Falen
Het gekke is dat wanneer het modelbouwen bij mij eindelijk eens schijnbaar voortvarend lijkt te lopen, gelijk ook alle inspiratie tot schrijven verdwenen is.
Het leek me zo leuk om eens een positief, je weet wel, een dergelijk en degelijk saai stukje te schrijven waarin alles gewoonweg meezit. Ik was er ook helemaal klaar voor na een week lang zeker honderd en zeventig uur bijna aan een stuk door modelbouwen.
De leukste zinsneden kwamen in mijn grijze hersenmassa voorbij om het eens mooi te omschrijven. Bijna lyrisch, poëtisch, als groene velden bedekt met dauw verwarmd door de eerste lentestraaltjes van de zon. Zachte warme nog nadampende stukjes styreen net voor het moment dat ze hun gietmal zouden worden uitgeworpen om plaats te maken voor een nieuwe kwak vloeibaar plastic.
Ik had gedurende die honderd en zeventig uur geen notitieblokje bij de hand. Maar was in de stellige overtuiging dat de meeste vleugen tekst wel zouden blijven hangen in mijn geheugen. En zou ik ook dat vergeten, geen man overboord, de intentie ervan zou zeker nog lang blijven nadreunen. Dat kan ook niet anders. Het is gewoon heerlijk modelbouwen wanneer alles eens gaat zoals je wilt, en dan voornamelijk wanneer je de lat niet al te hoog hebt gelegd. Na enkele jaren van modelbouw blijkt het toch mogelijk, door geen risico’s tijdens het bouwproces te nemen om toch een acceptabel model neer te zetten.
Nou, gevoelsmatig is mij dat ook gelukt. Alleen….het verhaal erachter is zo dodelijk saai. Er gebeurde gewoon helemaal niks, nada, nopes opwindends. Er ging niks mis, er ontplofte niks. Eigenlijk was het gewoon verschrikkelijk.
Geen verhoogde hartslag en adrenaline wanneer onderdelen onder spanning weer eens dreigden te lossen. Verf die zich met de kwast liet aanbrengen als ware het vanuit de airbrush.
Er is toch geen hond die dat tegenwoordig nog gelooft, en zeker niet bij Bert.
Talloze keren heb ik een poging gewaagd om er een leuk stukje voor jullie van te maken. Mijn humeur werd er niet beter op. Maar met de beste wil van de wereld lukt het me niet om er een leuk verhaal van te maken. Modelbouw hoort bij mij vanaf de eerste schakel (de aankoop van het bouwpakket) tot het eind van de ketting (deceptie, kliko, maat 47, bazooka, van twaalf hoog etc) een kansloze missie te zijn. Op de een of andere manier is dat de manier om plezier in de hobby te hebben. Streven om de volgende keer die fout niet te maken, en dan toch stug weer in die valkuil te trappen.
Modelbouwen hoort failure te zijn, althans bij mij wel. Een combinatie van net weer te veel lijm en te dikke verf, scheurende decals en plamuur tussen de tenen. Tierende huisvaders en wegduikende vrouw met koters. Met de botte bijl van pure ellende en frustratie het knutselbureautje door midden meppen en daarna ceremonieel te verbranden in de open haard.
De eerste de beste die het woord modelbouw in mijn directe omgeving durft uit te spreken met een omhaal tegen de vlakte werken, en duidelijk maken dat het hier niet om zomaar een geintje kan gaan. Wat zullen we nu beleven, ik ben toch niet gek geworden zekers. En anders laat ik mij toch zeker niet voor de gek houden.
Er is gewoon een wetmatigheid die gebied dat het eigenlijk nooit mee kan zitten wanneer ik aan het lijmen met styreen sla. Wie verzint het dan dat ik zomaar honderd en zeventig uur in een week van mijn leven zit te verknoeien aan iets dat wanneer het klaar is in mijn ogen ook acceptabel is. Belachelijk toch zoiets.
Het kan niet anders of er zijn duistere krachten aan het werk die mij willen beletten om zowel chaotisch en anarchistisch te werk te gaan. Ik wil stof hebben om over te schrijven hebben, en dat gaat niet wanneer alles meezit. Begrijpt dan niemand dat of ben ik weer de enige op de wereld die zijn mond open doet en dit het universum in schreeuwt? Voor mij is het niet mogelijk om te schrijven over gelukkige madeliefjes, dartellende vlinders, bloemetjes en bijtjes, perfect glimmende modelbouwbouwseltjes of dergelijke mooie dingen van het leven.
Ik wil falen, mislukking, ergernis, doemdenken, crisis, vernedering, onmacht, zwartkijken, recessie, devaluatie, inflatie, kleine ik tegen de grote boze buitenwereld. Ja, dan ben ik op mijn best verd@mme, dan pas komt het schrijversbeest in mij los.
Bert
*Rent met ronkende en benzinedampenrokende kettingzaag onder het continue herhalen van “Here’s Johnny” naar zijn hobbykamer. AAAAAAAAAARrrrrrrrrrrrrrrrrgggggggggggggg*
|