja, je bent nu even een man zonder hobby’s. Zonder je vertrouwde modelbouw. Je klaagde toch ook altijd alleen maar over dat deze wereld te veel plastic was en teveel entertainment en veel te weinig diepgang. Nou welkom in deze wereld en zoek nu maar zelf je plaatsje. Maar nu zie je dat je zonder je eigen plastic, zonder jouw modelbouw ook eigenlijk een grote niks bent.
Ho, even aan de noodrem. Spreek niet van mijn eigen plastic, blijf in woorden van mijn modelbouw af!. Ik spreek nog altijd over styreen ja, en nogmaals, ik klaag niet, ik constateer!! Waar is de koptelefoon. Ah daar ik sluit me nu echt even een uurtje van jullie af.
Getver, wie heeft er K3 op mijn mp-3 speler gezet…..een duivelse grijns van de jongste dochter die haar handje al uitspreidt om het apparaat op te eisen.
Waar is mijn walkman, daar heeft deze materialistische generatie in ieder geval nog nooit van gehoord en is dus onderdeel en bezit van mijn eigen generatie (punt)
Bert
|