Hoi Steven,

Een prachtig project!! Nu vind ik de Flanker zo’n beetje het mooiste ontwerp wat er ooit uit het Oostblok de lucht is ingestuurd dus ik ga je volgen......ik heb je in ieder geval alvast wat leesvoer geleverd
Ok, wat vraag en antwoord:



Zoals je misschien hebt kunnen vinden in de literatuur heeft Kinetic het juist vwb het detail achter de stoel......jammer dat Eduard dat weggelaten heeft maar die zitten dan weer goed met de haken want die lopen tot achteraan. Is op zich wel logisch ook want de cockpit is een drukcabine en de canopy moet dus heel goed afgesloten worden. De haakjes zijn ook vrij klein en ik denk dan ook dat Eduard wederom goed zit met het formaat hiervan.



Bij de motoren, die mij allebei identiek lijken en dus dezelfde kant op zou moeten draaien anders wordt het een logistieke nachtmerrie, begrijp ik niet helemaal wat je bedoelt. Zover ik het zie is plasticdeel F13 de daadwerkelijke fan en de pe-delen zijn de zgn inlet guide vanes. Die laatste zijn bedoeld om de binnenkomende lucht mooi recht de motor in te krijgen en er dus een beetje de wervelingen uit te halen.......deze vanes staan stil en draaien dus niet ( de fan zit er direct achter ). En met een rooster in de inlaat vind ik het nog netjes hoe die Russische engineers dit allemaal uitgedokterd hebben. Ik zag in een ander topic al dat iemand vond dat het een zooitje was op Russische velden waardoor dit soort roosters nodig waren.....het is eerder andersom. Deze roosters zijn ingebouwd ( ook bij de MIG-29 ) om te kunnen opereren van geimproviseerde banen tot zelfs grasvelden aan toe....probeer dat ‘s met een F-16. Ik vind het nog steeds een onnavolgbaar iets hoe men met de Su-27 een Cobra-manoevre kan uitvoeren en de motoren vrolijk doordraaien zonder een engine stall te krijgen......de latere Flankers kunnen zelfs tijdens horizontale vlucht achterwaarts een looping maken en vrolijk doorvliegen.
Dan de extra openingen aan de onderkant. Dit zijn zgn auxiliary intake louvres en dienen om de motor van lucht te voorzien wanneer de motor meer lucht nodig heeft dan de gewone inlaat kan leveren. Als een vliegtuig stil staat en de motor draait zuigt de motor de lucht naar binnen waardoor er dus een onderdruk heerst in de inlaat. Als deze onderdruk nog groter wordt, er wordt bijv gas gegeven voor de start, gaan die deurtjes vanzelf open totdat het vliegtuig een bepaalde voorwaartse snelheid heeft ( ram air ) en ze door de veerspanning weer dicht gaan. Dit zie je bijv ook heel erg goed bij de Harrier die rond de inlaat allemaal van die kleine openingetjes heeft die bovenaan open staan en gaandeweg naar beneden steeds verder dicht zijn.
Dan de inlaatroosters: hier heb ik niet echt veel over gevonden behalve dat ze pneumatisch bediend worden En het systeem volautomatisch is. Ze gaan vanzelf naar beneden als de motoren gestart worden en gaan weer open na de take-off. Ik heb niets kunnen vinden of dit door de ground/flight schakelaar ( Weight on Wheels....WoW ) gebeurt of door de positie van het onderstel.
Overigens heb ik ook je gelinkte discussie gelezen en ik moet je wel waarschuwen dat je bij dit soort discussies altijd heel voorzichtig moet zijn met info overnemen aangezien er van alles geroepen wordt op basis van aannames en veronderstellingen......niet gehinderd door enige vorm van kennis dus
Zo, en nu heb ik wel weer genoeg geschreven.....bij vragen puzzel ik graag met je mee

