Wolf73 schreef:
Verbluffend gaaf hoe je dit zo systematisch aanpakt VJ.
Ik ga toch ook eens overwegen om zo een rivetgeval aan te schaffen, heb nl. ook nog 2 DC-3's liggen en dit ziet er toch wel gaaf uit.
Krijg je hierbij ook verschillende wieltjes, zoals ik dat gezien heb bij de Trumpeter-versie?
Hi Barry, Dank voor het compliment! Er kunnen veel details worden aangepakt aan dit model, maar dat vergt wel enige systematische aanpak. En natuurlijk ging dat juist mis de afgelopen week… daarover zo meer.
De riveters van ‘Rosie the Riveter’ tools zijn kostbaar en je koopt ze per complete unit. De bladen zijn niet onderling te verwisselen. Zo gebruik ik de 1/48 0.75mm versie. Veel te groot voor 1/72, maar nog kleiner en alle gaatjes lopen vol. Het gaat mij om het effect als je naar het model kijkt. Op micro niveau klopt het niet. Ik heb ook de riveters van enkele populaire merken gebruikt (met verwisselbare bladen), maar dat is echt drama. Het belangrijkste is dat het wielje geen enkele speling heeft en toch soepel draait. En dat doet Rosie als geen ander!
TheFlyingDutchman schreef:
Ik wil wel een keukentje achterin de cabine hoor!
Oh, ga je mij nu een complete cabine aanpraten? Je hebt nog gelijk ook, want ook hierin was de DC-2 een trendsetter. Het was het eerste commerciële verkeersvliegtuig met een separate boordkeuken. Oke, de Handley Page H.P.42 (45) had een cocktailbar in 1931 en ook toestellen als de Fokker F.36 hadden wel hoek vrijgemaakt voor een ‘boordkeuken’, maar nog geen separate ‘galley’.
Maar eerst verder met het aanpassen een aantal details. Als eerste de wheel bays en de uitlaten.
Het model voorziet in een platte plaat met de uitsparing voor het wiel (mocht je het model willen bouwen met het landingsgestel ingetrokken). Maar in werkelijkheid was de wielruimte een open kast in de stroomlijnkap direct achter het brandschot. Bij het model vallen de pennetjes van het landingsgestel in voor aangebrachte gaatjes. Voor de stevigheid laat ik de gaatjes van het frame van het landingsgestel zitten. Daaromheen zal ik het zo correct mogelijk proberen na de bouwen. Ook heb ik het deel van de ‘engine accessory compartment’, waar bij de DC-2 onder andere het oliesysteem in zit, los gemaakt. Alles is dus verwijderd tot aan het brandschot.
Daarna heb ik twee oude uitlaten van de ESCI DC-3 genomen. Deze zijn uitgehold aan de ‘trumpet’. Opvallend aan de DC-2 is dat de uitlaat grotendeels binnen de motorbehuizing loopt. Alleen de trumpet steekt een stukje naar buiten. En wel alleen aan de rechterkant. Dat geldt voor beide motoren, dus dit was opletten geblazen…
...daar ging het natuurlijk mis. Ik had de openingen aan weerszijden verwacht. Fout! Dat werd de eerste reparatie.
Nu met de uitlaten BEIDEN aan de linkerkant (vliegrichting gezien).
Daarna heb ik de wheel bay afgesloten en de benodigde 4 mm verlenging van de motorbehuizing uitgevoerd.
Aan het engine accessory compartment heb ik 1,5 mm toegevoegd en aan de NACA cowling rond de radiaalmotor 2,5 mm. Op de foto heb ik de onderdelen even met plakband op hun plaats gelegd, vandaar dat het wat scheef lijkt
De panel lines lijken aardig te kloppen, op de achterste lijn op de NACA cowling na. Die heb ik opnieuw getrokken. Het toegevoegde deel (wit) is op deze foto nog iets te groot en heb ik later op de juiste maat geschuurd.
DC-2 LandingsgestelBron: onbekend, maar dit is onderdeel van Arthur Raymond's Patentaanvraag voor de DC-2. Laten we het houden op 'algemeen erfgoed'.
Daarna kwam het landingsgestel zelf. Ik heb foto’s en onderdelen van DC-3 modellen (links) vergeleken met die van de MPM DC-2 (rechts), maar kom tot de slotsom dat de meegeleverde onderdelen het beste zijn. De ‘Vork’ (het schuine deel dat de kracht naar achteren opvangt, in de afbeelding aangeduid met 57) bestaat bij de DC-2 uit ronde buizen, in tegenstelling tot bij de DC-3, waar deze meer profiel heeft. Ook het ‘H-frame’ (38), waar het geveerde wiel in is gemonteerd is iets korter en heeft een eenvoudige driehoeksconstructie om vervorming tegen te gaan.
Op de achtergrond ligt de werktekening waar ik veel plezier van heb gehad bij het bouwen van het landingsgestel. Deze afbeelding heb ik bewust niet opgenomen vanwege kopijrechten, maar ik kan het boek van Geldhof en Kok van harte aanbevelen!
Aan de bovenkant van het H frame zit het scharnierpunt (39). Het frame daarboven is duidelijk anders dan bij de DC-3 en vergt enige aanpassing. Bij de DC-3 loopt er aan weerzijde van het wiel een brede frame buis die alle krachten opvangt, met daarbinen een kruis (eigenlijk meerdere driehoeken) tegen vervorming. Bij de DC-2 bestaat dit uit drie delen: de hoofdbuis van het frame (37) en twee ‘bracing struts’ (oa 41), Deze vangen de vervormende klappen op. Op foto's zien ze er uit als drie buizen die in de wielkast van de DC-2 verdwijnen. Deze laatse zijn scratch toegevoegd. De hoofdbuizen zijn eenvoudigweg verlengt tot boven de pasgaten van het model.
Op de laatste foto is alles op zijn plaats gezet. Ook de hydraulische instrekstijl (61) is aangebracht.
Ik heb (tijdelijk) de olie tanks van de Airfix DC-3 toegevoegd. Dat leek mij een mooi detail, maar het blijkt niet correct. De DC-2 had haar olietank ondergebracht in het eerder genoemde engine accessory compartment in tegenstelling tot de DC-3, waarbij deze was aangebracht in de wheel bay.
Tot zover voor deze week. Als jullie op of aanmerking hebben; graag.
VJ