"Aanval op Pearl Harbour groot succes" , hierbij wordt wel de kanttekening gemaakt dat de vliegkampschepen niet getroffen waren, omdat deze (hoe toevallig !?) op zee waren.

Juist daarom was mijns inziens Pearl Harbour bepaald geen succes te noemen, want Amerika was simpelweg niet vleugellam. Zoals als spoedig zou blijken voor de Japanners.

Nico

Als aanvulling op Huib;

Vergeet niet de belangrijke rol van de onderzeeboot in de nederlaag van Japan. De Amerikaanse boten, en op meer bescheiden schaal de Engelse en Nederlandse, hebben de bevoorrading over zee praktisch stilgelegd. De verliezen aan Japanse koopvaardijschepen door onderzeeboten bedroegen zo'n 55% van de vloot en Japan had niet het industriële potentieel om deze verliezen te compenseren.

Verder was de strategie van het "Island hopping" meer gebaseerd op Mahan 2.0 waarbij de veroverde eilanden in gebruik werden genomen als vliegbasis. Voor de Amerikanen waren de eilanden niet direct noodzakelijk als steunpunt voor de vloot omdat zij de bevoorrading op zee hadden vervolmaakt. De Amerikaanse vloten werd ondersteund door een "Fleet train" met tankers, vrachtschepen, onderhoudsschepen en escorte schepen waaronder zelfs escort carriers. De afhankelijk van deze fleet train was zo groot, dat de Amerikanen in 1944 in eerste instantie niet mee wilden werken aan het ontplooien van de Britse Pacific Fleet vanwege het ontbreken van een Britse fleet train. De eerlijkheid gebied te zeggen dat dit ook te maken had met de Anglofobie van de Amerikaanse bevelhebber, admiraal King.

Gr. Sjaak

Wel ff goed lezen, hè Nico. Dat is precies wat ik schrijf.



Ja, dankjewel Sjaak. Dat is een mooie aanvulling en nuancering van mijn verhaal.

Goed stuk Huib. Ik zie uit naar het vervolg.

Even de tijd kunnen nemen om deel 2 van Huib te lezen. Interessant en ook ik zie uit naar deel 3!

Dankjewel, Jan en Deef.

Strategische denkers en de oorlog in de Stille Oceaan.

3. Giulio Douhet - Il dominio dell'aria (De beheersing van de lucht)

Dit is het derde artikel in een serie van vier die de strategische theorieën behandelt die van invloed zijn geweest op de oorlog in de Stille Oceaan. Waar het eerste arikel een algemene inleiding betrof, en het tweede artikel zich bezighield met maritieme strategie, zijn we nu aangeland bij het denken over de inzet van het luchtwapen: echte airpower strategie!

Giulio Douhet (1869-1930) was een Italiaanse officier. Al aan het begin van de 20e eeuw was hij gefascineerd door techniek, de verbrandingsmotor en mechanisering van het leger. En al 1912 werd hij commandant van een afdeling vliegtuigen in de Italiaanse oorlog in Libië. Gedurende de Eerste Wereldoorlog ontwikkelden zijn ideeën over het gebruik van vliegtuigen in de oorlogvoering zich verder. In 1922 publiceerde hij zij boek Il dominio dell'aria (de beheersing van de lucht) de eerste belangrijke publicatie over de theorie van de luchtoorlog. Zijn ideeën waren controversieel maar invloedrijk in de jaren ’20 en ’30. Zowel direct als indirect beïnvloedden zij het strategisch denken in de strijd om de Stille Oceaan.