Gr. Arjan

@Markie: bedankt. De straalbuis zit er aan te komen, nog een paar updates en jullie krijgen ze op je bord.
@Arjan: nog eens bedankt voor de goodies. Ik heb er al even in gebladerd, maar het eerste deel ging vooral over de systeemtesten van de springstoel en het blussysteem en de ontwikkeling van de T10. Gelukkig dat ze daar niet mee verder gegaan zijn, anders hadden we nu een nep-F-15. Ik ben daarna het probleem van de vanghaakjes al gaan oplossen, zoals je in de volgende update te weten komt. Overigens bedoel ik met de draairichting van de motoren dat de plastic fans bij Kinetic werkelijk een tegengestelde richting hebben. Als jij zegt dat ze dezelfde kant horen op te draaien, dan heeft Kinetic foutief een spiegelbeeldpart van een van de motoren gemaakt. Ik kan het er nu niet meer uit halen maar er zal zo al praktisch niets meer van die fan te zien zijn. Wat betreft de link, die heb ik vooral gebruikt voor de foto's van de fan, met uitleg door iemand die blijkbaar toegang had tot zo'n toestel. Voor de meeste info ga ik naar de boeken kijken maar dit was te specifiek, want de boeken die ik heb zijn niet echt een walkaround met elk onderdeel uitgelicht. Overigens heb ik al eens eerder een 1/72 Fullback gebouwd, maar dat was nog voor ik een airbrush had. Ik kan die wel eens tonen in de volgende update als je wil.



Door de zijwanden van de cockpit toe te voegen en die blauw te spuiten, is het bovenvlak nu vervolledigd. Daardoor valt het extra op dat de slotjes van Kinetic echt te klein waren, ik had de voorste er al eerder afgeschuurd. Ze lopen ook wel door tot vanachter, alleen zijn ze zo klein dat ze daar niet meer opvallen tussen de rivets. Zoals je merkt, heb ik het achterste gedeelte in plastic wel mee geschilderd, dus wordt het al duidelijk dat we dat niet overboord gaan gooien. Op foto's is het wel te zien dat de slotjes van Eduard dan weer te groot gemaakt zijn en ze zijn sowieso niet uit het foto-etsgedeelte te snijden.



Aangezien ik er veertien nodig had die elk maar een millimeter groot moesten zijn, was het niet zo moeilijk om ze even uit een plaatje te snijden. Als je elke keer dezelfde beweging uitvoert, krijg je wel iets bruikbaars.



De plaatjes zijn trouwens niet het opvallendste onderdeel van de samenstelling, dat worden de haakjes van Eduard die wel ongeveer op schaal zijn.



Met de plaat van Eduard als meetinstrument worden mijn eigen driehoekjes over de details van Kinetic heen gezet. Of dit klopt met de riveting die al aanwezig is betwijfel ik, maar het alternatief is misschien rescriben en dat gaan we hier nu niet doen.



Hier zijn ze allemaal gezet. Maar er was nog een Eduard detail dat gebruikt kon worden.



Naast de haakjes die toegevoegd zijn, zie je ook de afscherming voor de schietstoel, wat Eduard eigenlijk bedoeld had als een rechte plaat in een schuine hoek geplooid. Als je het stukje losmaakt en over een bol plooit, krijgt het een vorm die beter past op de plastic achterwand, die dan wel met de grond gelijk gemaakt moest worden. Nadat ik dit allemaal mooi blauw heb gespoten en de cockpit hier nog in heb gekleefd, heb ik een paar van die haakjes terug van hun plek geduwd. Gelukkig krijg je er vier extra van Eduard, maar ik moet die nieuw toegevoegde nog wel even blauw schilderen met de cockpit er al in. Dat wordt dus iets voor de volgende keer.



Daarom gaan we nog wat raketten schilderen. Ik heb me maar wat ingelezen, dit blijkt de beruchte R73 (of is het een meer geavanceerde R74?) te zijn, die je nauwelijks kan afschudden door zijn gecombineerde vector- en vinsturing. Elk van deze kreeg acht PE-stukjes op de oorlogskop. Dat PE moet je op de lastigste kant lijmen, terwijl ik op foto's zie dat de echte vinnen een plooikant hebben die plat op de raket plakt. Ik heb dan maar met een mes twee groefjes voor elke vin geprikt zodat die een beetje vastgedrukt kon worden vooraleer er gelijmd ging worden. Net zoals die haakjes daarvoor, telkens een groefje.





