“Why the Japanese Air Forces failed in WWII”, Osamu TagayaKorte samenvatting – Jan Voorbij
Volgens Osamu Tagaya, wiens vader officier was bij de Keizerlijke Marine, was Japan gedoemd om de oorlog te verliezen. Net als de andere As-mogendheden was Japan niet voorbereid op een lange oorlog. Net als Nazi-Duitsland en Italië schatten ze hun eigen kansen en kwaliteiten te hoog in: Duitsland op basis van de successen in de Spaanse Burgeroorlog, Italië door haar successen in Libië en Oost Afrika in de dertiger jaren.
Wat ze alle drie misten was de superieure mankracht, het enorme industriële potentieel en de gigantische voorraad grond- en brandstoffen, waar de Amerikanen en de Engelsen over konden beschikken en niet te vergeten hun logistieke kracht. De Japanse regering wist dit en was daar o.a. door admiraal Yamamoto al op gewezen, die op grond van zijn kennis van Amerika (waar hij gestudeerd had), wist waarover hij sprak. Ondanks deze wetenschap waagden Japan de gok op een korte oorlog en onderschatte zeer sterk de respons van de Geallieerden op hun agressie. In feite werd die beslissing genomen door leger en marine, die de regering de baas waren.
Tagaya gaat nog verder door aan te geven dat het vooral de tactische en politiek zwakheid waren die de ondergang van Japan veroorzaakten. De regering had geen controle over de agressieve topofficieren van leger en marine en hun luchtmachten. Daarom kon ze geen gerichte, samenhangende en effectieve strategie ontwikkelen. Het resultaat was een scheuring die tot verspilling leidde van de beperkte hulpbronnen en grondstoffen. Daarnaast werd de industriële capaciteit steeds verder opgerekt en overbelast. Er moest na 1941 tot in het extreme worden geïmproviseerd om de productie op peil te houden bij zo'n gebrek aan grondstoffen.
Het leger zag vooral Rusland en na 1917 de Sovjet-Unie als de vijand van Japan, terwijl de ultieme vijand voor de marine de Verenigde Staten waren. Terwijl Japan één van de eerste mogendheden was die moderne gevechtsvliegtuigen ontwikkelde, waren deze vooral ontworpen voor de landoorlog tegen de Russen en niet voor langeafstandsoperaties in de oostelijke en zuidelijke Stille Oceaan!
Niet dat dit Japan weerhield van het bezetten van Mantsjoerije, Zuidoost Azië en bruggenhoofden in China. Maar dit maakte het land overmoedig. Dat bracht een conservatieve instelling met zich mee bij de militaire leiding: ze waren traag in het ontwikkelen van innovatieve luchtvaarttechnieken. Dit gold deels ook voor hun tactische, strategische, logistieke en organisatorische inzichten. Hun bezetting van de honderden eilanden in de Stille Oceaan ging desondanks gewoon door, naast de enorme inspanning op het vasteland van Oost-Azië. Daar verkeek Japan zich op het feit dat de Pacifische eilanden onderontwikkeld waren. Dat deed een groot beroep op manschappen, grondstoffen, transport en hulpmiddelen en dwong tot de aanleg van honderden vliegvelden en de opbouw van communicatienetwerken. Er waren extra schepen nodig en bij gebrek aan vliegvelden extra watervliegtuigen.
Japan heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van de radartechnologie, maar haalde er niet uit wat erin zat, waardoor de Geallieerden al in 1942 een voorsprong kregen in dat opzicht. Hun onvermogen om vijandelijke schepen en vliegtuigen al vroeg (lees: bijtijds) te signaleren, gecombineerd met de kleine, volgestouwde vliegvelden waar vliegtuigen dicht op elkaar stonden gepakt, bood de geallieerden de mogelijkheid veel meer resultaat te behalen met een enkele aanval.
En terwijl Japan de eerste mogendheid was die systematisch vliegdekschepen ontwikkelde, legde het de focus op gevechtsmissies tegen Geallieerde luchtmachten en vlooteenheden. Hen ontbrak het inzicht in de strategische waarde van het ondermijnen van transportroutes van de Geallieerden, waarvoor vliegdekschepen bij uitstek geschikt waren. Deze omissie werd door de Geallieerden ten volle uitgebuit. Extra logistieke problemen ontstonden doordat Japan geen doordacht konvooisysteem ontwikkelde voor transportschepen. Aanvankelijk voeren ze deels mee met gewapende vlooteenheden maar naarmate de oorlog vorderde voeren schepen steeds meer alleen wat hen extra kwetsbaar maakte voor bommenwerpers/strafers en onderzeeërs van de vijand..
Tenslotte zijn de Japanners er nooit in geslaagd een doelmatige opleiding voor hun vliegers op te zetten. Natuurlijk waren er vliegscholen, maar de programma’s waren inefficiënt. Zowel de marine- als de legerluchtmacht bleven hier in gebreke. Gevolg was dat ervaren piloten voortdurend in actie waren en al in de loop van 1942 het kwaliteitsverlies duidelijk werd, omdat er zoveel ervaren vliegers sneuvelden en de effectiviteit afnam. Hoewel de Japanse vliegtuigen steeds beter werden, waren het jonge, onervaren piloten die ermee moesten vliegen en ze niet effectief konden gebruiken. Deze ontwikkeling leidde mede tot het opzetten en uitwerken van het idee van kamikazemissies.
Het volledig artikel is echt een aanrader en een uittreksel van het boek "The Japanese Air Forces in WWII" van Osamu Tagaya.
Geschreven in het Engels en hier te vinden:
http://militaryhistoryvisualized.com/wh ... rld-war-2/
Samenvattende videopresentatie:
https://www.youtube.com/watch?v=k6WIN7Ysygc
A tot Z
Winkel
Tips en trucs
Organisatie
Twitter
YouTube
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
