Jonge honden en oude narcisten
Er was een tijd dat Bert een vervelende pre puber was. Zo eentje met duizenden hobby’s, maar nergens weet van. Overal mee willen bemoeien, maar geen inhoud kennen, kunnen, konden, kan.
Een oud aquarium werd wegens continue veranderende interesses binnen het uur gevuld met vissen, dan weer met huisspinnen gevolgd door mieren en een soort diorama samengesteld uit playmobiel. Om het vervolgens vanwege toegeslagen verveling maar allemaal tegelijk in dat aquarium te dumpen, waarna die glazen bak met inhoud en al binnen het half uur bij het grof vuil stond. Interesses genoeg, maar geduld ho maar, wat is dat trouwens….Geduld.
Met buitenspelen hetzelfde, verstoppertje spelen, tikkertje doen, stoeprandje, belletjetrekken, hutten bouwen, trefbal. Het liefst allemaal op een middag, en graag binnen het half uur, want keuzes maken maakte het er niet makkelijker op.
Tot de dag dat we besloten om al belletje trekkend de bal bij de eerste de beste deur die openging naar binnen te gooien, met z’n allen erachter aan te rennen, de bewoner aan te tikken onder het roepen “hij is ‘m” een hut te bouwen onder de tafel van de verbouwereerde buurtgenoot en ons vervolgens door de hele woning heen te verstoppen.
Huisarrest heet zoiets dat op zulke kattenkwaad volgt.
Een week lang binnen zitten, en dat samen met een bouwpakketje van een vliegtuig(je) om wat geduld bijgebracht te krijgen. Hier was het dat mijn herinneringen snel vervaagden, veranderden en verergerden door toedoen van een glazen potje Revell lijm met kwastje. Opliggende of verzonken panellines? Ik maakte het glad met mijn lijmkwastje. Gewicht nodig voor in de neus van het vliegtuig om te voorkomen dat de staart van het vliegtuig krassen in het tafelblad maakt? Potje met lijm in de neus leeg kiepen en voila…..genoeg gewicht na het opdrogen. Krassen in het tafelblad opvullen? Even het kwastje met lijm erover smeren en een dagje wachten. Decals opbrengen met water? Nee hoor, uitknippen even met het lijmkwastje erover. Voorzichtig op het vliegtuig (of wat daar van over was) schuiven en aanstampen.
Modelbouwverf mocht ik destijds nog niet gebruiken van mijn ouders, zo bang als ze waren dat ik er een onbehouwen kliederboel van zou maken.
Maar toch.
Aan het eind van die week was hij dan klaar. De Dakota, mijn Dakota. Zelf gebouwd zonder hulp van internet (onvoorstelbaar, maar vrijwel alles ging eind jaren zeventig nog analoog)
Apetrots was ik met mijn creatie. En goh, wat was dat leuk om te doen dat modelbouwen. Allemaal die zo op het eerste blik nergens op lijkende onderdelen samenvoegen tot iets dat ook nog enige gelijkenis met een vliegtuig toonde.
Natuurlijk durfden mijn ouders niet toe te geven dat het eigenlijk nergens op leek, natuurlijk bang dat er weer een hobby aan mij verloren zou gaan. Geef ze eens ongelijk, plezier moet (zolang er geen gewonden vallen, en geen schade aan derden, dan wel bezittingen van derden wordt aangebracht) gestimuleerd worden. Dus vooral blijven lachen en doorgaan.
En met zo’n drive moet je wel stug door blijven gaan met modelbouwen. Dus er volgde meer en meer, en vanwege het beperkte budget (zakgeld) en te jong om al aan een krantenwijk te beginnen werd er zeer lang gewoon gebouwd vanuit de doos, en nog zonder verf.
Dus toen ik een jaar of achttien was (en er nog geen internet bestond, maar wel zoiets als viditel) had ik de handeling van lijm aanbrengen wel een beetje onder de knie. Verf nog steeds niet. De sprue’s waren toch al in de goede kleur, dus waarom moeilijk doen, als je dat weinige geld dat je al bezat ook voor andere (leukere dingen dan modelbouw) kunt uitgeven. Als het bouwen maar plezier oplevert.
Misschien ben ik wel een uitstervende zonderling aan het worden, zo eentje die het leuk vind om met styreen te stoeien en dan een vliegtuigje of een vrachtwagen in elkaar te knutselen en die het natuurlijk wel zo goed mogelijk wil doen, maar toch, zoals vaker vermeldt….resultaat ondergeschikt aan het bouwplezier.
En als ik dan eindelijk een keer opgroei en volwassen geworden ben en ik het eindelijk in mijn vingers heb om perfecte modellen te reproduceren, ja, dan hoop ik dat ik er nog plezier in heb want wanneer dat laatste verdwijnt, stop ik subiet, het juiste aantal klinknagels of niet.
En wat anderen doen? Zolang ze er plezier in hebben zeg ik leven en laten leven en vooral doorgaan, juist wanneer iedereen met de handen voor de ogen zit omdat het daar pijn doet. Lach dan maar zelf in je vuistje omdat jezelf er wel nog plezier in hebt.
Bert
:Cliff
Leuk stukje weer Bert!
) in een eenrichtingsweg naar de kliko terecht zijn gekomen. Dankje voor je compliment 
