Zo, de laatste weken een aantal dead-lines en dus weinig tijd voor brouwen. Maar ik heb geoefend met olieverf en langzaam begin ik de slag te pakken te krijgen. Dank voor alle tips. Inderdaad werkt een droge kwast het beste. En het deppen van de overtollige lijnolie werk ook goed (dank René).







De wieldeuren hebben de eerste bruine aanslag gekregen. Er is zojuist een laagje gloss overheen gegaan en morgen volgen de roetsporen. Dat laatste doe ik weer met poeder.



Ook de 'chipping' is gedaan. In eerste instantie wilde ik dit doen met de haarlak methode, maar door het gedoe met de groene verf heb ik daar vanaf gezien. Daarom nu met zilvergrijze enamel verf en een sponsje. Het effect is wat ik zocht.



Ook de romp heeft een extra laag gloss gehad en nu kunnen de laatste decals er op en kan de laatste laag weathering aangebracht worden. Vooral de onderkant zal behoorlijk vuil moeten worden.

VJ

Knap werk VJ. Experimenteren met bepaalde dingen zoals jij doet durf ik niet goed aangezien ik teveel schrik heb om het model dusdanig te ruineren...

Ik vind het ook eng af en toe Maar mijn grote vriend is Alcad Aqua Gloss dat ik steeds als onderlaag gebruik en vanwaar zowel watergedragen verf als enamel wash gemakkelijk te verwijderen is, mocht het resultaat tegenvallen.





Dit zijn mijn referenties voor de vervuiling van C-FAVO. Het is afhankelijk van het moment, want de kist wordt geregeld gewassen. De bovenste foto is duidelijk schoner dan de onderste. Ik heb geprobeerd een tussenweg te vinden.


De eerste laag bruine olieverf zit op de romp. De lijntjes op de vleugels kleur ik in met AK wash. Deze is op enamel basis en als het nog nat is laat het mooie streepjes achter bij het afvegen. Die streepjes komen hier goed van pas.


En dit is het eindresultaat.


Dit is een screenshot uit de serie Ice Pilots, die ik heb gebruikt als referentie voor het vervuilen van de bovenvleugel.




en het resultaat. Alle decals zitten er op, dus de volgende stap is het aanbrengen van de laatste laklaag.

VJ

prachtig, en die is een stuk groter dan gedacht....

Zelfde comment als Silenoz, heel knap werk ....

Prachtig hoor. Ook mooi verzorgd (foto)verslag.

René

Je bent lekker bezig VJ..
Van de mislukte groene lak bij de staart is ook niets meer te zien en ik moet zeggen dat je weathering zeer goed geslaagd is tot nu toe..
En schitterende decals ook daar word je vrolijk van!!
Voor zover ik het kan beoordelen word dit de strakste C46 die ik tot nu toe gebouwd zie !!
Deze is wel goed voor goud als dit zo goed blijft gaan

En toen kwam het moment om de ramen eindelijk uit te pakken. Altijd spannend.


Landing gear er onder en de engine struts op de plaats. Dat staat momenteel uit te harden. Het was nog een aardig klusje om de struts exact zo uit te lijnen zodat de cowlings goed over de motoren passen.

Binnenkort de gear doors erop en dan.... eind foto's!

VJ

Wat een prachtplaat wordt dat zeg. Je technieken zijn echt mooi en levensecht. Ben benieuwd naar eindresultaat.

Eerste vlucht
De eerste vlucht van NX-19436 vond plaats op 6 maart 1940 en werd gevlogen door test pilot Edmund T. "Eddie" Allen vanaf het Curtiss-Wright fabrieksveld in Buffalo, New York. Alleen al daarom moest dit model een Buffalo livery krijgen
Het was Allen die niet tevreden was over de twin-fin configuratie, waardoor uiteindelijk is besloten één grote vertical fin toe te passen.


Een van de eerste productiemodellen naast het andere beroemde Curtiss product, de P-40.

Varianten
In Buffalo, New York werden modellen A en D gebouwd (het verschil zit in de dubbele cardo deur van model D). Ook model F (met vierkante vleugeltips) werden hier gebouwd. Omdat de productiecapaciteit in Buffalo, New York niet voldoende was werden 438 Commando’s gebouwd in Louisville. Naast modellen D was dat een hand vol modellen E met ‘stepped’ cockpitramen. Deze zeldzame “broken-nose” Commandos lijken nog het meest op een zwangere Dakota.

CW-20 / Curtiss C-55 Prototype: 1
C-46: 25
C-46A: 1,491 (+ 160 R5C-1 voor de US Navy)
C-46D: 1,410 (vanaf 1944)
C-46E: 17
C-46F: 234
C-46G: 1
De modellen B en C waren eenmalige experimenten.


