Dat moet frustrerend zijn, maar is de moeite waard.

Ja zeker wel, het is in dergelijke situaties vooral die onmacht die een mens parten speelt. Maar dat is intussen al jaren achter de rug en die twee zorgenkindjes van destijds zijn nu twee knappe volwassen vrouwen die mij samen al vijf kleinkinderen hebben geschonken met een zesde op komst!

Bossy, gefeliciteerd jongen. Het is toch het mooiste wat een mens kan meemaken, een nieuw leven.

Heel kort om je een hart onder de riem te steken; in 2010 ging onze oudste (toen 18) in dienst en werd na 4 maanden ontslagen. In de eerste 3 maanden van 2011 was ze thuis en zou na de vakantie weer naar school gaan. Niks aan haar gemerkt, eerlijk waar. Ze fietste nog 120 km op een racefiets net voordat het gebeurde....
22 April 2011 staat in mijn hoofd geschreven want toen moest ik s'avonds halsoverkop van mijn werk naar het ziekenhuis waar mijn vrouw al was met mijn dochter. Wat ik zag toen ik in de kamer kwam waar zij lag? Een baby.... wij wisten het niet en het was ook niet te zien. Achteraf wist zij het wel maar had het voor haar gehouden waarbij het schijnbaar zo is dat je geest zo sterk is dat je lichaam daar op reageert.

Je ziet, jullie staan niet alleen. Voor ons best even een schok maar het lieve meisje (want dat was het) is nu ruim 7 jaar, woont bij ons en is een genot om in huis te hebben. En maakt ons trotse pleeg/grootouders.

Alles komt goed zeggen ze hier en ik zeg jou; alles komt goed, kerel. Geniet beide van jullie nieuwe leven!

Greetz, Ronald.

Ja Ronald, een mens kan in het leven nogal wat meemaken maar zolang het allemaal goed komt worden de negatieve kantjes snel naar de achtergrond verdrongen nietwaar?

Dat is een mooi verhaal Ronald en inderdaad een hele schok, bij ons is het niet alleen de onverwachte geboorte maar ook (nu word het creepy) mijn zoon is geboren op de dag dat mijn vrouw haar broer zich van het leven beroofde, nu 4 jaar geleden. Heb zelfs deze nacht, en hiervan ben ik steevast van overtuigd, nog een bezoekje gekregen, ik lag op de zetel na een zware lange dag, toen ik het plotseling ijskoud kreeg en merkte op dat er 1 plaats in de kamer donkerder was dan de rest. Mensen geloven hier niet in maar ik ben er zeker van dat de broer komen kijken is. In andere situaties zou ik doodsbang geweest zijn, maar nu kreeg ik een heel rustig gevoel. Zaken die we als levende nooit zullen begrijpen.....

@Walesha; zeker weten

@Bossy; ja, zeker weten creepy...... of je er in gelooft of niet, het blijft zeker wel heel apart

Dat is waar walesha, ikzelf heb een dochter verloren in een verkeer ongeval nu 10 jaar geleden, de pijn word minder maar het gemis zal blijven bestaan, zelfs nieuw leven brengt daar geen verandering in...

Ja creepy inderdaad maar of jeer nu in gelooft of niet: er is meer tussen hemel en aarde dan dat een mens kan vatten. Een dergelijke ervaring betekend dat je er gevoelig voor bent, ikzelf heb al vaker zo'n dingen mogen ervaren.

@Ronald
Hele herkenbare situatie mijn kleindochter is nu ook 7 en inwonend, maar als ik heel eerlijk ben, het is soms best wel eens teveel. Op deze leeftijd (ben nu 55) is het ook eens tijd dat de kids op zichzelf gaan leven en wij de rust in het hok terugkrijgen. Tuurlijk ik hou van mijn (stief)kids en de kleine meid en ze mogen altijd langskomen, maar soms wil ik gewoon effe rust.

Daarvoor heb je een hobbyhok, Bert

Alle gekheid, ik (bijna 54) vind 't heerlijk. Ja natuurlijk vraagt het meer van jezelf als dat het 25 jaar geleden deed maar ik zou het niet meer willen missen. Houdt je jong