De Fokker D.VII bij de MLD

Tegen het einde van de eerste wereldoorlog beschikte de Nederlandse defensie nog steeds niet over moderne vliegtuigen. Er werd gevlogen met een allegaartje aan geïnterneerde toestellen van de strijdende partijen. Om deze situatie te verbeteren plaatste het munitiebureau in oktober 1918 bij de Nederlandsche Automobiel- en vliegtuigfabriek Trompenburg (kortweg "Spijker") een grote bestelling ter waarde van 5,6 miljoen gulden, een voor die tijd astronomisch bedrag. Voor dit bedrag zou Trompenburg 78 Spijker V3 jagers en 118 Spijker V4 verkenners leveren. Vanuit het niets een competitieve militaire vliegtuigindustrie oprichten bleek echter geen eenvoudige opgave. De Spijker toestellen voldeden niet aan de gestelde eisen en zo beschikten de LVA, MLD en LA/KNIL eind 1919 nog steeds niet over moderne vliegtuigen.

Ondertussen had Anthony Fokker zich na de Duitse capitulatie gerealiseerd dat voortzetting van zijn bedrijf daar weinig zin had, en besloot naar Nederland terug te keren. Al snel was Fokker op de hoogte van de problemen waarin de firma Trompenburg terecht was gekomen en hij zag meteen kansen om zijn voorraad C-I's en D-VII's aan de man te brengen. Na onderhandelingen tussen Fokker en Trompenburg werd aan het munitiebureau voorgesteld dat Trompenburg in plaats van de Spijker V3 en V4, Fokker C-I en D-VII toestellen zou leveren. Dit was voor alle partijen het beste alternatief om de slepende contractuitvoering tot een goed einde te brengen.

Met een concept overeenkomst kon Fokker, met medewerking van de Duitse douane en zonder tegenwerking van de geallieerde controleurs, praktisch de hele inventaris van de fabriek in Schwerin naar Nederland overbrengen. Hiervoor waren 6 treinen van in totaal 350 wagons voor nodig, wat het “smokkelverhaal” zoals door Fokker in zijn autobiografie beschreven, nogal onderuit haalt. Nu dit materiaal in Nederland was kon er, na het oplossen van de nodige financiële verwikkelingen tussen Trompenburg, Fokker en de Nederlandse overheid, een begin worden gemaakt met de levering.

Op 16 oktober 1919 sloot het munitiebureau voor het ministerie van marine een contract af voor de levering van 20 D-VII’s met 185 PK BMW IIIa hoogte motoren. Zo beschikte de MLD begin 1920 eindelijk over moderne jagers! De toestellen moesten in oorlogstijd de marinehavens van Den Helder en Vlissingen beschermen tegen vijandelijke bomaanvallen.

De eerste 6 Fokkers voor de MLD staan klaar voor aflevering.

(Bron: Collectie Nederlands Instituut voor Militaire Historie)

Het model

Van mezelf mocht ik na de NF-5 weer een nieuwe doos uit de stapel trekken. Omdat ik zin had in een goed passend en eenvoudig te bouwen model heb ik voor de Fokker D.VII van Eduard gekozen, in dit geval de OAW versie in profipack uitvoering. Hierin zitten alle onderdelen om een door Fokker gebouwd toestel te kunnen maken, de uitvoeringen van Albatros, OAW (Ostdeutsche Albatros Werke) en Fokker verschilden van elkaar doordat zij allemaal een andere bouwwijze hanteerden.

Doos en gietramen.














Omdat ik graag een toestel van direct na de aflevering wilde maken moest er ook nog een setje decals komen. Hiervoor is Dutch Decal 72071 een logische keuze. Omdat deze uit 2012 stamt was het even zoeken, maar gelukkig had Naval Models nog een exemplaar.



Omdat ik tijdens het drogen van de NF-5 al was begonnen ben ik al een aardig stuk op weg.
De kit is lekker compleet, lozenge decals voor de binnenzijde van de romp, stoelriemen en PE details voor in de cockpit en een mooie detaillering.







De brandstofopvoerpomp is van een stukje Albion buis gemaakt, net als de echte uit koper.