Giulio Douhet

De bommenwerper komt er altijd door – de ideeën van Giulio Douhet
Het luchtwapen was revolutionair volgens Douhet. De lucht is, in tegenstelling tot het land en de zee, driedimensionaal. Dat betekent dat de ruimte waarin het vliegtuig zich verplaatst enorm is en dat er zich geen enkele hindernis in bevindt. Vliegtuigen kunnen zich altijd en overal door de lucht verplaatsen. Daarom is er volgens Douhet tegen het vliegtuig geen effectieve verdediging mogelijk. (Let wel, dit was voor de uitvinding van radar aan het begin van de Tweede Wereldoorlog). Het luchtwapen was om die reden per definitie offensief, en de enige mogelijke verdediging was een tegenoffensief. Dit leidde tot de gevleugelde uitspraak (niet van Douhet zelf): ‘The bomber will always get through’. Op basis van dit uitgangspunt ontwikkelde Douhet een radicale air power theorie. Die bestond eruit dat een vloot van strategische bommenwerpers voldoende was om een oorlog te winnen. Die bommenwerpers, die volgens hem niet tegen te houden waren, moesten zich concentreren op de industrie, de machtscentra, de infrastructuur en de bevolking van de tegenstander. Dit zou de samenleving van de tegenstander binnen korte tijd geheel lam leggen. De bevolking zou daardoor in opstand komen en de eigen regering tot wapenstilstand dwingen. Volgens Douhet was een bommenwerpervloot het enige wat een land nodig had. Geld uitgeven aan een landleger en een zeemacht was niet alleen overbodig, maar ook een zinloze verspilling van middelen die ten koste zou gaan van het luchtwapen. De theorie van Douhet is de meest radicale theorie over strategisch bombarderen: het idee dat met bombarderen alleen een oorlog gewonnen kan worden. Bovendien is Douhet de eerste die het bombarderen van puur civiele doelen bepleit als een legitiem middel om een oorlog zo snel mogelijk te winnen. In die zin is er bij Douhet dan ook sprake van het strategische bombardement in zijn zuiverste vorm: bombarderen als enig middel om de oorlog als geheel te winnen.


Amerikaanse visualisatie van de effecten van massabombardementen op de Duitse bevolking, volgens de ideeën van Douhet.

De ideeën Giulio Douhet in de praktijk
De ideeën van Douhet waren in de jaren ’20 en ’30 invloedrijk, maar ook controversieel. Ze waren zo radicaal dat ze een totale breuk met het verleden veroorzaakten. En bovendien was zijn theorie onbewezen. Dat ging veel mensen en militairen veel te ver. Toch raakten zijn ideeën wijd verspreid en werden door anderen overgenomen en verder ontwikkeld, bijvoorbeeld door andere belangrijke strategen als de Amerikaan Billy Mitchell (waarover in een volgend artikel meer) en de Brit Hugh Trenchard. Ook de populaire media pakten zijn ideeëngoed op. In de jaren ’20 en ’30 ontstond daardoor het begrip ‘Bomber scare’, de angst voor bommenwerpers, op een schaal die doet denken aan de angst voor een atoomaanval tijdens de Koude Oorlog.
Alhoewel de Duitsers, de Italianen en de Sovjets ook niet vies waren van het bombarderen van burgerdoelen, waren het met name de Britten en later de Amerikanen die dit gedurende de Tweede Wereldoorlog tot een ware kunst verheven. De ideeën van Douhet werden in deze landen verder doorontwikkeld. Met name het Britse Bomber Command onder leiding van Sir Arthur ‘Bomber’ Harris was ervan overtuigd dat zij op eigen kracht de oorlog tegen Duitsland zou kunnen winnen door de Duitse steden te bombarderen. Zij vonden dan ook dat er te veel middelen aan het leger, de vloot en de luchtverdediding werden besteed en te weinig aan Bomber Command. Er werd veel wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de meest effectieve manier van bombarderen, met name om vuurstormen te creëren, zoals in Hamburg, Dresden en Tokyo onder ‘gunstige’ omstandigheden lukte. In de VS werd zelfs een Berlijnse wijk nagebouwd om gemengde ladingen van springbommen, luchtmijnen en brandbommen op hun effectiviteit te testen. Ook werd baanbrekend onderzoek verricht naar radartechnologie en radionavigatie om bommenwerpers ook gedurende een pikzwarte nacht naar hun doel te leiden.


Lancaster wordt geladen met een 'wetenschappelijk geoptimaliseerde' mix van luchtmijn, hoogexplosieve bommen en brandbommen.

