Regelmatig “moet” ik er weer naar toe. De modelbouwwinkel.
Gerund door een aardige wat oudere meneer met een licht Duits accent.
Er is altijd wel een reden om naar een modelbouwwinkel toe te gaan. We verzinnen: over drie maanden zal verfpotje nr. 23 bijna leeg zijn, meer als drie modellen verven red ik niet meer met deze kwast, het is altijd handig om wat reserve schuurpapier in huis te hebben, thuis staan nog maar drie potjes collor mix in voorraad.
Allemaal smoesjes. Goed verzonnen smoesjes, een goed excuus.
Er is namelijk een andere –hoofd- reden om naar de modelbouwwinkel te gaan, en alle bovenstaande smoesjes legaliseren deze echte reden voor het bezoek.
Het is de confrontatie. De uitdaging. De persoonlijke oorlog die er in de shop woedt. De strijd met jezelf. De rechtstreekse aanval van het koopspook. En we houden ervan. We genieten ervan. Inspelend op ons schuldgevoel. Deze maand is er geen ruimte voor nog een modelbouwdoos. Volgende maand ook niet, maar dan kan er misschien wel wat geschipperd worden met de financiën. Een weekje op de fiets naar het werk, en het saldo is weer een beetje positief. Deze slag verliezen we graag. En eerlijk is eerlijk, er zijn genoeg redenen te verzinnen waarom er weer een kitje meer op de nog te brouwen stapel bijgelegd moet worden. Ieder voor zich kan deze redenen wel invullen (zeldzaam, ontbrak nog aan de verzameling, aanbieding, precies het model wat nog gezocht werd, en de flauwste smoes:”ik heb niks meer te brouwen”).
Ieder heeft ook zijn remedies om een harde battle met het spook te voeren, oftewel het zogenaamd niet willen toegeven aan de keiharde argumenten die in ons oor gefluisterd worden. Alleen geld mee nemen voor het potje verf, pinpas thuislaten, oogkleppen opzetten.
Zelf neem ik altijd de oudste dochter mee. Wanneer het koopspook papa weer eens naar een bepaald rek heeft gesleurd met mooie aanbiedingen en kits, rent mijn dochtertje steevast naar een ander rek toe, waar net die dingen staan die niet zo super interessant zijn. Mijn oudste dochter is vier jaar, niet verstandig om die alleen te laten bij breekbaar en kostbaar plastic. Dus moet ik het spook verlaten om dochterlief te halen. 1-0 voor de modelbouwer. Dit herhaalt zich natuurlijk enkele keren totdat het ongeveer 12- ½ is in het nadeel van het koopspook. ( ½ , omdat ik over die ene aanbieding die ik nog net vanuit mij ooghoeken kon zien zeer aan het twijfelen ben geraakt). Tijd om het potje verf uit het rek te plukken en snel af te rekenen, anders ga ik het nog verliezen ook.
Niet rekening houdend met rode stoplichten, voorrang van rechts, verkeer dat op de rotonde voorrang, heeft scheur ik in de auto naar huis, de kortste weg, dus soms een stukkie fietspad, en ook eenrichtingswegen bestaan even niet voor mij.
Trots toon ik de vrouw des huizes het potje verf en vermeld terloops dat ik het koopspook heb weten te verslaan.
Vervolgens gaat de computer aan en gaat het via de favorieten gelijk naar modelbrouwers.nl.
Even in de shop van Hanjo kijken. Mmmmmm, interieur vlokken heb ik ooit nog eens nodig, dan ook maar gelijk even chirurgische mesjes en wat superfijn schuurpapier bestellen. (inmiddels word ik al een beetje duizelig). Volgende stap, even kijken op marktplaats.nl. (gekke kriebels in mijn buik). Zoekopdracht is: Italeri. sh*t, dit gaat niet goed.
Ik zit al bij de vrachtwagens te koekeloeren. Die MAN formule 6 en die Mercedes Eurocab staan er wel “goedkoop” bij, bij deze aanbieder. (de grond zakt onder mijn voeten weg). Ik hoor verwarrende stemmen in mijn hoofd, zweetdruppels banen zich een weg over mijn voorhoofd, een black out is het gevolg. Vijf dagen later belt de postbode aan met een pakketje voor Bert.
Koopspook wint door K.O.
Laatst bijgewerkt door brouwers op wo 13 dec, 2006 16:17 pm, in totaal 2 keer bewerkt.
|