Alleen voor de stiknaad onderaan de romp, waar Eduard een apart onderdeel voor heeft meegeleverd, moest een dun strookje plastic (0,13 mm.) worden geplaatst om te voorkomen dat deze te diep kwam te liggen.



Dat was het dan voor deze eerste aflevering, tot de volgende update.

Gr. Sjaak

Leuk intro en mooie start ook al!

Goede intro en een mooie start, wel even wat anders dan de nf

Leuk! Een kist uit deze periode is altijd goed. De kit ziet er goed compleet uit maar het voetenstuur en de stuurknuppel zijn wel wat dik uitgevoerd. Gelukkig zal dat later niet meer opvallen. Veel plezier met deze.

Altijd fijn als een kit af, dat maakt het des te leuker om aan een nieuwe te mogen beginnen.

Mooie intro, goede start. Wordt weer een leuke..

Cheerz
Barry

Ik tel 6 wielen. Zitten er 3 vliegtuigen in de doos?

Dank voor de complimenten over de intro, het uitpluizen van de plaats in de geschiedenis van een model vindt ik een van de leukste dingen van modelbouw.


Was het maar zo'n feest, ik geloof dat Eduard voor alle versies (6?) dezelfde plastic inhoud in de doos heeft gedaan. Er zitten 6 sets wielen, 9 radiator frontjes, 8 propellers, 2 motoren en 2 rompen in, maar helaas slechts 1 set vleugels met vleugelstijlen en ook maar onderdelen voor 1 complete cockpit. Natuurlijk wel een mooie aanvulling voor de scrapbox.

Inmiddels zitten alle vleugelstijlen erop. Ik was begonnen met de buitenste steunen, maar blijkbaar stonden die toch iets uit het lood. Bij het plaatsen van de steunen aan de romp moest ik aan de linkerkant de gaten in de bovenvleugel wat dieper maken en een klein stukje van 1 steun afschuren om alles goed te laten passen.
Het witte stukje in de romp is een zelfgemaakte afdekplaat, deze was gemonteerd als er geen bewapening werd gevoerd. Dit was regelmatig het geval, ik vermoed dat alleen wanneer er schietoefeningen op het menu stonden de mitrailleurs gemonteerd werden.
Verder waren de inserts van het landingsgestel iets te dik, de eerste heb ik met wat kracht erin gedrukt. Dit resulteerde in scheurtjes in het vleugeltje tussen de wielen, deze heb ik eerst met Tamiya extra thin gevuld en daarna gedicht met Xtracolor verf (lekker dun). De tweede wat dunner geschuurd, die paste daarna zonder problemen .





Bijna tijd om aan het spuitwerk te gaan denken!

Gr. Sjaak

Wow, dat gaat snel. Ik kan me voorstellen dat flinke lens bij deze kit geen overbodige luxe is. Zien er al meteen mooi uit, die cockpit en motor.

Scheelt ook met de rigging. Alleen een kruis tussen de wielen en verder wat besturingsdraadjes. Vond dit ook wel een grappig kitje, heb een Revell eens gebouwd (1:72).

.......en verder wat besturingsdraadjes.

Tja, en daar ging het niet helemaal goed.



Zo op het eerste gezicht niets aan de hand, maar het lukte me niet om de besturingsdraadjes aan de andere kant van het richtingsroer symmetrisch geplaatst te krijgen. Bovendien was de hechting van het geheel ook niet om over naar huis te schrijven (lijmoppervlak wel 0,1 mm2) en vond ik de uitvoering van de kabels te plat en te dik. Ik ben bijna de hele week aan het knoeien geweest en werd er een beetje chagrijnig van.
Toen het roer omgegooid en besloten terug te gaan naar de oorspronkelijke uitvoering van Eduard. Gaatjes geboord voor stukjes rond van 0,5 mm en ook gaatjes voor de bedrading.
Natuurlijk niet goed opgelet met de kabel voor de bovenzijde van het richtingsroer, deze gaat niet recht door het stabilo, maar schuin. Dus een gat schuin in het stabilo geboord, opgevuld met koperdraad om de boel niet dicht te lijmen en daarna de gaatjes die teveel waren weer opgevuld. Vervolgens de randjes met verf gevuld tegen kiertjes en nu staat alles te drogen waarna ik eindelijk weer wat vorderingen kan maken.



Gr. Sjaak