Schitterend! Echt knap gedaan.
Ik vind eigenlijk juist dat de dikte van het plastic helemaal niet meer zo opvalt op het einde.

Echt een mooie toevoeging!

Wow! Dat is het betere knutselwerk. Mooie geschutskoepels. Doet me een beetje denken aan de Franse interbellum bommenwerpers. Die hadden dat ook.

Stupéfait & flabbergasted. Fantastisch wat je hiervan maakt. ik zou niet eens op het idee komen...
Hogere modelbouwkunde!

Even bijgelezen...
Modelbouw-kunst!
Geweldig hoe je out-of-the-box naar oplossingen zoekt.
Zo laat je zien dat die dure aftermarket niet nodig zijn om mooie resultaten te boeken.
Ingrediënten: Gezond verstand en het niet te ver gaan zoeken.
Respect!

Gr
Thiery

Dank heren, voor alle enthousiaste reacties!


Ja dat is natuurlijk zo. Maar ik heb nog op internet zitten zoeken naar dunwandige transparante buis, maar kon niks geschikts vinden. Om penselen zitten vaak van die kunststof beschermbuisjes, en die bewaar ik altijd voor voorkomende gevallen, maar de gewenste diameter had ik niet. Zelf maken is heel moeilijk met die evenwijdige wanden. Dus deze dikwandige pen was het beste alternatief voorhanden. Heb er nog over nagedacht om hem van binnen dunner te vijlen. Dat is geen probleem, alleen het van binnen polijsten was we me dan niet gelukt. Dus, zo.


Ja klopt. Ik had die naad vrijwel weg moeten schuren, maar dat is wetenschap achteraf. Er zitten ook wat ongerechtigheden in. die door de wash wat extra opvallen.


Haha, ja dat is zo. Maar vooral vind ik het zelf maken en het zelf zoeken naar creatieve oplossingen altijd erg leuk. Mijn motto: beter zelf gemaakt dan zelf gekocht.
Maar ik gebruik ook wel eens aftermarket, hoor. Maar niet zo vaak. Het is geen principekwestie.


Ja, het is een typische jaren '30 methode. Vroege versies van de Britse Wellington en Whitley bommenwerpers en de Duitse Junkers 86 (en de bommenwerperversie van de Ju 52) hadden ook intrekbare buikkoepels. De Bristol Blenheim een halfintrekbare rugkoepel. Uiteindelijk bleken de zware in- en uitschuifmechanismes niet op te wegen tegen de stroomlijnwinst, en konden de noodzakerlijkerwijze kleine koepels niet uitgerust worden met de gewenste zwaardere bewapening van meerdere machinegeweren of een boordkanon.

Petje af hoor,

Wat je hier maakt met huis en tuin gereedschap is subliem.
Ik zou dat in geen honderd jaar zien zitten

Grtz.

Luc

Dankjewel, Luc.

De laatste loodjes
Ik was een weekje met vakantie en had een klein bouwdipje. Maar de afgelopen dagen heb ik de Nell afgerond. Er moest nog van alles gebeuren:


Ten eerste de maskering van de cockpit verwijderd. Het resultaat is prima. Mooi glanzend en transparant cockpitglas, met nog aardig wat zicht op het interieur. Da's altijd wat moeilijk te pakken op een foto.


Daarna beugels gemaakt die voorkomen dat de boordschutters elkaar voor hun kop schieten of de staart van het toestel af schieten. Dat is een beetje geïnspireerd op referenties, maar door gebrek aan bronnen ook op mijn eigen verbeeldingskracht.


De volgende stap waren de antennedraden. En dat is bij dit toestel niiet een simpele draad van de staart naar een mast op de romp, maar een heel netwerk van draden. Complex en kwetsbaar. Daarom heb ik de belangrijkste draden, van de staart naar de vleugeltips, niet gemaakt van stretched sprue, maar van vislijn, dat veel steviger is. Om ze mooi strak te treken heb ik een wasknijper als gewichtje gebruikt. Dat is eigenlijk een techniek voor het riggen van dubbeldekkers, maar kwam nu ook van pas.


Daarna alle verbindingsdraden gemaakt van stretched sprue. In totaal ging het om zeven antennedraden bij dit toestel. Sommige draden heb ik twee keer opnieuw gemaakt voor ik tevreden was (te dik, niet mooi strak). Een en ander voorzien van isolatoren en een likje verf.


Nog een close-upje met antennedraden, die fotografisch wat moeilijk te vangen zijn. Kort samengevat: zo complex had ik het nog nooit aan het handje gehad met de antennes. Het is ook allemaal heel kwetsbaar, dus ik hoop dat ze niet onverhoopt sneuvelen bij een onvoorzichtige beweging.


Dan verder met de propellers, die uit twee delen bestaan. Het mechanisme voor de verstelbare spoed is apart vormgegeven, wat al erg mooi is.


Ik heb het nog net even verder opgeleukt door de voorzijde uit te boren en er een stukje styreen staaf in te lijmen.


Na verf en verwering.


Ik had Jan nog beloofd een laddertje voor de bemanning te maken.


Na wat verf en chipping.


Props en laddertje vastgelijmd.


Ik denk dat ie nu klaar is voor de eindfoto's!

Schitterend. Ook die antennedraden.

Laat die eindfoto's maar komen...
Ziet er nu al indrukwekkend uit!

Gr
Thiery

Ziet er erg netjes uit hoor!

Gr Luuk