Om mijn aankoopwoede van ruimtevaart modellen om te zetten in het werkelijk bouwen van deze dingen volgt hierbij de bouw van de 1:100 Space Shuttle van Tamiya. De kit is duidelijk niet nieuw maar Tamiya is goed genoeg dat dit niet echt een probleem moet gaan vormen. Tamiya heeft duidelijk andere keuzes gemaakt bij de indeling van de onderdelen dan Revell met de 1:144 versie (ik ken de 1:72 versie alleen van plaatjes). De kwaliteit van de moldings is natuurlijk ook een stuk beter dus daar voorzie ik geen problemen.
Maar...
Deze bouw zou best wel eens helemaal in het honderd kunnen lopen. De rede hiervoor is dat ik niet van plan was om 45 euro te gaan betalen voor een velletje decals om de tegeltjes te reproduceren. Wat ga ik dan wel doen? Proberen ze zelf te scriben. Er zijn via Nasa ongelofelijk gedetailleerde tekeningen te krijgen om te achterhalen hoe de layout van die tegeltjes zou moeten zijn. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitwerken en natuurlijk zal ik eerst wat experimenteren. Daarnaast zijn die decals best leuk maar ze coveren de lading niet. De Space Shuttle is bijna volledig gewikkeld in Beta Cloth op plekken waar geen tegels zitten. Nu betekent dit voor een groot deel gewoon matte lak erop maar op sommige plekken overlappen de Beta cloth matten en geven een bijzonder opvallende textuur die je in die decale niet terug ziet. Ergens hoop ik dat er ooit een producent het lumineuze idee opvat om het proces om zimmerit decals te maken ook te gebruiken om decals voor Beta cloth te maken.
Verder komen die Beta cloth matten ook veelvuldig voor in de payload bay van de Shuttle. Tamiya heeft er in de jaren 80 toen deze kit voor het eerst uitkwam voor gekozen om de payload bay "bare" op te leveren. Ik denk dat tegenwoordig dit soort dingen anders zouden worden gedaan als ze nieuw geproduceerd worden.
Kortom, veel werk aan de winkel.
Over de Space Shuttle is veel te zeggen. Het was het werkpaard van de Amerikaanse ruimtevaart tussen 1981 en 2011 wat verdienstelijk kan worden genoemd maar in het niet valt tegenover de Russische soyoez al is die natuurlijk een stuk eenvoudiger in het gebruik maar daar ligt hem ook de crux. Deze machine was simpelweg te complex om ruimtevaart rendabel te maken al was dat wel een van de doelen. De turn around kosten waren zo astronomisch hoog dat achteraf bekeken het goedkoper zou zijn geweest door te gaan met de Saturnus raket reeks. Maar, dat gezegd hebbende, de Space Shuttle maakte weldegelijk dingen mogelijk die waarschijnlijk niet of onvoorstelbaar veel moeilijker uit te voeren zouden zijn geweest. De onderhoudsvluchten en de "correctiemissie" naar de Hubble Space Telescope zijn daar mooie voorbeelden van.
Als laatste punt van kritiek blijft daar helaas het fijt dat de Shuttle letterlijk het gevaarlijkste apparaat was dat ooit de ruimte in gestuurd is. Een dodelijke ongeval ratio van 1:67,5 en 14 slachtoffers staat niet goed op je curriculum vitae. Maar, ruimtevaart is moeilijk en gevaarlijk. Al die slachtoffers zijn in mijn ogen helden.
Goed, wat zit er in de doos? Kijkt u even mee.
De doos zelf
En zo ziet de inhoud er uit. Geen tierelantijntjes van nu maar gewoon, een doos met onderdelen.
6 Sprues in wit plastic.
Verchroomde onderdelen.
Ietsjes blauw gekleurd transparant.
Tamiya dingen.
Decals, vrij summier maar het voldoet.
En het instructieboekje en blijkbaar de keuze uit drie versies. Decals zijn er voor alle zes de Shuttles inclusief de Enterprise.