De raketten zijn hier wit gespoten en hebben al een schaduw gekregen met wat lichtgrijs. ik moet achteraf wel zeggen, dat de vinnen die Kinetic zo strak gegoten heeft bij de grote raketten, eigenlijk een stuk dunner gemaakt hadden kunnen zijn als ze uit afzonderlijke stukjes opgebouwd zouden zijn. Ik heb eens gecheckt hoeveel de Alamo's bij Eduard kosten en dat blijkt goed mee te vallen. Ik deze dus besteld, het is de geavanceerde versie R27-ER. Ze moeten toch mee kunnen met bijvoorbeeld die straalpijpen. Dan ben ik ook van die ejectormarks vanaf. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook maar ECM-pods en een laddertje te bestellen.

Vooraleer ik de romphelften kon samenlijmen, moest ik de wielbakken rood schilderen. Er zijn plaatsen in die je anders niet meer kan bereiken omdat ze van binnen uit gespoten moeten worden. Het PE-onderdeel 29 had ik tijdens de bouw niet kunnen lokaliseren met de handleiding, dat is omdat er waarschijnlijk weer een onderdeel verborgen is op deze tekenplaat en in dit geval is dat een gesloten wieldeksel. Als het open geweest was, dan had dit stukje in de lucht gezweefd. Op de foto uit mijn boek, waar er een Su-33 met geopende luiken voorbijvliegt, kan je het duidelijk herkennen aan het uiteinde van de wielluiken.



Hier zit het stukje waar het moet zitten. Tot aan die rand moet het dus rood worden. Het spuiten is voorlopig gebeurd met Tamiya rood, ik heb de primer van Hataka nu wel in bestelling. Schaduwen zijn in Gunze roodbruin uitgevoerd.













Nu nog een plaatje van de vanghaakjes, hier is vandaag niets aan gewijzigd.

We zijn weer een stapje verder, het landingsgestel is gebouwd. Het is erg gedetailleerd weergegeven, alles behalve de remleidingen zit er op. Helaas is de handleiding op dit punt wel erg misleidend, er worden onderdelen verkeerd aangewezen, nummers uit de verkeerde sprue benoemd of helemaal niet en het is haast niet te zien waar je welk onderdeel moet monteren. Dat kan je eigenlijk alleen door naar de volgende bouwstap te kijken of via foto's die ik nu van http://walkarounds.scalemodels.ru/v/walkarounds/avia/after_1950/Su-33_details/ haal. Ik kende deze site al van de Kondensator (zie landvoertuigen) maar iemand heeft me de link getoond voor een Su-33. Mijn intuïtie vertelde me dat het onderdeel met het vraagteken niet van zijn gietnaad ontdaan mocht worden en de foto's bevestigden dit.



De wielen worden bij Kinetic gelukkig belast getoond. Er lopen een aantal fijne gietnaden over de poten maar voor de rest is opschonen minimaal. Het is ook zodanig opgebouwd dat de achterste wielpoten losgemaakt kunnen worden voor het spuiten. De voorste had er eigenlijk al vast in moeten zitten, maar ik heb hem zodanig aangepast dat hij er later in klikt. Ik ben wel te weten gekomen dat de voorste wielbak niet rood had mogen zijn, die moet blauw zoals de rest. Ik ga die dus terug even grijs spuiten volgende keer, zodat er geen rood doorschemert. De luiken blijven wel rood.











De vanghaak had ik beter ook nog niet gemonteerd, want hier is er wel een passingsprobleempje aan het rompuiteinde, dat mooi glad zou moeten zijn onderaan.



Ik heb dit voorbereid met twee stukken styreenplaat, die nog bijgeschuurd gaan worden.



De canopy moest dus nog geschuurd worden, want er zit een opvallende naad over het midden. Ik heb al een uur met een polijstpapiertje in de weer geweest en het begint nu de goeie richting uit te gaan. Ik ga wel nog wat met tandpasta verder om het terug glanzend te krijgen.



Vanmorgen was er ook een belangrijke bestelling voor de Su-33.



Hier zat de nodige thinner in voor Hataka, plus drie toevoegingen aan de kit.



De eerste was een vervangset voor de Alamo-raketten. Niet dat deze van de kit er veel voor moeten onderdoen maar het zit hem in de volledigheid en in hoe de fijne kantjes afgewerkt zijn.



Om te beginnen is er het resin lichaam van de raketten.



De lengte komt goed overeen met de raketten van Kinetic. Dezelfde onderdelen vind je terug over de romp, maar ze zijn opvallend anders uitgewerkt. Wat bij de ene vol is, is hol bij de andere en omgekeerd. De opvallendste verschillen zitten in de vinnen van de raket.