Beperkingen van de ideeën van Douhet
Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog lagen vrijwel alle Duitse steden grotendeels in puin door de Britse en Amerikaanse bombardementen en waren er honderdduizenden burgerslachtoffers gevallen. Toch leidde dat niet tot een Duitse overgave. In die zin was de theorie van Douhet zacht gezegd niet correct. Er was een groot landleger nodig om het Duitse regeringscentrum en grote delen van het Duitse grondgebied te veroveren voordat Duitsland capituleerde. Maar het is ook weer niet zo dat de bombardementen helemaal zinloos waren. De Duitse productiecapaciteit en het transportsysteem werden in de laatste jaren van de oorlog door de bombardementen zwaar aangetast. En de Duitse luchtverdediging kostte veel middelen die niet aan andere fronten ingezet konden worden.
Ook op andere punten schoot de theorie van Douhet tekort. Deze was ontwikkeld uit ervaringen in de Eerste wereldoorlog en hield geen rekening met de snelle technische ontwikkelingen van daarna. Het bleek namelijk dat er wel degelijk een effectieve verdediging tegen bommenwerpers mogelijk was. Ten eerste kwam dat door de ontwikkeling van de radartechnologie. Hierdoor was er voldoende waarschuwingstijd waar en wanneer bommenwerpers zouden arriveren, en konden de verdedigende jachtvliegtuigen de bommenwerpers effectief onderscheppen. Ten tweede ontwikkelde de jagers zich tot snelle en zwaarbewapende machines waartegen bommenwerpers nauwelijks verweer hadden. Dit dwong de bommenwerpers al snel tot nachtelijk opereren, waarbij bleek dat zij in het donker slechts zelden hun doel konden vinden. Het bombarderen werd daardoor totaal ineffectief. Ontwikkelingen in radionavigatie verbeterden de situatie maar gingen gelijk op met de radartechnologie waardoor de bommenwerpers ook ’s nachts beter vindbaar waren voor de nachtjagers en de luchtdoelartillerie.
Samengevat kunnen we stellen dat Douhets radicale theorie een flinke miskleun was, en dat toegewijde aanhangers van zijn denken honderdduizenden burgerslachtoffers en enorme materiële schade veroorzaakt hebben, zonder dat het nut en de effectiviteit van deze bombardementen vaststond. Daar komt bij dat, ook volgens de toen geldende normen en verdragen, het opzettelijk bombarderen van burgerdoelen een oorlogsmisdaad was. Deze oorlogsmisdaad op zeer grote schaal is nooit veroordeeld, omdat na de Duitse nederlaag het recht van de overwinnaar gold. Dat neemt niet weg dat het luchtwapen zich gedurende de Tweede Wereldoorlog sterk ontwikkeld heeft en een beslissende rol is gaan spelen in de oorlogvoering.


Hamburg na de vernietigende vuurstorm van juli 1943 waarbij meer dan 40.000 doden vielen.

Douhet en de strijd in de Stille Oceaan
De directe invloed van de ideeën van Giulio Douhet op de strijd in de Stille Oceaan beperkt zich tot de laatste fase van de strijd. Pas vanaf het voorjaar van 1944 komt Japan binnen het bereik van de nieuwe B-29 bommenwerpers. Aanvankelijk opereerden die vanuit Brits-Indië waarbij ze tussenlandingen maakten op slecht uitgeruste Chinese vliegvelden. Alleen de zuidelijke eilanden van Japan lagen nog binnen het bereik en door logistieke problemen bleef de intensiteit van de bombardementen beperkt.


B-29 bommenwerper

Toen in de zomer van 1944 de Marianen op de Japanners veroverd werden en daar grote vliegbasissen aangelegd werden, kwam het strategisch bombarderen van Japan pas echt op gang. Heel Japan was nu binnen het bereik van de B-29’s gekomen, en vanaf november 1944 werden op grote schaal strategische bombardementen uitgevoerd op de Japanse steden. Aanvankelijk probeerden de Amerikanen, net als in Europa, met precisiebombardementen van grote hoogte strategische sleutelindustrie uit de schakelen: de vliegtuigmotorenindustrie. Daarnaast richtten zij zich op de bevolkingscentra om het Japanse arbeidspotentieel te verstoren. De resultaten waren echter beperkt en de Amerikaanse verliezen hoog. De Japanse luchtverdediging functioneerde nog prima.


B-29's op Guam. Heel Japan is binnen vliegbereik.

Vanaf maart 1945 wordt een nieuwe strategie ingezet: meedogenloze oppervlaktebombardementen van de Japanse steden met brandbommen. Eerst de grote steden, daarna de kleinere. De grotendeels uit hout en papier gebouwde traditionele Japanse huizen brandden als fakkels. En de Japanse overheid had niets voorbereid aan civiele bescherming. Bij het verschrikkelijke bombardement op Tokyo van 9 maart 1945 vallen meer dan 100.000 doden. Net zoveel als de slachtoffers van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki bij elkaar. Meer dan 70% van de bombardementsvluchten werd uitgevoerd tegen burgerdoelen. Daarnaast wordt ook de zware industrie van Japan met explosieven bestookt en wordt de scheepvaart lamgelegd door zeemijnen die op grote schaal door B-29’s worden gelegd. Maar ook hier brachten de conventionele bombardementen niet de beoogde overgave van Japan. Weliswaar werd de bevolking oorlogsmoe, maar toewijding aan de Keizer en het repressieve Japanse politieapparaat voorkwamen dat de bevolking in opstand kwam. Hoewel partijen in de Japanse regering al in het voorjaar van 1945 wilden onderhandelen met de Amerikanen, werd dit geblokkeerd door het Japanse leger dat zich nog niet verslagen achtte. Er moesten twee atoombommen aan te pas komen voordat Japan bereid was te capituleren. Aanvankelijk leek de atoombom een voortzetting van Douhets theorieën met krachtiger middelen. Maar toen de Sovjetunie in 1949 ook over het atoomwapen bleek te beschikken veranderde dit het strategisch denken volkomen. De Koude Oorlog brak uit waarbij de strategie vooral bestond uit afschrikking door dreigende vergelding met massavernietigingswapens.


Tokyo na het vernietigende bombardement van 9 maart 1945.

Evaluatie van de toepassing van Douhet’s ideeën in de Stille Oceaan
Er zijn veel paralellen tussen de strategische bombardementen op Japan en die op Duitsland, beide geïnspireerd op de ideeën van Douhet. Het aanvankelijke streven is het bombarderen van industriële, logistieke en militaire doelen. Door gebrek aan precisie en een goed opererende luchtverdediging is dit echter niet effectief en niet efficiënt. De bommen vallen grotendeels mis en de eigen verliezen zijn hoog. Uit armoede begint men dan, lijnrecht tegen de Conventie van Genève in, met het op grote schaal bombarderen van burgers. Zowel in Duitsland als in Japan vallen honderdduizenden burgerslachtoffers. Maar dit leidt niet tot de door Douhet voorziene volksopstand tegen de regering. De bombardementen op industriële, logistieke en militaire doelen worden na verloop van tijd door ervaring, technische innovatie en het wegvallen van de Japanse luchtverdediging wel steeds effectiever. Zij hebben ook meetbaar bijgedragen aan de Japanse nederlaag. Ook in de strijd tegen Japan blijken de belangrijkste principes van de theorie van Douhet niet valide te zijn, maar zijn als gevolg van zijn ideeën wel honderdduizenden burgers moedwillig om het leven gebracht.


De gruwelen van Douhet's theorie: verbrande lijken na het bombardement op Tokyo van 9 maart 1945

Indirect
Ook op indirecte wijze is de oorlog in de Stille Zuidzee door Douhet beïnvloed, namelijk via het gedachtengoed van de Amerikaanse generaal Billy Mitchell, die door Douhet geïnspireerd was. Over zijn ideeën gaat het volgende artikel.

Mooie stukken Huib en mooi geschreven! Ik heb ze met interesse gelezen.
Je denkt hier niet zo over na als je een doosje open trek!

Groet Paul

Huib en ik hebben afgesproken dat we voor de bouwers hier, die naast modelbouw ook interesse hebben voor cultuur en geschiedenis, artikelen zullen plaatsen.
Dat doen we in de loop van deze BB, want research doen en schrijven vraagt tijd.

Huib heeft zich in eerste instantie gericht op strategische denkers en hun invloed op de oorlogvoering in de Pacific en oost- en Zuid-Azië.
Ik ga twee korte bijdragen schrijven op de Japanse leger- en marine luchtmachten: hun opbouw, bevelstructuur en logistiek. Maar ik wil beginnen een beschrijving van culturele en historische ontwikkelingen oost Azië, die ertoe leidden dat Japan van totaal geïsoleerd land uitgroeide tot een agressieve wereldmacht.
De materie is erg ingewikkeld en ik heb geprobeerd een rode lijn te vinden in de gebeurtenissen vanaf 1860 tot 1941, zonder me daarbij te verliezen in details. Dit bericht is een aankondiging van wat gaat komen, al zal dat niet al volgende week zijn

Dit wordt mijn voorlopige opzet:

Japan: van geïsoleerde natie naar wereldmacht 1860-1942

Inleiding: het Japanse gezichtspunt versus de Westerse karikatuur

1. De “ontmaagding” van oost- en Zuid-Azie: een politiek-economisch verhaal
2. De ineenstorting van het Japanse feodale stelsel, de "terugkeer" van de keizer en de teloorgang van de samoerai-klasse
3. Japanse belangstelling voor Westerse vindingen en techniek
4. De bushido–ideologie krijgt vaste voet in leger en marine
5. "Dat zal ons niet gebeuren", Naar een sterke vloot en leger
6. Leger en marine versus regering
7. Gebiedsuitbreiding in oost Azië en conflicten met Westerse mogendheden
8. Japanse superioriteit versus vermeende Westerse superioriteit
9. Oorlog boven diplomatie
10. Wederom: bushido - fanatisme, sepuku en kamikaze
11. Nogmaals: racisme in de geschiedschrijving van de Pacific oorlog.
12. Wat doet Japan met haar oorlogserfenis? - Een kritische noot

