Natuurlijke vijanden van onze mooie modelbouwhobby.
Eigenlijk vind ik het maar vreemd, of anderszins bedenkelijk. Maar ook onze mooie modelbouw hobby heeft zijn natuurlijke vijanden. Regelmatig, zoniet dagelijks dien ik de aanvallen af te slaan van duistere krachten die mij weg willen hebben van het geknutsel met lijm en verf. Heel vroeg op de dag of beter gezegd, nog in de nacht begint de eerste, en doorgaans ook de zwaarste aanval op mijn modelbouwhobby. De wekker zit in het complot, en gezien de aanvangstijd van mijn werk kom ik er niet onderuit. De grootste hap van mijn beschikbare tijd wordt dus opgeëist door mijn werkgever.
Natuurlijk geen verkeerde gast, begrijp me niet verkeerd, de modelbouwpakketten die ik allemaal koop moeten toch door iemand gesponsord worden. Oké, die acht uren werk zijn dan wel verloren tijd, maar ze houden de hobby draaiende. Bovendien hoef ik geen zware inspanningen te leveren, dus ik houd tijd over om meer te fantaseren over de diverse lopende projecten.
Om het werk heen hebben we de weg erna toe, en logischerwijze de weg weer naar huis. Tegenwoordig zijn deze wegen gevuld met cultuurbarbaristische wegpiraten met hun vier wielige blikken die, voorrang of geen voorrang, het altijd op mij voorzien hebben. Mijn tijd is te kostbaar om schadeformulieren in te vullen en bij te komen in ziekenhuisbedden, dus voorzichtig blijven rijden, en het liefste met de auto over het fietspad, meestal is de schade bij ongevallen daar iets minder (dus minder tijdverlies). In noodgevallen (halve dag vrij) probeer ik meestal helemaal op save te spelen, en rijd ik met mijn Koreaanse auto-tje over het trottoir. Het is iets minder comfortabel, maar er zijn ook minder tegenliggers, en zijn ze er wel, dan zijn ze flexibel genoeg om aan de kant te springen.
Dan volgen kleinere aanvallen thuis. Met twee koters en een vrouw is het natuurlijk niet gewoon om meteen de hobbykamer in te duiken. Het onderhouden van een gezin brengt ook nog zoiets als een groetplicht met zich mee. Toch zijn de aanvallen van de kinderen op mijn schaarse modelbouwtijd (nog wel) eenvoudig af te slaan met een ferme trap maat 47. Dat duurt wel weer even voordat ze bij mij in de buurt komen. Vrouwen en modelbouw zijn meestal een verhaal apart.
Waneer ze iets goed te maken hebben komen ze meestal aan met die zeldzame bouwdoos waar je nog niet eens aan zou durven te denken om deze ooit aan te schaffen. In ieder geval niet zonder overleg met de hypotheek specialist. Wil je echter daadwerkelijk gaan modelbouwen, dan blijken er ineens allerlei klusjes open te staan, en het ergste ervan is dat het schijnt dat ik ooit heb gezegd een van deze klusjes juist op deze dag op te pakken. Natuurlijk weet ik hier niks van, en betwijfel ik of ik dat ooit gezegd heb. Voeg daarbij de opmerking: “Ga je je nu alweer afzonderen in dat hobbykot van je?” en je begrijpt dat je stevig in je schoenen moet staan als je dan toch die deur naar je wonderkamer wilt openen.
Nee, een juiste strategie om de vrouw des huizes te ontwijken heb ik nog niet echt kunnen ontwikkelen. Heel af en toe geef ik dan maar gewoon toe aan haar (zo ongeveer negen van de tien keer) zodat de schade nog enigszins valt te overzien.
Die ene keer dat het me dan wel lukt om zonder kleerscheuren mijn rariteitenkabinet te betreden om mijn hobby eindelijk weer eens op te nemen moet ik de laatste valkuilen nog zien te overwinnen.
Bij het inrichten van het knutselhok zijn er namelijk een paar foutjes ingeslopen, mede versterkt door plaatsgebrek in de rest van de woning. De plank met vier snaren (ook wel bekend als basgitaar) en zijn versterker mochten niet op de slaapkamer blijven staan, evenals mijn Sjefke Mirakel zwart met witte toetsen-toetsenbord (ook wel bekend als keyboard). Probeer die verleiding maar eens te weerstaan als muziekliefhebber. Gelukkig ben ik zo wijs geweest om de trombone bij mijn schoonvader in de kelder plaatsen bij de laatste verhuizing, en ondanks dat ik graag weer herenigd zou willen worden met dit gevalletje koperenpijp, ligt deze daar toch eigenlijk wel goed.
Uit zelfbescherming, voor mij en mijn gevoelige modelletjes heb ik al besloten dat waneer ik met muziek aan de slag ga, ik in ieder geval niet de muziek van The Who ga meespelen. De oudere brouwers onder ons weten wat dit voor puinhoop dit op kan leveren wanneer je je er iets teveel bij inleeft.
Ook is er iets te veel referentie materiaal terecht gekomen in de kasten, te veel interessante boeken en tijdschriften lonken naar me om weer eens doorgebladerd te worden, en laat Bert nu net een leesfriek zijn……het maakt het leven als modelbouwer er in ieder geval niet makkelijker op hoor. Gelukkig heeft de computer in mijn puinhoophoekje een aversie tegen spelletjes (tegenwoordig heet dat games geloof ik…).
Zodra het woordje game valt, valt ook de computer uit, en gezien de schaars overblijvende vrije tijd wil ik dit ook zo houden. Zolang die elektrische machine maar zijn muziek blijft uitstoten onder het brouwen ben ik dik tevreden. Want, wanneer ik dan lekker aan het brouwen ben, betekend het dat ik alle natuurlijke vijanden die mij ervan kunnen weerhouden om lijm, verf en styreen te kunnen hanteren heb kunnen trotseren.
Het recht van de sterkste, het recht van de modelbouwer, het lot van de natuur.
Bert
Laatst bijgewerkt door beheer op ma 21 jul, 2008 21:06 pm, in totaal 1 keer bewerkt.
|