Dippie.
Ik zie ze verdwijnen, stuk voor stuk, beetje bij beetje. Modelbouwvrienden. Verzuipend in de poel der verwachtingen. Tegen een col opfietsend die te stijl is voor eigen kunnen. Gevangen door een virus dat “het echte leven” schijnt te heten. Of in het ergste geval gewoon een bouwdip.
Soms openbaren de symptomen zich vrij plotseling. Begint het gesprek ineenkeer over de laatste cd van Coldplay in plaats van de nieuwste release van Dragon. Blijkt dat de goudvis vaak last van koude voeten heeft, in plaats van dat de waterverf niet goed meer te verdunnen is.
Op welke manier ze ook (vaak tijdelijk) uit mijn leven wegvallen, veel hebben ze allen gemeen. Ze beginnen onbegrijpelijke “grote mensen” wartaal uit te slaan. Zijn niet meer te porren voor een gezamenlijk gezellig bezoek aan een wat verder weg gelegen modelbouwwinkel. Anderen stappen zonder vooraankondiging zomaar uit het modelbouwleven weg. Zie je ze ineenkeer als puzzelkampioen in het lokale sufferdje staan met foto, over hun modelbouwverleden zwijgen ze alsof de navelstreng is doorgesneden.
De ergste gevallen zijn de kwijnende gevallen die zich proberen vast te klampen aan een al lang verdord stukje gras. Je ziet ze langzaam de afgrond in glijden meer gefocust op de diepte beneden hun dan op de helpende hand die van boven wordt uitgereikt. Je ziet ze afglijden maar horen door al het toegeroepen advies niet meer wat de eerste stap op weg naar redding is.
De weg naar de top is lang en zwaar, en ze waren nog niet halverwege waar het uitzicht al meer dan lovenswaardig was. Toch probeerden ze dat halve metertje extra te klimmen terwijl de vorige stap omhoog nog niet gezekerd was. Steeds meer kracht, moeite, incasseringsvermogen en uithoudingsvermogen kostte het, niet beseffend dat die ene stap extra de basis alleen maar zwakker maakte en het risico te falen met een factor toenam.
Alleen oog voor die stijgende lijn, blind voor wat er voor moois in de breedte al te zien en te beleven is.
Weer viel er een naar beneden op weg naar een modelbouwdip plaats makend voor aasgieren die het opengevallen plekje tegen beter weten snel in nemen.
Speaking for myself. Ook ik bevind me op deze berg. Een stevige en makkelijk te beklimmen basis, daarna neemt met de beklommen meter ook het stijgingspercentage en dientengevolge de moeilijkheid om verder boven te komen toe. Ergens, net iets over de al eerder aangehaalde de helft is een mooi plateau. Prima uitzicht, harde ondergrond als zijnde een goede fundering en plaats genoeg om naar boven te kijken zonder ook de daadwerkelijke behoefte te voelen er naar toe te moeten.
Het laatste, hopelijk tijdelijke verlies van een modelbouwvriend benadrukte dit alles nogmaals voor mij. Niet het uitzicht bovenop de berg is belangrijk. De focus dient te liggen op de beklimming. Beseffen dat je aan het klimmen bent, lol hebben in de opgaande pas. De bezigheid boven het resultaat als kernpunt, niet het doel. En, heel belangrijk, genieten van wat er om je heen gebeurt en te zien is.
Ik hoef niet per se te scoren met een goed resultaat. Ik wil plezier in de ruimste zin van het woord als ik aan het modelbouwen ben.
Het enige dat ik niet meer zou willen is nog meer modelbouwvrienden kwijt raken aan zelf opgelegde druk om te snel beter te willen modelbouwen of iets nieuws onder de knie te willen krijgen.
Het is zo cliché, maar het gras bij de buren is immers altijd groener, zeker nu ik dat van mij met blauwe pigmenten heb behandeld, dat zal ze leren.
Zo, en nu even de hand in eigen boezem steken, want het blijft een feit dat ik al weken niks meer aan de hobby heb gedaan……..
Robert.
: Helge Aka TBS
). Ik geloof gelijk dat je de hobby voor jezelf verknoeid als je op die manier brouwt. 
) 
, je moet elkaar alleen nog even zien te vinden voor de morele steun 
*