Het was weer zo’n typische nazomerse te warme avond. De vermoeidheid van het werk nog in de benen en armen, en vooral in het hoofd. De vrouw aan het werken, dus de verantwoording van de koters ruste ook nog eens op mijn schouders.

Vier jaar is de oudste inmiddels en ze wou graag bij haar vriendinnetje spelen een paar deuren verder. Omdat dit voor mij rust zou betekenen liet ik haar zelfstandig gaan. Ze sprong op haar stepje, en begon aan de reis door het achterpad, die maar kort zou duren.

Binnen drie tellen hoorde ik haar luid huilend weer terugsteppen naar huis, waarna ze me gelijk in de armen viel. Er zit een zeer groot beest in het pad hoorde ik tussen haar snikken en uithalen door. Haar geruststellend probeerde ik te achterhalen wat dat wel niet voor beest zou zijn dat zij zo in paniek zou raken. 'Is hij zo groot' vroeg ik terwijl ik de duim en de wijsvinger zo ver mogelijk uit elkaar spande?

Ja snikte zij.
Vliegt hij rond met grote ogen?
Ja snikte zij weer. Waarbij ik al het vermoeden kreeg dat in die tien seconden van het pad weer terug naar huis dit insect buitengewoon grote proporties had aangenomen in haar rijke fantasie. Dit zou vaderlijke moed gaan eisen.
Had dat beest grote hoekige tanden vroeg ik dan maar terwijl ik zo verbaast mogelijk keek.
Ja zei ze weer en pakte mij steviger vast.

Oke stelde ik vast, dat moest dus een hommel zijn, niet echt supergroot, maar groot genoeg om mijn dochter in paniek te laten geraken.
Mijn jongste dochter (inmiddels alweer twee en veelte bijdehand) stelde ook haar conclusie: “zusje huilen” stamelde ze bezorgt.
Wil je nog een tweede poging wagen zonder step vroeg ik, en zij was er van overtuigd dat het nu wel moest lukken.

Niet dus, binnen tien seconden was ze er weer…..helemaal overstuur.
Nu begon ik ook een beetje hopeloos te worden, een hommel zou allang het hazenpad hebben gekozen, daar er buiten wat heggen, tuinhekken en garages geen bloemen te bekennen zijn. En een dode hond of kat leek mij ook uitgesloten, die vliegen namelijk niet meer. Dit zou zelfonderzoek gaan worden, dus nam ik de kinderen op sleeptouw om te ontdekken wat mijn dochter zo verontruste. Ze wees me gelijk de eerste bocht aan, en daar stond ik met twee kinderen, hand in hand…..maar oog in oog met een monster van een insect.

Een koude rilling gleed over mijn rug, en mijn vragenlijstje aan mijn dochter ter analyse van het insect schoot door mijn hoofd.
sh*t dacht ik, inderdaad zo’n tien centimeter groot….grote ogen…..maar geen hoekige tanden maar wel mij recht aankijkend op een meter tachtig hoogte. Een pracht van een helikopterlibel had dit gedeelte van het pad in beslag genomen, en voerde de ene na de andere duikvlucht op mij uit. Ondertussen had mijn oudste dochter alweer bevreesd een paar stappen achteruit gedaan. Terwijl ik samen met de jongste verwonderd en geobsedeerd naar de mooie groenmetallieke kleurenpracht van deze libel keek.

Is dit jouw monster vroeg ik. Ja knikte ze, ze vond het maar niks dat dat beest luidt zoemend om haar vader heen vloog. Nadat ik haar een beetje uitleg had verschaft en we nog even ernaar hadden gekeken besloten we weer terug naar huis te gaan. Mijn jongste dochter zag, hoe klein ze ook nog is, haar kans om indruk te maken op haar oudere zusje en begon hevig met haar armen zwaaiend dit monster weg te jagen luidt roepend:”weg, weg…..wegweze…”.

Toen we hand in hand weer terug naar huis wandelden had ik een heerlijk gevoel, er is eigenlijk maar weinig voor nodig om een beetje geluk te voelen, soms hoef je het zelfs nog niet eens te zoeken, het zit gewoon in superkleine dingetjes. Die avond heb ik overigens niet meer gemodelbrouwt, maar nog lang nagenoten over hoe al die kleine dingetjes zonder weerstand in elkaar vielen.
Bert.