Omdat ik even vertraging heb opgelopen met de Nieuport, en ik daardoor steeds op drogende verf zit te wachten heb ik een nieuwe kit opengetrokken. En ik merkte bij mezelf direct een enorm enthousiasme voor dit monsterlijke gedrocht. In de categorie lelijkste vliegtuigen ooit, presenteer ik:
Amiot 143
In 1928 vaardigde de Franse Luchtmacht specificaties uit voor een Multiplace de Combat, een meermotorig multirole toestel, met meerkoppige bemanning dat geschikt moest zijn als dag- en nachtbommenwerper, verkenningsvliegtuig, bommenwerperescorte, bommenwerperonderschepper en artilleriewaarnemingsvliegtuig. Als antwoord op deze specificatie bouwde Amiot twee prototypes onder de naam Amiot 140. Hoewel het concept van het multitrole toestel geheel volgens de ideeën van die tijd was, besefte de Franse Luchtmachtleiding spoedig dat een vliegtuig dat voor zoveel taken geschikt moest zijn niets anders dan een gedrocht kon worden, een toestel dat weliswaar van alles kon, maar negens goed in was. Daarop werden de specificaties aangepast en beperkt tot de bommenwerperrol. Amiot kwam nu met twee aangepaste ontwerpen, de Amiot 142 met Hispano-Suiza V-motoren en de Amiot 143 met Gnome radiaalmotoren. De Amiot 143 werd uitgekozen voor productie.
De Amiot 143 was een tweemotorige bommenwerper, met een voor die tijd gebruikelijke dikke vleugel. Zo dik dat de boordwerktuigkundige door de vleugel kon kruipen om de motoren te bereiken. Verder had de Amiot drie geschutskoepels, ieder uitgerust met één mitrailleur van het Franse kaliber 7,5mm. De bemanning bestond uit vijf leden, waarvan volgens Franse traditie de navigator/bommenrichter de commandant van het vliegtuig was. Karakteristiek aan het ontwerp is de grote aan alle zijden beglaasde gondel die onder de romp hangt. De drie bemanningsleden in deze gondel hebben vrij en ruim zicht naar alle kanten, behalve naar boven. Bijzonder is dat in deze gondel, recht onder de cockpit een tweede set flying controls zit, zodat de navigator/bommenrichter/bevelvoerder ook als co-piloot kan opreden. De opvallend smalle romp biedt echter maar plaats aan een heel klein bommenruim (800kg max), waardoor een deel van de bommenlast onder de vleugels meegenomen kon worden. Ook het grote vaste landingsgestel met fraaie gestroomlijnde wielkappen was niet bevorderlijk voor de aerodynamica. De topsnelheid kwam dan ook niet boven de 300km/u.
Het toestel werd operationeel in 1935, en er werden er zo'n 140 van gebouwd in een aantal verschillende versies, waarmee verschillende bombardementsgroepen werden uitgerust. Zoals bij alle vliegtuigen die in die jaren ontwikkeld werden waren zij al verouderd voordat de hele bestelling in 1938 was opgeleverd. Te lage snelheid, te kleine bommenlast, te zwakke defensieve bewapening, te klein vliegbereik en te laag plafond. Eind jaren '30 schoot het toestel al op alle fronten te kort, en was geen partij meer voor de snelle en zwaarbewapende moderne jachtvliegtuigen.
Daardoor werd de Amiot al vanaf 1938 vervangen door modernere bommenwerpers als de Bloch MB 131 en de Amerikaanse Martin 167. Desalniettemin waren er nog tientallen Amiot 143's in dienst toen in 1939 de oorlog uitbrak. Ze werden onder andere ingezet voor het uitwerpen van propagandapamfletten boven Duitsland, en vanaf mei 1940 voor aanvallen op Duitse vliegvelden en communicatielijnen. Tijdens nachtelijke aanvallen leden de Amiot's weinig verliezen, maar wisten ze hun doelen meestal ook niet te vinden. Voor aanvallen overdag waren ze echter veel te kwetsbaar, en pogingen daartoe in de wanhopige verdediging van Frankrijk tegen de Duitse inval leidde dan ook steevast tot zware verliezen.
De overgebleven Amiots werden door het Franse Vichy-regime gebruikt tot ze in 1941 door de veel modernere LeO 451 vervangen werden. Enkele toestellen werden door de Fransen en de Duitsers nog enige tijd als transportvliegtuig gebruikt. Geen enkel exemplaar is bewaard gebleven.
