Gisteren bij het postkantoor een zendinkje opgehaald dat voor de Bradley bestemd was. Het gaat om de tracks van Friul, ter vervanging van de plastic dropveters die ik in eerste instantie om de wieltjes had gelegd. Voor degenen die dit merk niet kennen, het doosje ziet er aldus uit:
En daarin bevinden zich twee separate zakjes met schakeltjes, alsmede een eind ijzerdraad.
Wat hiermee aan te vangen?
De schakeltjes zijn van witmetaal, het ijzerdraad is van een slap soort ijzer. Het idee is dat je de gaatjes in de trackschakeltjes wat uitboort, vervolgens eventjes wat overtollig flash van de schakeltjes vijkt zodat ze wat mooier in elkaar vallen en vervolgens een eindje ijzerdraad als pinnetje gebruikt om die twee schakeltjes aan elkaar te verbinden. Dat herhaal je eindeloos, totdat je genoeg hebt om rond de loopwielen te geraken.
Tot zover de theorie. Nu de praktijk.
Eerst maar eens gedroogpast, dat viel niet tegen. Met een klein beetje vijlen vallen de schakeltjes zo in elkaar. Dan moet je natuurlijk die gatjes verder uitboren, ook zo gebeurd, en vervolgens het ijzerdraadje op maat knippen en door de achter elkaar uitgelijnde gaatjes steken en je hebt zowaar twee schakeltjes aan elkaar verbonden. Daar zijn het tenslotte schakeltjes voor, niet waar? Alles bij elkaar kostte zo'n minuutje of 5, misschien iets langer. Oei, ik denk dat er meer dan honderd schakeltjes in één zo'n zakkie zitten, dus Korneel is even van de straat.
Het bijgeleverde ijzeredraad is slappe hap, vandaar dat we ons eigen draadwerk maar erbij genomen hebben. Ietsjes steviger spul.
Bij het verwijderen van de rubberen rupsbanden viel het op dat een aantal van de loopwielen flink scheef was gaan staan. Deze geprobeerd met zachte hand in het gareel te krijgen, hetgeen iet helemaal bevredigend afliep. Geen nood, komt helemaal goed.
Overigens zitten er ook metalen aandrijfwielen bij de schakeltjes. Probleem is, dat als je die eenmaal vast hebt gelijmd, je de metalen tracks met geen mogelijkheid meer eromheen krijgt. Gevalletje van gewoon geen ruimte. Leve de man die het droogpassen uitvond, zodat we daar al in een vroeg stadium achter kwamen.
De uitstekende draadjes worden nog afgeknipt en met een druppeltje secondenlijm gefixeerd.
En dan nu nog een uurtje vijlen en boren, gezellig muziekje erbij. Jaren 70 meuk, niet te moeilijk.