Wow, dat bergkatje is een heel mooi miniatuurtje geworden.
Happy camping

Ruim anderhalve maand verder sinds de laatste post van mijn kant.
Lijkt misschien een lekkere lange vakantie geweest, maar niets is minder waar.

Na een weekje kamperen in Duitsland kregen we een naar telefoontje vanuit Nederland: Mijn moeder (57) was in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis vanwege een (waarschijnlijk) plotselinge hersenbloeding. Een half uurtje later het tweede telefoontje: Het was inderdaad een hersenbloeding, een zware, en ze moesten per direct gaan opereren anders zou ze het niet halen. Onmiddellijk zijn we in gaan pakken en diezelfde middag nog vertrokken naar het Radboud UMC te Nijmegen.

De operatie verliep succesvol, na het lichten van de schedel kon de bloeding gedraineerd worden en werd ze met 73 krammen in haar hoofd comateus op de IC geïnstalleerd. Ondanks dat de operatie succesvol is geweest konden de artsen niets zeggen over hoe ze uit de coma zou komen en wanneer dat überhaupt zou zijn. In de volgende twee weken echter verliepen er al verschillende stadia van onbewust slapen, onbewust wakker, bewust slapen en bewust wakker. Bewust wakker hield in dat ze af en toe in onze handen kon knijpen als we iets vroegen, maar van echte communicatie was nog geen sprake. Wel was haar vooruitgang boven verwachtingen van de artsen, wat ons veel hoop gaf.

Na deze twee weken werd ze overgeplaatst naar Dordrecht, de stad waar mijn ouders, maar ook wij, wonen. Dit was mogelijk omdat de achtergebleven zwelling ook zonder drain niet toenam, en ze van de beademing af was. Met infuus, voedingssonde, en de diagnose linkse paralyse ging ze met mijn zusje onderweg naar Dordt, waar ze opnieuw op de IC geïnstalleerd werd. Hier verstreken drie weken met veel ups en downs, met als grootste up dat ze na de tweede week verlost werd van de tracheostoma waardoor het weer mogelijk was om te praten. En dit lukte ook! Met erg veel moeite en het kostte haar heel veel energie, maar ze wist alles nog en kon woorden en korte zinnen maken zonder problemen.

Ze is nu een week geleden overgeplaatst naar de afdeling Neurologie in Dordrecht. Ook weer een grote stap, na vijf weken IC. Ze is nog niet mobiel, maar het praten gaat steeds beter en vertoont steeds meer mimiek in haar gezicht, en ze krijgt zelfs weer wat humor terug. Ook heeft ze een paar dagen geleden voor het eerst in 5 weken weer iets kunnen eten. Drinken gaat nog niet, maar ze maakt dus nog steeds stappen. Het zijn kleine stapjes, maar als we terugkijken op hoe ze in Nijmegen binnengebracht werd heeft ze in relatief korte periode ongelooflijk veel vooruitgang geboekt.

De volgende stap wordt het revalidatietraject, waar ze haar nu voor klaar gaan stomen. Dit traject zal minimaal 8 maanden gaan duren, en zal intern plaatsvinden. We zijn er dus nog lang niet, maar ze is een vechter, dus we hebben goede hoop voor de toekomst!

De afgelopen periode ontbrak het me aan tijd, motivatie en energie om achter de werkbank te duiken. Dagelijkse bezoekjes aan het ziekenhuis, een demente oma waar de zorg van overgenomen moest worden, en natuurlijk mijn eigen gezinnetje met een kleine van 5 jaar waren eigenlijk al genoeg om het dagelijkse leven te vullen. Inmiddels komt er toch meer routine in, en worden dingen, hoe gek ook, toch wat normaler. Dit zorgt voor efficiënter indelen van tijd, maar vooral ook voor meer rust in het hoofd, waardoor ik toch weer wat avondjes aan de Cougar bezig ben geweest.

Voordat ik op vakantie ging gaf ik al aan dat de decals geplaatst waren, daar hadden jullie nog een foto van tegoed:



De roundels van de decalsheet hadden trouwens een lichte misdruk, dus die heb ik vervangen door roundels die ik van een bevriende modelbouwer opgestuurd kreeg.

Nog een kleine top die ik nog wilde delen m.b.t. silvering:



De kleine stencils vertoonden best wat silvering, rondom de teksten. Met een heel klein kwastpuntje T.E.T. kan je dit aanstippen, waarna je het zal zien verdwijnen. Uiteraard met grote voorzichtigheid en beter drie keer met een net iets te kleine hoeveelheid dan één keer met een te grote hoeveelheid. In ieder geval werkt het voor mij goed!