Naschrift: het verschil tussen bushido en budo
Bronnen

Hallo,

Ik heb een paar maanden het recentelijk uitgebrachte boek "omwenteling" van Jared Diamond gelezen. Hierin stond ook een uitgebreid hoofdstuk in over Japan. Wellicht een goede tip voor de doorgewinterde historica.

Groet, Nico

Strategische denkers en de oorlog in de Stille Oceaan.

4. Billy Mitchell – Naval Air Power

Dit is het vierde en laatste artikel in een serie die de strategische theorieën behandelt die van invloed zijn geweest op de oorlog in de Stille Oceaan.

William (Billy) Mitchell (1879-1936) was een US Army generaal. En ja, naar hem is de B-25 Mitchell bommenwerper genoemd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij gevechtspiloot en uiteindelijk bevelhebber van de luchtvaartafdeling van de Amerikaanse expeditionaire macht in Frankrijk. Na afloop van de oorlog werd hij plaatsvervangend commandant van de US Army Air Service. Een onafhankelijke luchtmacht bestond toen nog niet in de VS, maar Mitchell was één van de mensen die daar krachtig voor ijverden. Hij raakte geïnspireerd door zijn eigen ervaringen in WO I en door de ideeën van Giulio Douhet. Mitchell´s ideeën over de inzet en de rol van het luchtwapen ontwikkelden zich snel. Sneller dan zijn militaire omgeving bij kon houden. Daardoor raakte hij in conflict met de leiding van het leger en de marine, en nam ontslag. Zijn ideeën leefden echter voort en bleken enkele jaren later zeer invloedrijk bij het Amerikaanse leger en de marine en leidden uiteindelijk tot het oprichten van een zelfstandige US Air Force in 1947.


Billy Mitchell in 1918 als bevelhebber van de Amerikaanse luchteenheden in Europa

Het vliegtuig is het krachtigste wapen op zee
Mitchell was er na afloop van de Eerste Wereldoorlog van overtuigd dat binnen tien jaar het luchtwapen het belangrijkste wapen in de oorlogvoering zou worden, en dat binnen afzienbare tijd zelfstandige luchtmachten zouden ontstaan die marine en landleger in belang zouden overvleugelen. Mitchell was er bovendien van overtuigd dat de Verenigde Staten zich het best konden verdedigen tegen een aanval van een vreemde mogendheid door middel van een vloot bommenwerpers. Want, betoogde hij, een handvol bommenwerpers kan gemakkelijk een slagschip tot zinken brengen, en voor de kosten van de bouw van één slagschip kun je honderden bommenwerpers bouwen. Het bouwen van schepen is dus een verspilling van kosten en middelen als je ook vliegtuigen kunt bouwen. Dat was natuurlijk tegen het zere been van de Amerikaanse marine die zich in haar bestaan bedreigd achtte door de ideeën van Mitchell. Maar Mitchell zette door en daagde de Marine uit. Geef mij een schip, stelde hij, dan zal ik mijn theorie bewijzen. Hoewel de marine de test probeerde te manipuleren, stelde zij toch een oud Duits slagschip, de Ostfriesland, beschikbaar. Enkele bommenwerpers van de landmacht en de marine wisten het schip door een bom die vlak naast de romp in het water explodeerde ernstig te beschadigen. Daarmee had Mitchell zijn theorie in feite bewezen.


Het testbombardement op het oude Duitse slagschip Ostfriesland in 1921.