Doordat de vinnen bij Kinetic glad gehouden zijn, hebben ze onvermijdelijk een bepaalde dikte. Eduard koos er voor om een afschuining te maken aan de leading en trailing edges. Beide producenten kozen dus voor een niet volledig realistische aanpak, want dat zou betekenen dat de vinnen volledig uit PE hadden moeten bestaan, getuige de volgende foto van https://www.armedconflicts.com/SOV-R-27-AA-10-Alamo-t10760:



Bij Eduard is er echter ook de tussenruimte onder de vin en een iets betere stuuras.



De voorste stabilisatoren zijn ook iets dunner uitgewerkt, er was er wel eentje losgebroken van het gietblok maar niet beschadigd.





De pylonen om de raket op te hangen zijn wel volkomen anders dan die van de kit. Ze zijn wat kleiner, maar dat zou kunnen komen doordat er verschillende evolutionaire types van Alamo-raketten bestaan. Zo te zien hebben deze pylonen ook de optische apparatuur vooraan die ik in mijn boek tegenkwam. Eduard had ook wel iets dat meer geleek op wat ik hier al in de kit gebruikt heb, maar de foto was niet scherp.



Er zitten ook een paar clearparts bij (2 spares?) en de uiteinden voor elke raket.



Wat echter de doorslag geeft om voor deze upgrade te kiezen zijn wel de bijgeleverde geschilderde PE-delen en zowat 100 decals. Er zitten meer stencils bij deze set dan er in de volledige kit van Kinetic zitten. Een groot aantal hiervan zal naar de pylonen gaan.



De handleiding is ook zeer duidelijk en de beschildering is hier ook vollediger, want er is wel meer kleur te zien dan het wit dat Kinetic aanraadt. Ik ben al begonnen om de vinnen te monteren.



Dan hebben we de ECM-pods, Sorbtsiya genaamd.



Deze zijn ook weer te vergelijken met die van de kit. Dezelfde details, maar volledig anders uitgevoerd.





Waar bij Kinetic de rivets ingedrukt zijn, zijn ze bij Res-kit opliggend. Dat lijkt me ook meer overeen te komen met wat ik op foto's zie, al kan dit bedrieglijk overkomen bij overbelichting.



Er zitten ook rivets aan de uiteinden, die ontbreken bij Kinetic. Wat je wel ziet, zijn fijne printlijntjes, alsof de master voor deze moule ge-3D-print is en dan afgegoten. Je zou dit dus licht kunnen schuren.



En dan nog een attribuut dat een mooie kleurtegenstelling zal toevoegen aan het model, een laddertje in styreen. Je moet het wel nog uit de sprue krijgen maar het kreeg verder een positieve review.



Zoals beloofd nog foto's van mijn oude volledig gekwaste Italeri Su-34 op 1/72.

De Dream Model thrust vector straalpijpen zijn nu gebouwd. Dit alles bestaat uit slechts een tiental verschillende onderdelen, maar veel daarvan zijn in 32-voud meegeleverd.



De plek waar deze straalpijpen straks worden geïnstalleerd, wordt hier nog wat bijgewerkt. Ik ontdekte op foto's dat de trailing edges aan de staart gestroomlijnd moeten zijn, wat niet echt het geval was.



We bereiden deze ingewikkelde PE-set voor met een sorteerbak. Veel van deze stukjes moesten eerst geplooid worden.



Voor het eerste type moesten er lichte plooiingen uitgevoerd worden, dit gaat vrij snel met de Mastertools plooibank.



Type twee moet alleen een rechte hoek krijgen, dat gaat sneller met een platte tang.



Types drie en vier hebben een ingewikkelder patroon, maar die worden straks op het stuk uitgelijnd.



Dan zijn er drie hoepels en een aantal straalvormige elementen.



Met een stukje gom worden de hoepels klaargezet. Vier stralen fixeren de boel.



Dat wordt uitgebreid naar 16. Belangrijk is hier dat alle stukjes helemaal doorgedrukt worden om straks een mooi ronde pijp te krijgen.



Even goochelen en we hebben er twee.



Nu worden de laatst geplooide elementen eerst geplaatst. Die zitten erg gemakkelijk.



Eén afgewerkt.