De afelopen daagjes ben ik bezig geweest met het klaarmaken van de main rotor en rotorbladen. Wat vul- en opschoonwerk, en uiteraard het toevoegen van de nodige details zoals de gewichtjes aan het begin van de bladen:



Sorry voor het lange verhaal aan het begin van deze post, maar ik kon er niet zomaar aan voorbij gaan.
Hopelijk tot snel voor de volgende update!

Verdikkie Davey.....wat een ellende. Uit ervaring weet ik hoe het is om machteloos langs de zijlijn te staan. Het enige wat je hebt is (wan)hoop. Heel fijn om te lezen dat je moeder progressie maakt en hopen dat deze lijn zich voortzet. Ook heel herkenbaar wat je schrijft over de indeling van je , op dat moment, nieuwe dagelijkse leven. Ik wens jou en je naasten en vooral je moeder heel veel sterkte de komende tijd, GO for it.

En dan nu het minder belangrijke, maar wel even afleiding.....Dat ziet er goed uit zeg. Wat een gepriegel, die aangebrachte details.
Die T.E.T. tip kende ik nog niet.....bij kleine decals is silvering vaak nog zichtbaar. Weer iets dat ik probeer te onthouden.

Cheerz
Barry

Sterkte Deef met de hele situatie. Heftig verhaal en vrij logisch dat modelbouw even stil lag. Ik hoop dat je moeder goed door het hele traject heen komt en straks weer zoveel mogelijk zelfstandig kan doen.

Gr. Peter

Man, man, man, wat een narigheid. Het zet het leven van de hele familie op z'n kop. Ik ken die ervaring.
Heel veel sterkte en laten we de moed erin houden.

Hartelijke groet,
Jan

PS: een andere keer zeg ik wel wat over je chopper.

Ik was blij halverwege het verhaal te lezen dat zij weer de betere kant op gaat. Ik hoop dat je ons bij een volgende update weer voorzichtig goed nieuws mag brengen. Veel sterkte toegewenst!



D.J.

Davey, heel erg veel sterkte met het weer op de rit krijgen van het dagelijks leven. Je prive is even veel belangrijker dan hier wat op het forum plaatsen en ik ben al lang blij dat de operatie in ieder geval gelukt is. Heel veel beterschap en herstel voor je moeder gewenst.

Het zou kwalijk zijn als je er wel zomaar aan voorbij zou gaan. Een moeder heb je maar één en als het daar niet goed mee gaat is dat een verdomd belangrijke gebeurtenis in jouw leven.

Je hebt het keurig geschreven en wellicht ook een beetje van je afgeschreven. Ik ken jouw niet persoonlijk maar jouw bericht kwam vanmorgen om half zeven, toen ik het las, toch wel even binnen. Ik wens jou en de familie een voorspoedig verder herstel en hoop dat de bouw en het schrijven van een bouwverslag van deze fraaie Cougar ook een beetje afleiding kan geven.

Succes, in alle facetten.

Cheers, Peter (oh, ja: ik ben 57 )

Oef.... De geschiedenis met mijn vader komt weer ff terug.

Toevallig tijdens een modelbouwactiviteit in 2011. Ik zou meedoen aan een 24-uurs bouw, maar zag daar van af en wilde alleen op zaterdag even buurten. Na het diplomazwemmen van mijn jongste kreeg ik ook zo'n telefoontje. Een hersenoperatie was in ons geval niet mogelijk, maar dat je leven op dat moment even op de kop staat is een understatement, je wordt even geleefd. Mijn vader was toen bijna 65 en in 2021 was de strijd gestreden. Hij heeft 10 jaar lang geen woord kunnen zeggen, damn... wat was dat soms moeilijk zeg. Wat heb ik diep respect voor mijn moeder die hem zo lang als het kon in huis wilde houden. Ik wens je/jullie alle sterkte toe de komende tijd.

Sjemig, wat een ellende Deef. En je moeder is ook nog zo jong voor dit soort toestanden.
Ik hoop dat ze er weer zo goed mogelijk bovenop komt, en wens jullie allemaal sterkte.

Schrale troost is dat de kwaliteit van je modelbouwwerk er niet onder lijdt. Hooguit het tempo.

Zet´m op!