Voorspelling van Pearl Harbour
Mitchell voorspelde ook de oorlog met Japan en de verassingsaanval op Pearl Harbour. Alleen verwachtte Mitchell dat die aanval zou plaatsvinden met lange-afstandsbommenwerpers vanaf eilanden in de Stille Oceaan. Met de stand van de techniek begin jaren ´20, dacht Mitchell namelijk niet dat vliegdekschepen in korte tijd genoeg gevechtskracht in de lucht zouden kunnen krijgen om zo´n grote aanval te kunnen uitvoeren.
Maar Mitchell was een eigenwijze drammer die niet over al te veel diplomatieke vaardigheden beschikte. Omdat de Amerikaanse militaire leiding niet snel genoeg overstag ging en nieuwe slagschepen bleef bestellen in plaats van vliegdekschepen, beschuldigde Mitchell hen van landverraad. Daarmee was hij te ver gegaan. Hij moest voor de krijgsraad verschijnen, werd gedegradeerd en nam in 1925 gedesillusioneerd ontslag uit het leger. Koppigheid, eigenwijsheid en drammerigheid zijn in oorlogstijd misschien soms nuttige karaktertrekken (vergelijk Patton en Montgomery), maar in vredestijd domineert het politieke spel en dat vereist andere gaven.


Cartoon over de strijd tussen voor- en tegenstanders van Mitchell's ideeën. (Chicago Tribune, 1921)

Mitchell’s ideeën in de praktijk
Hoewel Mitchell´s ideeën niet als zodanig werden uitgevoerd bleek in de Tweede wereldoorlog duidelijk dat het vliegtuig het machtigste wapen op zee geworden was. De rol van het slagschip was uitgespeeld en haar plaats werd ingenomen door het vliegdekschip als middelpunt en machtigste wapen van de vloot. Vliegtuigen werden onmisbaar voor verkenning, aanval en verdediging, en bewezen ook onschatbare diensten bij het opsporen en bestrijden van onderzeeboten. De grote zeeslagen tijdens de strijd om de Stille Oceaan waren slagen tussen vliegdekschepen, waarbij de vliegdekschepen van de tegenstander de belangrijkste doelwitten waren. De andere schepen dienden vooral ter bescherming en ondersteuning van de vliegdekschepen.
Het bleek ook al snel dat kapitale schepen bijzonder kwetsbaar waren voor luchtaanvallen, ook al werden zij in de loop van de oorlog steeds verder volgestopt met luchtafweergeschut. Dat bleek al uit de vernietiging van het splinternieuwe Britse slagschip Prince of Wales en de slagkruiser Repulse door Japanse bommenwerpers voor de kust van Maleisië in december 1941. Het Britse vliegdekschip dat het eskader moest begeleiden lag voor reparaties in dok, waardoor het eskader het zonder luchtsteun moest stellen. 86 Japanse bommenwerpers en torpedovliegtuigen die vanuit Indochina (nu Vietnam) opereerden maakten korte metten met beide kapitale schepen.


De Japanse Yamato, het grootste slagschip ter wereld, probeert door scherp manoeuvreren te ontkomen aan de Amerikaanse bommenwerpers. Kort daarna wordt het schip fataal getroffen en tot zinken gebracht.

Desalniettemin ging Japan langer dan de Verenigde Staten door met het bouwen van slagschepen. Nog in 1937 werden in Nagasaki de Yamato en de Musashi, de grootste slagschepen ter wereld, op stapel gezet en uitgerust met reusachtige 46 cm kanonnen met een bereik van 41 km. Maar beide schepen werden in de loop van de oorlog door Amerikaanse vliegtuigen tot zinken gebracht voordat ze hun machtige geschut in hadden kunnen zetten. Ook de Verenigde Staten hadden nog een flink aantal slagschepen in operationele dienst gedurende de Tweede Wereldoorlog. Maar ze werden nauwelijks ingezet waarvoor ze bedoeld waren: het vernietigen van de vijandelijk vloot. Dat werk werd uitgevoerd door de bommenwerpers en de torpedovliegtuigen van de vliegdekschepen. De peperdure slagschepen beperkten zich voor een groot gedeelte tot het escorteren van de vliegdekschepen en het bombarderen van landdoelen bij amfibische landingen, een klus die ook door goedkope en eenvoudige kanonneerboten kon worden uitgevoerd.


Slagschip USS West Virginia wordt ingezet als kanonneerboot bij de landing op Okinawa.

Posthume rehabilitatie
In 1947 kreeg de Verenigde Staten ook eindelijk (veel later dan de meeste andere landen) een zelfstandige luchtmacht, iets dat Mitchell al dertig jaar eerder bepleit had. Mitchell, die in 1925 nog verguisd werd, werd kort na zijn dood in 1936 weer volop gewaardeerd als luchtvaartpionier en visionair. Posthuum kreeg hij de belangrijke Congressional Gold Medal uitgereikt, en de B-25 bommenwerper werd naar hem vernoemd.