Ja, dat viel mij ook op, en lijkt mij geen toeval. Misschien een effectieve manier om de toestellen onbruikbaar te maken zonder ze te beschadigen?

Wat mij ook opvalt en handig is om rekening mee te houden: de Japanse rode bollen lijken nauwelijks onderhevig te zijn aan de verwering, schijnbaar betere verf voor en het zal ook wel soort van heilig onderdeel geweest zijn vh vliegtuig.

Groet, NIco

Die werden denk ik steeds bijgetipt met van die Motip-lakstiftjes in de juiste RAL-kleur.

Kan die gang van zaken destijds helaas niet fotografisch bewijzen

Ik heb hier deel 1 liggen van dat boek. Zitten mooie tekeningen en fotos tussen, maar wel jammer dat ze de nachtjager variant niet mee hebben genomen..

@ Huib, lijkt mij een C6N, de Judy had uitsteeksels bij de vleugelachterrand t.b.v. de flap tracks. Ook was de canopy op een aantal punten anders.


Danny

Ik ben erachter! Het was onderdeel van de capitulatievoorwaarden tussen Japan en de VS dat de Japanners al hun gevechtsvliegtuigen onklaar zouden maken door de propellers te verwijderen.

Aotake discussie

Ja, ik ga hem toch beginnen.

Informatie over Aotake op internet is overwegend onduidelijk. Ik vind de blog Aviation of Japan slecht geschreven, onduidelijk en vooral gebaseerd op speculatie en vage tegenstrijdige aanwijzingen. Maar blijkbaar is dat ook het grote probleem: gebrek aan betrouwbare informatie. Maar waarom? Omdat de toestellen niet meer bestaan? Omdat de brondocumenten in het Japans zijn?

Blauwe of groene Aotake is natuurlijk een fantastische spectaculaire kleur voor de modelbouwer om te gebruiken. Dus zoek je toch op je model geschikte plaatsen om daar iets van te laten zien. Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat er vrijwel nooit iets van aotake te zien is, behalve als je een vliegtuig uit elkaar haalt.


Aotake wordt pas zichtbaar als je een toestel uit elkaar haalt. Hier zie je ook dat niet alle onderdelen in de aotake waren gezet, en is het ook duidelijk dat de aotake vóór constructie is aangebracht.


Verschillende kleuren aotake uit één toestel.

Aotake was een half transparante groene of blauwe anti-corrosie primer van halffabrikaten en losse onderdelen, en werd vaak al door de toeleveranciers aangebracht. Zo kan het gebeuren dat je verschillende kleuren aotake in één toestel vindt, want onderdelen van verschillende toeleveranciers. Na verdere assemblage van het toestel werden de zichtbare delen van het toestel overgespoten: camouflage op de buitenzijde, interieurverf in de cockpit. Maar wat gebeurde er in de wielbakken, onder flaps, in de bommenruimen e.d. Dat is mij nog niet helemaal duidelijk.
Mijn indruk is dat dat in principe, aanvankelijk ook overgespoten werd, maar dat dat later door vereenvoudigde productieprocessen in de oorlogsindustrie vaker werd nagelaten. Maar dat is slechts mijn educated guess.


Hier is duidelijk te zien dat de aotake op het onderdeel werd aangebracht vóór montage, en dat de aotake onder invloed van licht, lucht en/of de elementen na jaren van kleur veranderd.




Incorrect, overenthousiast aotake gebruik bij restauratie!

Wie heeft hier nog iets aan toe te voegen of tegen te spreken?
Ik ben eigenlijk vooral benieuwd naar aotake gebruik in wielbakken, binnenkant wieldeuren en bommenruimen.

Bedankt voor het openen van de discussie Huib!

Was ik net uit de kleur van de wielbakken van de Zero....
Aotake dus.. kan ik die gewoon het grijs van de onderkant schilderen!

Hier een foto van een Zero die op Duxford staat waar het aotake zichtbaar is:


Groet Paul

Ja, dat maak ik tenminste op uit de weinige informatie die ik kan vinden.

Organisatie en operationele structuur van de Keizerlijke Japanse Legerluchtmacht en Marine Vliegdienst – deel 1 Inleiding

De belangstelling van Japan voor militaire luchtvaart begon al in 1910, toen er een Franse Farman werd aangeschaft, waarmee verkenningsvluchten konden worden uitgevoerd. Met grote belangstelling volgde men de stormachtige groei van het luchtwapen tijdens WOI en kocht na afloop daarvan grote aantallen overtollige vliegtuigen in Europa.

De combinatie met de intensieve training van jonge vliegers zorgde ervoor dat Japan al in 1920 bij het Vladivostok-incident haar vliegtuigen operationeel kon inzetten. Profiterend van de ervaringen van de Westerse mogendheden, licentiebouw en nieuwe technische ontwikkelingen, lukte het Japan in korte tijd een deugdelijke en efficiënte vliegtuigproductie op poten te zetten.

De agressieve, imperialistische buitenlandpolitiek van Japan bracht dat land voortdurend in conflict met de Sovjet Unie, Mongolië en China, waarbij de luchtmachten een belangrijke rol speelden. Dit leidde tot verdere technische verbeteringen van de vliegtuigen, maar ook tot een sterke ontwikkeling van strategische en tactische inzichten en bijstelling van bevelvoering en van de vliegerstrainingen. Met als gevolg dat Japan aan het begin van de oorlog in de Pacific de meerdere was van de Westerse mogendheden.

De luchtmachten van leger en marine waren geen zelfstandige krijgsmachtonderdelen en zouden dat de hele periode tot 1945 ook nooit worden. Ze werden gezien als afdelingen van leger en marine en vielen volledig onder het opperbevel van beide krijgsmachtonderdelen. Gevolg hiervan was dat de opbouw van de luchtmachten, alsmede het systeem van rangen die van het leger c.q. marine volgden. De hiërarchische lijn liep van leger, divisie en brigade tot luchtregimenten en compagnieën.
Bij de marinevliegdienst was dat wat complexer, omdat de bevelsketen daar via twee parallel lopende lijnen verliep: die van carriereenheden en die van eenheden, die bases aan land hadden.

In volgende delen geef ik een globaal beeld van de beide Japanse luchtmachten vanaf de 1e grote reorganisatie in 1938, tot die van 1942 en vervolgens haar functioneren tot het einde van de Tweede Wereldoorlog in augustus 1945. Hoewel de Japanners eigen systemen hanteerden, zal ik voor een goed begrip waar mogelijk equivalenten van andere luchtmachten aangeven (RAF, USAAF, Luftwaffe, Regia Aeronautica) en indien mogelijk Nederlandse benamingen.

In volgende delen zoem ik daar nader op in.