Hallo allemaal,
Hierbij stel ik mijn onderwerp voor deze groupsbuild even voor:
Wikipedia schreef:
De Tupolev Tu-22 M (Russisch: Туполев Tу-22 M) (NAVO-codenaam: Backfire) is een supersonische, strategische langeafstandsbommenwerper met verstelbare vleugels ontwikkeld door de Sovjet-Unie. Er zijn nog een flink aantal in dienst bij verschillende leden van het GOS.
Ontwikkeling
Het eerste prototype, Tu-22M0, vloog voor het eerst op 30 augustus 1969. Het toestel werd rond die tijd voor het eerst door de NAVO gezien. Een aantal jaar werd er in het Westen gedacht dat het de aanduiding Tu-26 had. Tijdens de SALT onderhandelingen in de jaren 80, stonden de Sovjets erop dat het de Tu-22M was. Op dat moment dacht het Westen dat de Sovjet-Unie met die aanduiding de suggestie wilde wekken dat het een verbeterde versie van de Tu-22 was, terwijl het een veel moderner en geavanceerder toestel was. Het lijkt er nu op dat Tu-22M inderdaad de juiste aanduiding is, gebruikt door Tupolev om de Sovjet regering ervan te overtuigen dat het een economischer verbetering was van de Tu-22. De poot van het voorste landingsgestel was in feite hetzelfde als de Tu-22, evenals de afdekking van het bommenruim.
Van de Tu-22M0 pre-productie toestellen zijn er slechts negen gebouwd, gevolgd door negen Tu-22M1 toestellen. Deze stonden bij de NAVO bekend als de Backfire A.
De eerste echte productieversie was de Tu-22M2 Backfire B, met langere vleugels en een volledig herontworpen romp, waardoor er plek kwam voor vier bemanningsleden, twee NK-22 motoren met luchtinlaten zoals de F-4 Phantom II en een nieuw ontworpen onderstel, met het landingsgestel in de vleugels in plaats van grote bakken. Dit type werd meestal bewapend met langeafstandskruisraketten en antischeepsraketten, meestal één of twee AS-4 'Kitchen'-antischeepsraketten. Enkele Tu-22M2's zijn later opgewaardeerd met krachtiger NK-23 motoren en kregen de aanduiding Tu-22M2Ye. Bij de bemanningen stond de Tu-22M2 bekend als Dvoika. Hij was populairder dan de Tu-22, dankzij zijn superieure prestaties en verbeterde cockpit, maar zijn comfort en betrouwbaarheid lieten nog veel te wensen over.
De latere Tu-22M3 (Backfire C), welke voor het eerst vloog in 1976, en in dienst kwam in 1983, had nieuwe NK-25 motoren met substantieel meer vermogen, wingvormige luchtinlaten zoals de MiG-25, vleugels die verder naar achter konden draaien, een nieuw vormgegeven neus met een nieuwe Leninets PN-AD radar en NK-45 nav/aanvalssysteem, wat het laagvliegen verbeterde. Het had een herziene staartkoepel met een enkel kanon en de mogelijkheid voor een interne roterende lanceerder voor de AS-16 'Kickback' raket, vergelijkbaar met de Amerikaanse AGM-69 SRAM. Het nieuwe toestel had veel betere prestaties dan de M2. Hij kreeg van de bemanningen de bijnaam Troika (Trio), al lijkt het ook Backfire genoemd te worden in Russische dienst.
Diensttijd
Tijdens de Koude Oorlog werd de Tu-22M gebruikt door de VVS (Sovjet Luchtmacht) als een strategische bommenwerper en door de AVMF (Sovjet marine luchtvaartdienst) als antischeepstoestel. De Verenigde Staten waren ernstig bezorgd over de dreiging van deze nieuwe bommenwerper. Tot 1982 waren er minder dan 200 van geproduceerd en het was onmogelijk om een retourtje VS te doen, maar de US Navy en US Air Force vonden het zo een dreiging dat het budget voor de Noord-Amerikaanse Luchtverdediging omhoog ging.
De Tu-22M zag zijn eerste gevechten in Afghanistan, van 1987 tot 1989. Het gebruik was vergelijkbaar met hoe de USAF de B-52 Stratofortress gebruikte in Vietnam: het droppen van grote hoeveelheden conventionele bommen. Ondanks de grote kracht van deze aanvallen, was het strategische nut marginaal.
Ten tijde van de val van de Sovjet-Unie bleven er nog ongeveer 370 in dienst bij de GOS. Hun complexiteit leidde tot onderhoudsproblemen, wat in het licht van de post-Sovjet Russische economie leidde tot een eind van de productie in 1993, hoewel er wel geruchten zijn dat het weer opgestart wordt. Huidige sterkte is ongeveer 70 toestellen.
De Russische Federatie gebruikte de Backfire in de strijd tegen Tsjetsjeense troepen in 1995, door bombardementen uit te voeren nabij Grozny.
De Sovjet-Unie heeft de Tu-22M niet geëxporteerd, maar het uiteenvallen van de USSR leidde er wel toe dat enkele toestellen in bezit kwamen van voormalige Sovjet-landen. Wit-Rusland had er 52 en Oekraïne 29.
Technische gegevens
Afmetingen
Lengte 41,46 m
Hoogte 11,05 m
Spanwijdte 34,28 m
Idem, ingeklapt 23,30 m
Vleugeloppervlak 175,8 - 183,6 m²
Gewicht
Leeggewicht 78.000 kg
Max. gewicht 126.000 kg
Krachtbron
Motor(en) 2× Klimov NK-25 turbofans
Stuwkracht 245 kN
Prestaties
Topsnelheid 2.300
Vliegbereik 7.000 km
Actieradius 2.410 km
Dienstplafond 13.300 m
Bewapening
Boordgeschut 1× GSh-23 kanon in afstand bestuurde staartpod
Bommen 21.000 kg
Raketten 1× Raduga Kh-22 of 1× launcher voor 6 Raduga Kh-15 raketten plus 2 Kh-15 of Kh-27 onder de vleugel
Een paar foto's, blijft toch een indrukwekkend toestel als je het mij vraagt:
Bron:
http://www.airliners.netBron:
http://www.airliners.netBron:
http://www.enemyforces.netEn de doos van Trumpeter: