Ondanks dat het de afgelopen maand eigenlijk veel te warm was om wat te doen - de verf komt al praktisch droog uit de luchtkwast - heb ik toch een kleine vordering gemaakt. De temperaturen hier lopen behoorlijk op onder het platte dak en wat dat aangaat smacht ik naar een paar verkoelende regenbuien. Maar goed, de angst voor het schavot zit er in, dus er moet wel even wat worden gedaan. Waar ik eerst de inlaten had voorbereid, volgde nu het vastplakken. Dat was, laten we het zo maar zeggen, een leerzaam proces!
Ik had de buis er in gezet en met de ultrathin de randen wat aangeraakt en zie daar de de capillaire werking in bedrijf. Totdat het superdunne plastic kennis maakt met de werkzame bestanddelen van ultrathin. De capillaire werking trekt op sommige plaatsen het plastic uit zijn vorm en tegen de inlaat aan. Een prachtig effect, maar niet wat ik voor ogen had. Mijn testen waren dus niet goed genoeg.
Helaas, maar we moeten het er maar mee doen, dus vervolgens de andere kant, daar had ik wat meer geluk.
Dan kon ik het niet laten om het geheel even te bekijken en dan zijn beide ducts geplaatst en ziet het geheel er zo uit. De oneffenheden en kuilen vul ik op met wat Mr. Surfacer, kan ik daar ook eens mee experimenteren, gevolgd door de eerste puf met witte verf. De boel netjes ingepakt en de motoren geblokt met een stukje spons. Voorzichtig, want met de Mig heb ik geleerd dat een afgesloten koker als een mooie straalbuis werd en de verf er met zelfde rotvaart weer uitblaast. Toen kwam ik ook tot de conclusie dat ik de volgende keer de gaatjes voor de buisjes in de inlaten wat eerder had moeten markeren, want door de Mr. Surfacer waren die niet meer te traceren. Gelukkig had ik nog wat referentiemateriaal en zo de nieuwe positie bepaald en de markering voor de plek aangegeven.
Dan zit het wit er op, maar op mijn referentiemateriaal had ik ook al gezien dat het voorste deel in de camo kleuren is. Daarop het ik de duct halverwege voorzien van een prop posterbuddy, opnieuw afgeplakt en daarna de volgende laag er in, de kleuren. Met dit warme weer wordt die posterbuddy ook een dradering plakkering goedje, maar het blijft gelukkig doen wat het moet doen. Een klein beetje nabewerken is nog wel nodig, maar dat is niet meer zichtbaar als de boel eenmaal in elkaar zit.
Hier is nu ook te zien dat de stukjes spons niet alles hebben tegengehouden, want er zit een pracht van een spray patroon op de zwarte schotten waar de motoren mee vast zitten. Je ziet er aan de motoren niet zo veel van, dus ik laat het zo. Nu kunnen we verder met de romp definitief in elkaar zetten en begint de kist pas echt op een spook te lijken.