De eerste bekende foto van USAF 44-77846, constructienummer 33242, en later C-FAVO.

Lufthansa
Na haar militaire carrière in 1961 werd de Commando gekocht door Capitol Air die het toestel civiel registreerde als N98917. In de periode tussen maart 1964 en november 1969 werd het toestel, samen met een andere C46, geleased aan Lufthansa die er vrachtvluchten mee uitvoerde vanaf Prestwick.





Na haar rol in Europa is het toestel langs vele vliegtuighandelaren gegaan, tot het uiteindelijk eind jaren ’80 in Manitoba, Canada terrecht kwam. Daar kreeg ze haar huidige registatie C-FAVO.

Buffalo Airways ltd.
Buffalo Air ltd. is vernoemd naar Wood Buffalo National Park, het grootste nationale park van Canada. Het werd op 13 mei 1970 opgericht door de legendarische piloot Robert ‘Bob’ Gauchie. Kort daarna verkocht hij de licentie aan vijf van zijn piloten, waaronder ene Wilson ‘Joe’ McBryan. In de periode daarna werden de overige piloten één voor één uitgekocht waarna ‘Buffalo Joe’ als enige eigenaar overbleef.
Buffalo Airways begon met twee vliegtuigen; een Noorduyn Norseman en een Cessna 185 en was sterk afhankelijk van de mijnbouwindustrie. Toen deze in het slop raakte, ging Buffalo Air in 1980 failliet. Maar de koppige Joe wist een doorstart te forceren als Buffalo Airways en behield één vliegtuig; C-47 C-GPNR. Hij gooide het over een andere boeg en sloot luctatieve contracten. In 1982 startte hij een succesvolle koeriersdienst onder de naam Buffalo Air Express. In 1995 maakte hij zijn grootste klapper door een bosbrandbestrijding contract van de overheid in de wacht te slepen ten koste van de toenmalige markleider Conair.


C-FAVO
Ook won hij een aanbesteding van de overheid om afgelegen gebieden in de Mackenzie Valley te bevoorraden met levensmiddelen (de “Valley Run”) waarvoor hij in 1993 op aanraden van zijn chief pilot Jim Smith de eerste C-46 aanschafte; C-GTPO. Dit toestel was een wrak na een crashlanding in Pickle Lake, Ontario. Joe liet de kist restaureren en ging er mee vliegen. In 1994 kwam C-FAVO er bij. Op 19 mei 2004 brak C-FAVO in tweeën toen het volgeladen met het staartwiel door een geul naast de baan reed. Elke verstandige manager van een luchtvaartmaatschappij zou het wrak hebben afgeschreven. Maar Joe McBryan niet. Hij zette C-GTXW in als vervanger (die kist zou ook meerdere keren crashen en steeds weer terugkeren) en deed 3 jaar over het opknappen van C-FAVO. Daarbij is de gehele staartsectie vervangen door die van C-46 N4860V.



Momenteel heeft Buffalo Airways drie bases: Hay River is de officiële vestigingsplaats van Buffalo Airways. Aan de andere kant van Slave Lake, in Yellow Knife staat de grote hangaar van waaruit alle vliegoperaties plaatsvinden. 400 kilometer naar het zuiden, in Red Dear staat nog een hangaar met tal van buitengebruik gestelde vliegtuigen en een ongekende inventaris reserveonderdelen. Niets in gecatagoriseerd; maar Joe weet het allemaal uit zijn hoofd. Hier vind het groot onderhoud plaats. Het is ook niet helemaal duidelijk hoeveel vliegtuigen Buffalo Airways nu heeft. General manager en zoon van de eigenaar Mikey McBryan zei hierover laatst in een interview: “I have to check Wikipedia to see how many aircraft we have – I think there’s 50 airframes and 26 working aircraft”. Het is in elk geval de grootste privé collectie vliegtuigen in Canada.

Ice Pilots NWT
General manager Mikey McBryan is ook het brein achter het succes van serie Ice Pilots NWT. Vooral geïnteresseerd in televisie deed hij een opleiding in management en marketing en ging hij als consultant werken voor Omnifilm Entertainment Ltd. Daar wist hij het management te overtuigen een pilot aflevering te maken van de luchtvaartmaatschappij van zijn familie. Ondertussen begon hij zelf met een kledinglijn: Buffalo Airwear. Zowel de serie (2009-2014, 6 seizoenen, 73 afleveringen) als de merchandise werden een doorslaand (financieel) succes.