De tweede levert al een mooi plaatje op, maar we zijn er nog lang niet.



De volgende elementen zitten moeilijker, want je kan de uiteinden niet goed vastmaken aan de eerste serie. Goed aandrukken in het midden is ook belangrijk, anders zijn ze niet even lang.



Nu is de binnenkant afgewerkt. De overige elementjes zijn voor de buitenzijde.



Dit gaat weer sneller, want deze zijn iets kleiner, maar nu moet je goed het midden houden.



Drie van de vier seriestukjes zijn hier vastgezet.



Het laatste plooistukje past gemakkelijk over de vorige.



Het gaat zo snel, dat er grote druppels lijm over je vingers terechtkomen.



Dan moet er nog een mantel uit een groot stuk PE rond gerold worden. Dit is een verraderlijke fase, want er is weinig bevestigingsmateriaal. Alleen het laatste plaatje kan plat op het eerste gedrukt worden, dus heb je de neiging om hier een emmer secondelijm in te gieten.



De lijm loopt zo doorheen de pijp naar de achterkant, ik zal toch ergens een vingerafdruk moeten verwijderen. Je kan ook makkelijk vinden waar de mantel eindigt, dat moet dan maar aan de onderkant.



De binnenzijde ziet er nu zeer gedetailleerd uit ten opzichte van de kit.



Hier zie je dat de mantel in de kit een beetje doorbuigt naar buiten toe. Dat kan niet met de PE-set.



Dit kunnen we weer afkruisen op de to-do-lijst. Ik moet er wel bij zeggen, dat dit voorlopig de meest voldoening gevende PE-set uit mijn carrière was. Geen gevloek over wegspringende stukjes of onderdelen die niet blijven zitten. Alles past perfect. En de foto van de echte straalbuis rechtvaardigt het gebruik van deze dunne stukjes metaal.


(https://www.flickr.com/photos/thinkingengine/35778009444/in/photostream/)

Dat is een aardig klusje geweest, maar ziet er wel super uit zeg!

Die heb je mooi in elkaar gezet. Ware kunststukjes.

Bedankt, maar het is nog niet gedaan! Nu komt de binnenkant van de turbine aan de beurt. Dit PE is wel voorzien bij Kinetic en het was een stuk moeilijker dan de straalpijpen.



Om te beginnen moet je deze onderdelen uit de plaat snijden. Doe dit met een ronde scalpel, zodat je niet moet schuiven met je mes. Kinetic zit er wel weer naast bij de instructies, want ze tellen maar twee van de drie onderdelen. Het is ook weer niet precies duidelijk waar je dit samen moet lijmen, ik heb maar voor de meest stevige constructie gekozen.



Deze twee hebben een halfuur gekost om te verenigen. Ik had zelfs de plooirichting verkeerd gegokt. Gelukkig is dit kwaliteit, geen enkel uitsteeksel is afgebroken.





Eentje is afgewerkt. Hoe je het PE vast moet kleven aan de turbine, is ook weer niet duidelijk, je kan niet anders dan het op de schoepen te lijmen wat ook weer niet de bedoeling kan zijn. Die verbinding zal je toch niet kunnen zien door van achteraan naar binnen te kijken.



De tweede heb ik voor 's anderendaags gehouden. Hier brak er een stukje af, dat er snel weer op gezet kon worden.



Zonet is er een laagje zilver over gespoten, net zoals op de binnenkant van de straalpijpen. Andere kleurtonen kunnen later nog toegevoegd worden.



De vleugels waren onderverdeeld in heel wat aparte stukken, die nu uitgehard zijn. Je kan de ailerons in uitgeschoven positie zetten, maar de hoek is bepaald door de aanzetstukken. Ik veronderstel dat ik met de straalpijpen open niet kan kiezen voor de opgeplooide vleugeltips?



Onderaan zijn vier pylonen voorzien. aan het belichte stukje kan je een probleem opmerken bij deze kit, er is wel wat sprake van sinkmarks op de platte vlakken. Weghalen lijkt me onbegonnen werk, want dan gaan de rivets mee weg en die zijn erg fijn.

Prachtig stukje huisvlijt zeg, heel erg mooie detaillering met deze pe onderdelen, knap dat ze het zo kunnen verzinnen.

Wow, dit is wel PE voor gevorderden! Prachtig gedaan.